Ακούγοντας τις συζητήσεις των παικτών – μελών της Εθνικής προ ημερών άρχισα να κατανοώ για ποιους λόγους ασχολούνται περισσότερο με την κλήρωση του Παγκοσμίου Κυπέλλου από όσο σκέπτονταν την σημερινή για την τελική φάση του Euro 2008. Στο άκουσμα του 4ου ομίλου του Euro 2008 σήμερα αντιλήφθηκα και υιοθέτησα το βασικό επιχείρημα των ποδοσφαιριστών.
Σε αντίθεση με εμάς, τους φιλάθλους, οι παίκτες δεν αιθεροβατούν. Δεν τρόμαξαν με τη Σουηδία, τη Ρωσία και την Ισπανία. Δεν είναι όμως τρελοί να πιστεύουν ότι είναι πιθανό να ξαναφτάσουν στον τελικό. Θα ταξιδέψουν στο Σάλτσμπουργκ με την πίστη ότι μπορούν να πετύχουν στη φάση των ομίλων και να προκριθούν. Δεν θα βάλουν όμως στις αποσκευές την απαίτηση να ξανασηκώσουν το τρόπαιο. Η επιστροφή σε τελική φάση του Euro τους γοητεύει. Το βλέμμα όμως πλέον λάμπει περισσότερο όταν σκέφτονται το Παγκόσμιο Κύπελλο. Και αυτό συμβαίνει κυρίως με τα παιδιά που ήταν το καλοκαίρι του 2004 στην Πορτογαλία. 
Οι ποδοσφαιριστές θέλουν να βάλουν στο άλμπουμ των εμπειριών την παρουσία στην τελική φάση Παγκοσμίου Κυπέλλου. Και τώρα που ξέρουν ότι η κλήρωση της προκριματικής φάσης τους επιτρέπει να το σκέφτονται περισσότερο, το κάνουν. Θέλουν πολύ να δώσουν το παρόν στο World Cup 2010. Τούτο βεβαίως δεν σημαίνει ότι θα τους δείτε στο Euro δίχως κίνητρο. Δεν θα θυμίζουν ποδοσφαιριστές συλλόγων που κάνουν συντήρηση δυνάμεων σε παιχνίδι πρωταθλήματος πριν από ευρωπαϊκό ματς. Και η φλόγα αυτών που πηγαίνουν για πρώτη φορά σε Euro είναι αρκετή για να κρατήσει αναμμένους και τους παλιότερους, τους κατόχους. Αν πάντως είχαν να διαλέξουν ανάμεσα σε πρόκριση στους 8 του Euro και πρόκριση στην τελική φάση του Μουντιάλ, οι περισσότεροι θα επέλεγαν την παρουσία στη Νότιο Αφρική. Η σημερινή κλήρωση μας είπε αυτό που γνωρίζαμε. Οτι η Ελλάδα είναι κάτοχος, μπήκε επικεφαλής στον όμιλο, έκανε αξιοθαύμαστη προκριματική φάση, είναι καλή ομάδα, αλλά δεν είναι φαβορί. Εννοείται ότι έχουμε δικαίωμα να ρωτάμε από τώρα πόσο κοστίζει η παραμονή στην Αυστρία ή την Ελβετία μετά τις 18 Ιουνίου. Δεν έχουμε όμως δικαίωμα να απαιτούμε να γίνονται κάθε φορά θαύματα. Κι αν μπορούμε να τους ζητάμε κάτι, είναι η πρόκριση μέσα από έναν βατό όμιλο στο Παγκόσμιο Κύπελλο, όχι η επανάληψη του θριάμβου της Πορτογαλίας.
