Ετυχα πρόσφατα σε μια συζήτηση. Ποδοσφαιριστές προβληματίζονταν επί των όσων τους είχαν μεταφέρει παιδιά που παίζουν στον Πανιώνιο σχετικά με τη δουλειά του Εβαλντ Λίνεν. Οι έμπειροι συνομιλητές μου προβληματίζονταν κυρίως για έναν λόγο: επειδή οι παίκτες του Πανιωνίου τους είχαν δώσει την εντύπωση ότι δεν είναι διαφορετική η αγωνιστική συνταγή του Γερμανού από αυτές των άλλων προπονητών. «Αυτοί λένε ότι δεν κάνουν τακτική ρε, πώς είναι δυνατόν να νικά ο Πανιώνιος;», το ερώτημα που βασάνιζε το τραπέζι μας.
Στη ροή της κουβέντας ήρθε το déjà vu. Ηταν σαν να ζω στο 2004 και να ακούω ποδοσφαιριστές – μέλη της Εθνικής ομάδας να μου εξηγούν ότι δεν υπάρχει ιδιαίτερο συστατικό στην αγωνιστική συνταγή του Ρεχάγκελ.
Εφυγα από αυτή τη συζήτηση με μια ακόμη ένδειξη ότι η εκτίμηση που κάνουμε, όσοι έχουμε παρατηρήσει επί μακρόν και μεθοδικά τη δουλειά προπονητών σε ομάδες, είναι ορθή: η ικανότητα του μάνατζερ να δημιουργεί το περιβάλλον εργασίας είναι μεγάλη αρετή.
Ενας προπονητής που ξέρει να τακτοποιεί ποδοσφαιριστές στον αγωνιστικό χώρο και να διδάσκει τις βασικές αρχές, είναι καλός. Αν έχει καλούς παίκτες, δείχνει καλύτερος. Αν μπορεί να λειτουργήσει ως διευθυντής, είναι ιδανικός. Ακόμη κι αν υστερεί σε τομείς που φαντάζουν βασικοί. Ας μην «διαβάζει» έναν αγώνα στην εξέλιξή του. Ας μην νικήσει το ματς με δύο κινήσεις από τον πάγκο. Ας μην διδάξει μια κομπίνα που πολλαπλασιάζει τα γκολ. Στο υψηλό επίπεδο, σε έναν προπονητή μετρά πολύ περισσότερο η ικανότητα να χτίζει ένα τμήμα με κανόνες που το βοηθούν να λειτουργεί με υγεία.
Κάποια στιγμή θα διηγηθώ την ιστορία των δύο νοικοκύρηδων προπονητών που γνώρισα. Αυτών, που τυχαίνει να θεωρούνται οι πιο επιτυχημένοι στην Ελλάδα την τελευταία 20ετία.
