Το σχόλιό μου για τον αγώνα της ΑΕΚ με τον Λεβαδειακό, που δημοσιεύτηκε την 1η Οκτωβρίου στη SportDay
Το πείραμα του Σέρα είχε ενδιαφέρον. Με Ριβάλντο, Λυμπερόπουλο, Μπλάνκο, Μαντούκα στην 11άδα και τον Τόζερ αντί του Ενσαλίβα ήταν δεδομένο ότι η ΑΕΚ θα φτιάξει περισσότερες ευκαιρίες από όσες παρήγαγε στα ματς με Ατρόμητο και Βέροια. Εμοιαζε όμως το ίδιο βέβαιο ότι ο συμπαγής αμυντικός σχηματισμός των προηγούμενων αγώνων δεν θα εμφανιζόταν στο στάδιο της Λιβαδειάς.
Ο Φερέρ ρίσκαρε, η ΑΕΚ γλίτωσε στα πρώτα λεπτά, που έβγαλε αναίμακτα τις ευκαιρίες που δημιούργησαν οι γηπεδούχοι, και έπειτα έφτασε σε μια εύκολη νίκη με γκολ και καλούς συνδυασμούς.
Το συμπέρασμα της πρώτης ανάγνωσης; Από τη μέση και εμπρός ο Ισπανός έχει πολλές ποιοτικές λύσεις. Τόσες που μπορεί να κάνει rotation τόσο στις αρχικές 11άδες που παρατάσσει όσο και κατά τη διάρκεια των αγώνων.
Η δεύτερη ανάγνωση, αυτή που σχετίζεται με την ικανότητα της ΑΕΚ να αμύνεται σωστά με όλους τους προαναφερθέντες στη σύνθεσή της, οδηγεί στη διαπίστωση ότι μόνο από τύχη δεν θα δέχεται γκολ απέναντι σε ισχυρότερους του Λεβαδειακού αντιπάλους. Ο Ζήκος ως μόνος καθαρός ανασταλτικός μέσος δεν αρκεί, όσο και αν τον βοηθά ο Τόζερ.
Και μια πτέρυγα με Ριβάλντο, Εντσον Ράμος δεν είναι δυνατόν να μη βρεθεί εκτεθειμένη αμυντικά. H ΑΕΚ διαθέτει ανασταλτικά τρεις από τις μεγαλύτερες προσωπικότητες στη Super League (Δέλλας, Αρουαμπαρένα, Ζήκος), αλλά αυτό δεν της δίνει το δικαίωμα να παίζει με τη φωτιά.
Ο Φερέρ έχει πάντως την πολυτέλεια για λάθη. Του το επιτρέπει η εμπιστοσύνη στην ποιότητα των παικτών, που του δημιουργεί την πεποίθηση ότι η ΑΕΚ είναι ικανή να πετυχαίνει περισσότερα γκολ από όσα είναι δυνατό να δεχθεί σε ένα παιχνίδι. Το «3 στα 3» συνιστά ονειρεμένη εκκίνηση σε σύγκριση με την περσινή. Το πρώτο σοβαρό τεστ, όμως, είναι αυτό που ακολουθεί. Στην έδρα μιας στρωμένης, πολύ καλά δουλεμένης ομάδας, του Πανιωνίου, η πρωτοπόρος ΑΕΚ φτάνει στο πρώτο σοβαρό διαγώνισμα πρωταθλητισμού.
