Είχα εντυπωσιαστεί από τις πρώτες κιόλας ημέρες του στην ΑΕΚ. Προτού παίξει ακόμη. Από τον καιρό των πρώτων προπονήσεων. Από τα όσα μου μετέφεραν οι συμπαίκτες του, για τις φυσικές δυνάμεις και το θετικό πνεύμα που αναβλύζει από μέσα του. Από τη μεγάλη διάθεση για μάθηση που έβλεπα στις προπονήσεις. Θυμάμαι τον Φερνάντο Σάντος να τον διδάσκει πώς πρέπει να τοποθετεί τα πόδια και το σώμα του στα μαρκαρίσματα, για να βελτιώσει την αδυναμία του στο αποτελεσματικό μαρκάρισμα όποτε έβρισκε απέναντι αντίπαλο με τη μπάλα στα πόδια. Τον θυμάμαι να κάθεται και να ακούει τον Κατσουράνη και τον Λυμπερόπουλο και να ρουφάει τις συμβουλές τους σαν σφουγγάρι. Τον είδα σε αρκετά παιχνίδια με την Πόρτο στη διάρκεια της περσινής σεζόν και διαπίστωνα ότι έχει βελτιωθεί πολύ σε σύγκριση με τον αμυντικό που παρακολουθούσα στην ΑΕΚ. Και χθες τον καμάρωσα στο Μπακού να οδηγεί την εθνική ομάδα της Πορτογαλίας σε νίκη, πετυχαίνοντας το πρώτο γκολ. Σε ματς που η μπάλα έκαιγε, διότι η Πορτογαλία καταστρεφόταν αν δεν έπαιρνε τη νίκη.
Σε ανύποπτο χρόνο ο Σάντος μου είχε πει ότι ο Μπρούνο Αλβες θα παίξει στο υψηλότερο επίπεδο στο ποδόσφαιρο συλλόγων. Την πρώτη φορά που το άκουσα είχα μια μικρή αμφιβολία. Εδώ και περίπου έναν χρόνο δεν έχω καμιά. Και εκτιμώ ότι η Ρεάλ έκανε λάθος το περασμένο καλοκαίρι που διάλεξε τον Πέπε και όχι τον Μπρούνο.
