Σκεφτόμουν τον MVP του Ολυμπιακού σε μια ιστορική βραδιά για τον σύλλογο. Για να δώσω μια τεκμηριωμένη απάντηση στην ερώτηση: πώς γίνεται να περνά ένας 32χρονος μεσοαμυντικός από μια «σβήνω, τελειώνουν οι μπαταρίες» σεζόν, την περσινή σε μια «τρέχω, κόβω, ράβω, δημιουργώ, εκτελώ και μάλιστα με το αριστερό» σεζόν.
Η πρώτη εξήγηση, εύκολη: πέρσι έτρεχε μόνος του στο κέντρο. Φέτος τρέχει μαζί με τον Λεντέσμα, τον ορισμό του «αμυντικό χαφ-σκυλί» και τον Τοροσίδη ή τον Πατσατζόγλου. Ετρεχε ένας. Τρέχουν τρεις. Και τώρα ο ένας, ο περσινός έχει την πολυτέλεια να λαχανιάζει λιγότερο, να παίρνει ανάσες, να μη σκάει, να πείθει τα πόδια να ακούσουν το μυαλό.
Η δεύτερη εξήγηση; Αυτή που δίνουν οι συμπαίκτες και όσοι παρατηρούν τον Ολυμπιακό: Πίσω, δίπλα, μπροστά από τον Ιεροκλή Στολτίδη μπήκαν ποδοσφαιριστές που έχουν χρόνια τώρα απομυθοποιήσει τις «μεγάλες ευρωπαϊκές ομάδες». Παιδιά που έχουν εξοικειωθεί στην αντιμετώπιση μεγάλων ομάδων, παικτών – σταρ. Παιδιά που έχουν πάρει νίκες επί μεγάλων ομάδων, παικτών – σταρ. Παιδιά που ξέρουν πώς γίνεται. Που δεν μπαίνουν με τα πόδια βαριά και δεν ξεφυσούν από άγχος όπως ο Νικοπολίδης στον πανηγυρισμό του 1ου γκολ.
Αυτά τα παιδιά, οι μετανάστες στους οποίους αναφερόμουν σε ένα προηγούμενο σημείωμα, το ‘χουν. Το πιστεύουν. Και έχουν κάνει και τους άλλους να το πιστέψουν. Και κάπως έτσι ο Ολυμπιακός αλλάζει, αγωνιστικά, νοοτροπία. Και ο Ακης Στολτίδης, που είναι πιο φρέσκος, πιστεύει, απελευθερώνεται από το άγχος, απομυθοποιεί την πίεση, σουτάρει, πασάρει και ο Ολυμπιακός είναι στους 16 του Τσάμπιονς Λιγκ.
