Το απόγευμα του Σαββάτου είχα την ευχαρίστηση να παρακολουθήσω έναν αγώνα ποδοσφαίρου τοπικής κατηγορίας στο νομό Φθιώτιδας. Επρόκειτο για παιχνίδι ανάμεσα σε δύο ομάδες που βρίσκονταν στην πρώτη θέση του βαθμολογικού πίνακα. Το τοπικό ντέρμπι μάλιστα μεταδόθηκε ζωντανά από το Star της Κεντρικής Ελλάδας.
Επιστρέφοντας μετά από περίπου έναν χρόνο σε αγώνα τέτοιας κατηγορίας ανέβηκα ψυχολογικά με τη διαπίστωση ότι σημειώνεται σημαντική πρόοδος. Τα γήπεδα βελτιώνονται, οι νέοι παράγοντες διαθέτουν εκτός από μεράκι και σύγχρονη αντίληψη, οι προπονητές δεν γίνονται μόνο επειδή φορούν μια σφυρίχτρα τις καθημερινές και ένα χρονόμετρο στο λαιμό την ώρα του παιχνιδιού. Οι διαιτητές είναι νεαροί και φιλόδοξοι. Εχουν απαλλαγεί από την πατροπαράδοτη κοιλιά και τα κόκκινα μάγουλα από το τρέξιμο. Και ορισμένοι από αυτούς παίζουν με την αίσθηση ότι κάποιος τους παρακολουθεί για να τους ανεβάσει κατηγορία.
Η επιλογή της ΕΠΟ να υποχρεώσει τις ομάδες αυτών των κατηγοριών, των περιφερειακών πρωταθλημάτων, να χρησιμοποιούν τουλάχιστον δύο ποδοσφαιριστές κάτω των 20 ετών στην 11αδα δίνει μια ελπίδα ανάδειξης ταλέντων.
Ολη τη χαρά που πήρα με τις παραπάνω σκέψεις την έχασα όταν διαπίστωσα το έγκλημα που κάνει η Ενωση Ποδοσφαιρικών Σωματείων του νομού Φθιώτιδας. Εγκλημα που είμαι βέβαιος ότι διαπράττουν και άλλες Ενώσεις ανά την Ελλάδα. Οι αγώνες διεξάγονται δίχως την παρουσία γιατρού στο γήπεδο! Τα σωματεία έχουν προτείνει στην Ενωση να καταβάλουν συνδρομή προκειμένου αυτή να εξασφαλίσει την παρουσία γιατρού. Και η Ενωση το σκέφτεται. Ναι, το σκέφτεται!
Στο παιχνίδι που παρακολούθησα χτύπησαν δύο ποδοσφαιριστές στο κεφάλι. Ευτυχώς γι’ αυτούς, δεν επρόκειτο για σοβαρούς τραυματισμούς. Αναρωτιέμαι πόσα ακόμη παιδιά πρέπει να χάσουν τη ζωή τους για να κριθεί επιτακτική η ανάγκη της παρουσίας γιατρού στο γήπεδο. Και εξοργίζομαι με τη σκέψη ότι το ποδόσφαιρο διοικείται ακόμη από τύπους που δεν έχουν καμιά επαφή με τον κόσμο του ποδοσφαίρου.
