Ένας από τους βασικότερους πρωταγωνιστές στις συζητήσεις της κοινωνίας του πορτογαλικού ποδοσφαίρου τούτη την εποχή είναι ο Κώστας Κατσουράνης. Οι Πορτογάλοι και ειδικά οι φίλοι της Μπενφίκα μένουν εντυπωσιασμένοι από τον χαρακτήρα που δείχνει στα παιχνίδια. Τον θεωρούν ως έναν εκ των σημαντικότερων παικτών των «αετών» στη «μετά Σιμάο» εποχή. Και ανάμεσα στους ειδικούς και τους αναλυτές της Μπενφίκα είναι πολλοί αυτοί που υποστηρίζουν ότι ο Ελληνας μέσος πρέπει να γίνει ο νέος αρχηγός της ομάδας. Ο Ρουί Κόστα ετοιμάζεται να λύσει τα κορδόνια, ο Νούνο Γκόμες ξεθωριάζει, ο Πετίτ δεν ήταν ποτέ ηγέτης, ο Λουιζάο χάνει τα μισά παιχνίδια με τους συχνούς τραυματισμούς στα γόνατα.
Οι Πορτογάλοι, που θέλουν να βλέπουν μόνο Πορτογάλους να παίζουν και απαιτούν να βλέπουν Πορτογάλους να φορούν το περιβραχιόνιο, συζητούν να κάνουν τον Ελληνα αρχηγό.
Η πορεία του Κατσουράνη τον τελευταίο 1,5 χρόνο στη Μπενφίκα είναι τεκμήριο του ισχυρισμού ότι του άξιζε μεγαλύτερη και πιο λαμπερή καριέρα από αυτή που διαγράφει. Αν είχε περάσει τα σύνορα στα 25 αντί για τα 27, ο Ελληνας μέσος θα έφτανε να παίξει στο υψηλότερο επίπεδο. Τώρα οι πιθανότητες είναι λιγότερες.
Γράφω τα παραπάνω για να συνεχίσω την κουβέντα σχετικά με τον προβληματισμό που αναπτύσσετε στα emails που μου στέλνετε σχετικά με τον Σωκράτη Παπασταθόπουλο , τον Σωτήρη Νίνη και ορισμένους ακόμη αξιόλογους Ελληνες της τάξης των U 20. Ναι, είμαι βέβαιος ότι γι’ αυτούς και για εμάς είναι καλύτερο να μεταναστεύσουν. Μικροί. Οχι όμως πολύ νωρίς. Η πιο σοφή για τους ίδιους επιλογή είναι να γράψουν χιλιόμετρα σε μια μεγάλη ελληνική ομάδα ώστε να φύγουν στα 23 – 24, έτοιμοι να αρπάξουν ευκαιρία σε έναν ευρωπαϊκό σύλλογο. Εκεί οι ευκαιρίες είναι πολύ λιγότερες από αυτές που παίρνει ένας ποδοσφαιριστής αυτής της ηλικίας σε έναν ελληνικό σύλλογο. Γι’ αυτό είναι ανάγκη οι δικοί μας «μικροί» να φύγουν καλά ντυμένοι για τα ξένα. Για να μην κρυώσουν.
