Ο Κώστας Πηλαδάκης συμφώνησε προφορικά με τον Παναθηναϊκό για την παραχώρηση του Γιώργου Γκαλίτσιου. Και εκ των υστέρων αποφάσισε να αθετήσει τη συμφωνία με τον Παναθηναϊκό και να παραχωρήσει τον παίκτη στον Ολυμπιακό. Γιατί το έκανε; Η αίσθηση της αγοράς είναι ότι ο Πηλαδάκης είχε ενοχληθεί πολύ από την επιλογή του Παναθηναϊκού να επιχειρήσει να συμφωνήσει με τον παίκτη προτού τα βρει με τη Λάρισα.
Αυτή η μέθοδος εφαρμόστηκε με σχετική επιτυχία από την ΑΕΚ στην πρώτη εποχή Νικολαΐδη. Τον καιρό που δεν είχε την οικονομική άνεση για να κινηθεί ορθόδοξα στην αγορά, ο πρόεδρος της ΑΕΚ προτιμούσε συχνά να βάζει μπροστά τον ποδοσφαιριστή ώστε να πετυχαίνει τη μείωση του κόστους αγοράς από την ομάδα. Ο παίκτης γκρίνιαζε στην ομάδα και η πίεση συχνά απέδιδε την προσδοκώμενη μείωση στην τιμή παραχώρησης.
Η επιλογή αυτή είναι η πιο ρισκαδόρικη στην ποδοσφαιρική συναλλαγή. Αλλοτε «βγαίνει» και η αγοράστρια ψωνίζει μισοτιμής. Και άλλοτε όχι. Μόνο που το όχι συχνά πληρώνεται ακριβότερα. Διότι η ιδιοκτήτρια ομάδα συχνά θυμώνει. Και αν έχει μια σχετική οικονομική άνεση, αρνείται την πώληση. Και αν θυμώσει πολύ βάζει τον παίκτη στο ψυγείο. Ζητά από τον προπονητή να τον παροπλίσει. Η τιμωρία λειτουργεί επικοινωνιακά. Δίνει στην αγορά το μήνυμα ότι ο ενδιαφερόμενος πρέπει να περνά πρώτα από το ταμείο. Και συγχρόνως βάζει στο μυαλό των υπόλοιπων ποδοσφαιριστών την ιδέα ότι δεν πρέπει να διαπραγματεύονται με ενδιαφερόμενη ομάδα δίχως τη σύμφωνη γνώμη της διοίκησης. Δεν είναι λίγοι οι ποδοσφαιριστές που έχασαν με αυτό τον τρόπο την ευκαιρία μιας μεγάλης μεταγραφής, η οποία δεν τους ξαναπαρουσιάστηκε ποτέ.
Το φαινόμενο δεν είναι ελληνικό. Δεν είμαστε μόνο εμείς οι πονηροί. Ορισμένες από τις top level αγγλικές, ισπανικές, ιταλικές και γερμανικές ομάδες πληρώνουν ανθρώπους που λειτουργούν κατασκοπευτικά. Πληρώνουν καλά για την παροχή υπηρεσίας ενημέρωσης. Για να μαθαίνουν πρώτοι ότι ένας δικός τους παίκτης έχει δεχθεί κρούση από άλλη ομάδα, αλλά και για να προσεγγίζουν διακριτικά παίκτες άλλων ομάδων.
Η FIFA έχει κάνει μια σειρά από απόπειρες για να πατάξει το φαινόμενο. Το μόνο που καταφέρνει όμως είναι να το περιορίσει. Διότι πάντοτε υπάρχουν μεσολαβητές με διάθεση να λειτουργήσουν ως μεσάζοντες για να επιτύχουν αθόρυβα μια δύσκολη μεταγραφή.
