Ηταν Δεκέμβριος του ’99. Ο 26χρονος τότε Ντάρκο Κοβάσεβιτς είχε κάνει τον κόπο να ταξιδέψει οδικώς από το Τορίνο στο Μονακό για να συναντήσει τον προπονητή της ΑΕΚ Λιούμπισα Τουμπάκοβιτς και δύο καλούς του φίλους, τον Ντράγκαν Τσίριτς και τον Νέναντ Μπιέκοβιτς. Ο επιθετικός της Γιουβέντους είχε εκμεταλλευτεί την απουσία, λόγω τραυματισμού, από προπονήσεις και παιχνίδια για να περάσει λίγες ώρες με τους συμπατριώτες του της ΑΕΚ.
Το 2-2 της Νέας Φιλαδέλφειας είχε δημιουργήσει στους ποδοσφαιριστές της ΑΕΚ την εντύπωση ότι δεν είχαν πολλές πιθανότητες να νικήσουν τη Μονακό στο «Λουί ΙΙ» και να περάσουν στη φάση των 16 του UEFA Cup. Στην κουβέντα με τους συμπατριώτες ο Κοβάσεβιτς είχε διακρίνει έλλειψη πίστης. «Σιγά, με τη Μονακό παίζετε, μπορείτε να τη νικήσετε εδώ». Η πίστη πήγαζε από την αυτοπεποίθηση, την οποία ο Σέρβος επιθετικός είχε αποκτήσει χάρη στις βαριές φανέλες που είχε φορέσει και χάρη στις νίκες σε μεγάλα παιχνίδια. Η πίστη και η αυτοπεποίθηση, η νοοτροπία και ο επαγγελματισμός κράτησαν τον Κοβάσεβιτς σε υψηλό επίπεδο για 8 ακόμη χρόνια, τον βοήθησαν να βγάλει το ταλέντο που είχαν διακρίνει πάνω του από τον καιρό που ακόμη δεν ξυριζόταν.
Ο Κοβάσεβιτς, ο Γκαλέτι, ο Λούα Λούα, παίκτες με πλούσιες παραστάσεις, με νίκες επί μεγάλων αντιπάλων έχουν δώσει στον Ολυμπιακό το φίλτρο που έλειπε από τη συνταγή για να φέρει ευρωπαϊκές νίκες μακριά από την Ελλάδα.
Αυτό που κάνει στο Champions League ο Ολυμπιακός είναι μια προβολή αυτού που έκανε η Εθνική. Η Ελλάδα χρειάστηκε να αποκτήσει μετανάστες ποδοσφαιριστές για να κοιτάξει στα μάτια μεγάλους αντιπάλους. Ο Ολυμπιακός χρειάστηκε μετανάστες – νικητές για να φέρει «διπλά».
Οπως στα ηλεκτρονικά παιχνίδια, στο ποδόσφαιρο έχει μεγάλη σημασία να έχεις παίκτες που έχουν ξαναπεράσει τις ίδιες ή και πιο δύσκολες πίστες από αυτές που τους βάζεις να παίξουν. Η αυτοπεποίθηση, η πίστη, η άνεση, ο αέρας κάνουν τη διαφορά. Οι νικητές είναι που πείθουν τους υπόλοιπους ότι μπορούν να νικήσουν.
