Ηταν κάποτε το πιο λαμπερό πρωτάθλημα

Θυμάμαι την εποχή που το καμπιονάτο μας έδινε την ευκαιρία να δούμε μαζεμένα όλα τα αστέρια του πλανήτη. Τα χρόνια που πέρασαν δεν είναι πολλά. Κι όμως η εποχή φαντάζει τόσο μακρινή. Η παρακολούθηση του χθεσινού αγώνα Κατάνια – Γιουβέντους προκαλούσε θλίψη. Οι άγνωστοι ήταν πλειοψηφία. Οχι οι γνωστοί, εγνωσμένης αξίας ποδοσφαιριστές. Η ταχύτητα του ποδοσφαίρου αργή. Το glam του παρελθόντος απουσιάζει. Η ποιότητα της παραγωγής δεν έχει τη ζωντάνια της ισπανικής, της αγγλικής. Ούτε καν της γερμανικής.

Η Γιουβέντους 2008 μοιάζει αρκετά με την ΑΕΚ 2004. Τη βλέπεις και μαγκώνεται η ψυχή σου. Μια χούφτα ποιοτικοί ποδοσφαιριστές και ένας ικανός προπονητής πασχίζουν να κρατήσουν βαριά τη φανέλα. Η Γιουβέντους του Ρανιέρι μάχεται. Η ποιότητα του θεάματος που προσφέρει όμως είναι πολύ χαμηλή. Υποτιμητική για το έμβλημα. Η εποχή που δεν χρειαζόταν κανείς να έχει ειδικές γνώσεις για να γνωρίζει την ενδεκάδα της δεν είναι μακριά. Αυτή η Γιούβε όμως έχει πολύ δρόμο για να ξαναγίνει λαμπερή.