Τι είναι αυτό που σπρώχνει έναν διαιτητή στην απόφαση να δείξει κίτρινη κάρτα σε ποδοσφαιριστή για τον πανηγυρισμό στο γκολ; Το ένστικτο της επιβίωσης, της αυτοσυντήρησης. Σε αυτή τη διαπίστωση οδηγεί η παρατήρηση της επιλογής που έκανε το απόγευμα της Κυριακής στο ΟΑΚΑ ο διαιτητής Σταύρος Τριτσώνης από την Αθήνα.
Στο τρίτο παιχνίδι του στη Super League ο διαιτητής έδειξε κίτρινη κάρτα στον Μπλάνκο με την εντύπωση ότι ο Αργεντινός είχε κρύψει το πρόσωπο με τη φανέλα κατά τον πανηγυρισμό. Το άγχος να λειτουργήσει σωστά, να εφαρμόσει κατά γράμμα τον κανονισμό ώστε να μην του βάλει κακό βαθμό ο παρατηρητής, τον οδήγησε σε λάθος επιλογή. Λάθος, διότι ο Μπλάνκο δεν έκρυψε το πρόσωπο.
Η κάρτα στους πανηγυρισμούς έρχεται ως συνέπεια του άγχους που διακρίνει τους άπειρους διαιτητές. Αγχος που πηγάζει από την ανησυχία τους για το ενδεχόμενο να βγουν από τον πίνακα, να χάσουν τη δουλειά, στο πρώτο λάθος. Οι νέοι διαιτητές σφυρίζουν με την εντύπωση ότι κάποιος τους περιμένει στη γωνία για να τους ξηλώσει.
Ο Τριτσώνης είναι φίλος του ποδοσφαίρου. Και ως τέτοιος θέλει να βλέπει πανηγυρισμούς που σπάζουν τη μονοτονία. Του αρέσει η μάσκα του Μπλάνκο, η τούμπα του Λούα Λούα. Δεν έχει όμως λάβει την οδηγία να εφαρμόζει κατά την κρίση του τον κανονισμό στους πανηγυρισμούς. Και φοβάται ότι αυτοί που τον κρίνουν θα βρουν μια αφορμή για να του βάλουν κακό βαθμό και να του πάρουν τη δουλειά.
Ποιος νοιάστηκε να δώσει οδηγία στους διαιτητές για το θέμα αυτό; Ποιος νοιάστηκε να τους δώσει το ελεύθερο να κρίνουν αν ο πανηγυρισμός είναι ή όχι προσβλητικός, αν παράγει βία ή όχι;
Ένα παιδί που έβαλε γκολ και θέλησε να το πανηγυρίσει με το μήνυμα «κουράγιο πατέρα», πήρε κίτρινη κάρτα. Τιμωρήθηκε. Ωραίο μήνυμα στέλνει το ποδόσφαιρο. Παράγει πολιτισμό…
