Η μοίρα του επιθετικού. Αυτή που τον κάνει δημοφιλή στην εξέδρα. Αυτή που κάνει τους συμπαίκτες, ειδικά τους αμυντικούς, να τον ζηλεύουν στα όρια της αντιπάθειας. Ο Ντάρκο Κοβάσεβιτς αναδείχθηκε MVP του ντέρμπι. Διότι έγινε το πρόσωπο της νίκης. Ο MVP των προπονητών όμως ήταν άλλος. Ο Βασίλης Τοροσίδης. Ενας από τους πιο πολυσύνθετους, προικισμένους ποδοσφαιριστές της γενιάς του ’85. Στα 22 του, προτού κλείσει χρόνο σε μεγάλη ομάδα έχει φτάσει στο επίπεδο να διαβάζει μια φάση στην εξέλιξή της και να κινείται με οξυδέρκεια και ωριμότητα 30αρη για να δημιουργήσει ευκαιρία.
Στη φάση του γκολ ο έμπειρος Αρουαμπαρένα του έβαλε όσο πιο δύσκολα μπορούσε υπό τις διαμορφωμένες συνθήκες. Ηταν μόνος, αλλά κατάφερε να τον κρατήσει έξω από την περιοχή. Ο Αργεντινός ρώτησε και ο Ελληνας απάντησε σωστά. Με σέντρα που είχε σημάδι τον χώρο, όχι τον παίκτη. Σέντρα από αυτές που οι προπονητές ζητούν κάθε φορά που ψάχνουν τον ιδανικό μπακ χαφ.
Ο Τοροσίδης και ο Κοβάσεβιτς έκαναν τη διαφορά υπέρ του Ολυμπιακού. Ο Σέρα Φερέρ έκανε τη διαφορά σε βάρος της ΑΕΚ. Για την ακρίβεια, δεν έκανε τη διαφορά υπέρ της. Η εμφάνιση ήταν καλύτερη από της Λεωφόρου, η ΑΕΚ ζήτησε τη νίκη. Το έκανε όμως με λάθος τρόπο, γι’ αυτό και δεν δημιούργησε όσες φάσεις της επέτρεπε η κατοχή της μπάλας στο β’ ημίχρονο.
Ο Τάκης Λεμονής είχε την τύχη να δει την ΑΕΚ να κάνει στο β’ ημίχρονο αυτό που επιχειρούσαν να κάνουν όσες ευρωπαϊκές ομάδες επισκέφθηκαν το Καραϊσκάκη. Είχε τύχη, διότι αυτό το παιχνίδι έχει προλάβει να το διδάξει καλά στους ποδοσφαιριστές. Αν η ΑΕΚ αδιαφορούσε για τη νίκη και έμεινε πίσω, ο Ολυμπιακός δύσκολα θα έφτανε στο γκολ.
Ο Ολυμπιακός πήρε το ματς, η ΑΕΚ το κουράγιο που αντλεί από τη σκέψη ότι υπάρχει η εντός έδρας ρεβάνς του β’ γύρου. Μακάρι να μείνει μέχρι τότε ανοικτός o τίτλος για τρεις. Θα έχουμε κερδίσει ένα πολύ ενδιαφέρον – τουλάχιστον στην κορυφή – πρωτάθλημα.
