Στήνοντας αφτί στις συζητήσεις των ποδοσφαιριστών, στη διάρκεια της παραμονής τους στην Κύπρο για τα αγωνιστικά τεστ της Εθνικής, ο παρατηρητής θα κατέληγε σε δύο συμπεράσματα: πικραίνονται αφάνταστα στη διάρκεια μιας κουβέντας για την κατάσταση του ελληνικού ποδοσφαίρου, το πρόσωπό τους φωτίζει κάθε φορά που συζητούν για τις δυνατότητες της Εθνικής και την προοπτική καλής πορείας στο Euro 2008.
Όταν στέκονται μπροστά από μικρόφωνα και κάμερες, οι ποδοσφαιριστές σιδερώνουν τον λόγο τους. Οι περισσότεροι δεν σκέφτονται καν να μιλήσουν ανοιχτά. Να πουν στη δημόσια συζήτηση όσα λένε μεταξύ τους. Γιατί; «Για να μην μπλέξω. Υπάρχει λόγος να μπλέκω, να επιτρέπω στον καθένα να με πιάνει στο στόμα και το πληκτρολόγιό του και να βγάζει χολή;», απαντούν.
Ποιος φταίει γι’ αυτό; Ποιος έχει υποχρεώσει τους ποδοσφαιριστές να λογοκρίνονται στα όρια της φίμωσης; Πρώτοι από όλους εμείς, οι αθλητικοί συντάκτες.
Την ώρα του αποχαιρετισμού, στο «Ελ. Βενιζέλος», οι ντόπιοι εύχονταν σήμερα στους ξένους, αυτούς που παίζουν έξω, «καλό ταξίδι». Τι εύχονταν οι ξένοι στους ντόπιους; «Καλό κουράγιο». Μαζί με μια συμβουλή: «Μην ασχολείσαι, μην τρελαίνεσαι. Παίξε τη μπάλα σου, Euro έρχεται, να πάμε καλά και να φύγεις κι εσύ έξω».
Κάποτε οι ποδοσφαιριστές επεδίωκαν την μετανάστευση πρώτα και πριν απ’ όλα για τα παραπάνω χρήματα. Σήμερα οι διαφορές στο οικονομικό σπάνια είναι τόσο μεγάλες. Το βασικό κίνητρο είναι άλλο. «Να ηρεμήσω, να απολαύσω το παιχνίδι, να φύγω από τη μιζέρια και τη γκρίνια, να σταματήσω να μιλάω για διαιτησία και παρασκήνιο, να παίξω σε γήπεδα της προκοπής, να μη φοβάμαι μην μου σπάσουν το αυτοκίνητο». Ελληνικό ποδόσφαιρο 2008. Ελλάδα, πρωταθλήτρια Ευρώπης 2004…
