Στο 72'ο λεπτό του αγώνα στο Weserstadion της Βρέμης είδα την συντριπτική πλειονότητα των ανθρώπων που παρακολουθούσαν το ματς μαζί μου να τα βάζουν με τον Τάκη Λεμονή. «Τι κάνει ο άσχετος;», ήταν το πιο ... ευγενικό σχόλιο που άκουσα στην διάρκεια της αντικατάστασης του Λουτσιάνο Γκαλέτι.
Περίπου 20' λεπτά αργότερα οι ίδιοι άνθρωποι έψαχναν το πιο ευρηματικό κολακευτικό σχόλιο, την πιο «έξυπνη» διαπίστωση για να αποδώσουν τα εύσημα στον προπονητή. Αυτή ακριβώς είναι η μοίρα των προπονητών στην ελληνική ποδοσφαιρική κοινωνία. Θεοί στην επιτυχία, άσχετοι στην πρώτη γκέλα. Και το κακό είναι ότι τα νέα για τη νοοτροπία των Ελλήνων στον ομαδικό αθλητισμό και ειδικά στο ποδόσφαιρο κυκλοφορούν πολύ εύκολα στην Ευρώπη και δημιουργούν μεγαλύτερο προβληματισμό στην κοινωνία των «εμπορικών» προπονητών.
Η σύνθεση και η διάταξη του Ολυμπιακού «φώναζε» ότι ο Λεμονής προσεγγίζει ορθά το συγκεκριμένο παιχνίδι. Ναι, το είχα επισημάνει πριν από το ματς, τότε που έχει σημασία να πάρεις την ευθύνη μιας εκτίμησης.
Ο Τάκης Λεμονής είναι ένας προπονητής με καλές και κακές ιδέες. Με καλές και κακές στιγμές. Με καλές και κακές εμπνεύσεις. Η εντύπωσή μου είναι ότι δεν έχει σχεδιάσει σωστά τον Ολυμπιακό της Ελλάδας. Είναι όμως εντύπωση, όχι πεποίθηση. Διότι δεν είναι δυνατόν να βγάζει κανείς οριστικό και ασφαλές συμπέρασμα με το δείγμα των δύο - τριών αγώνων. Αυτό συμβαίνει μόνο στην Ελλάδα και σε ορισμένες ακόμη υπανάπτυκτες χώρες...
