Ενας από τους ανθρώπους, στους οποίους είπα ένα «ευχαριστώ», με την ευκαιρία της κυκλοφορίας του «Σκίσε το manual», ο Διονύσης Βραϊμάκης μου έκανε την τιμή να γράψει για το βιβλίο μου. Παραθέτω την σκέψη του δίχως να τη σχολιάσω.
Είναι στιγμές που ένα «ευχαριστώ» ζυγίζει πολύ λιγότερο από το βάρος των αισθημάτων που δημιουργεί η πράξη ενός ανθρώπου που είναι στη συνείδησή μου σημαντικός. Ο Διονύσης Βραϊμάκης είναι ένα από τα ακριβότερα κοσμήματα της συλλογής των ανθρώπων που συνάντησα στο δρόμο μου.
Η «παράγκα» του Βασίλη
28 Δεκ, 21:52 Από Διονύσης Βραϊμάκης
Σε μια εποχή αντιηρωική ένας δημοσιογράφος-Μικρός Ήρωας αποφασίζει να δράσει, πέρα από συμβάσεις, αναστολές και νουθεσίες.
Παίρνει, λοιπόν, την πένα του, το μεράκι του για δουλειά, τη σιχασιά του για ό,τι βλέπει και ζει εκ των έσω, ζαλώνεται το μαγνητόφωνο και την τηλεφωνική βεντούζα-κοριό, αφήνει το δημοσιογραφικό του πάθος χωρίς χαλινάρια και κηρύσσει πόλεμο στη διαφθορά του ελληνικού ποδοσφαίρου.
Πριν φτάσει στην απόφαση για δράση, οι προκλήσεις των περικυκλώνουν. Πρόεδροι του τάζουν αργομισθίες, ξένοι και Έλληνες μάνατζερ τον πλευρίζουν, κατασκευαστές αποτελεσμάτων του ζητούν συνεργασία. Εκείνος αρχικά αντιστέκεται και στη συνέχεια αποφασίζει να κολυμπήσει στον βούρκο για να τον γνωρίσει καλά και να τον εξουδετερώσει.
Τι κάνει; Συνεργάζεται με το κύκλωμα και γίνεται ένας γρανάζι τού συστήματος διαφθοράς. Με το δημοσιογραφικό του κύρος, τις γνωριμίες και τις προσβάσεις που έχει ως ρεπόρτερ, στήνει παιχνίδια και παράλληλα μαζεύει στοιχεία. Γίνεται συλλέκτης ρύπων, ηχογραφημένων δόλιων συνομιλιών, ένοχων ονομάτων. Στόχος του να τα αποκαλύψει όλα αυτά κάποια στιγμή. Και το κάνει αφού προηγουμένως εξαφανίζεται για από προσώπου γης εγκαταλείποντας σπίτι, οικογένεια, φίλους, επάγγελμα.
Ηρωικό; Άκρως: Πραγματικό; Κάτι σαν πραγματικό… Ο Δημήτρης Αλεξάδρου είναι ο ήρωας-δημοσιογράφος που παίζει το κεφάλι του για να καθαρίσει από την κοπριά το ελληνικό ποδόσφαιρο, και ο Βασίλης Σαμπράκος ο άνθρωπος που τον γέννησε συγγραφικά στο «Σκίσε το manual». Πρόκειται για ένα δραματικό ποδοσφαιρικό μυθιστόρημα που ήρθε στα χέρια μου λίγο πριν από τις γιορτές κι έκανα αυτό που ένιωσα εκείνη τη στιγμή: άφησα για λίγο τον Τσαβαρία που διάβαζα τότε κι έπιασα τον Σαμπράκο!
Γιατί; Γιατί ο Βασίλης είναι ένα παιδί που πάντα με ξάφνιαζε ευχάριστα. Πρώτα όταν τον είδα πλάι μου, τη 10ετία του ΄’90, να μπουσουλάει δημοσιογραφικά, και γρήγορα να αποκτά περπατησιά σιγουριάς και αργότερα ταχύτητα δρομέα. Ύστερα με ξάφνιασε όταν εξελίχθηκε σε έναν από τους εγκυρότερους και πιο αξιόπιστους ρεπόρτερ σε έναν χώρο, τον αθλητικό, που τον διαβρώνουν οι αεριτζήδες, η αναξιοπιστία, η μίζα, το βόλεμα. Κατόπιν με αιφνιδίασε όταν έγινε συνεχώς ανερχόμενο διευθυντικό στέλεχος σε μεγάλες αθλητικές εφημερίδες. Τώρα με ξάφνιασε για μια ακόμα φορά με τη πρώτη συγγραφική του αναζήτηση.
Στις σελίδες του «Σκίσε το manual» γίνεται παρέλαση πραγματικών προσώπων με «πειραγμένα» (λίγο ή πολύ) τα ονόματα. Συναντάμε τον Ντέμη, τον Μπάγεβιτς, τον Κεντέρη, δημοσιογράφους-λαμόγια, παράγοντες, μάνατζερ, λαθρόβια των δημοσιογραφικών γραφείων. Συναντάμε «κακούς» και «καλούς». Διαβάζουμε αναφορές για μια «παράγκα», για αδίστακτους προέδρους με απίστευτη δράση. Κι εμείς, οι δημοσιογράφοι, αναγνωρίζουμε μέσα από τις γραμμές, λίγδηδες και άξιους με τους οποίους ζήσαμε κάτω από τη ίδια επαγγελματική στέγη, τους βλέπουμε ολοκάθαρα στο μυθιστόρημα – απλώς με αλλαγμένα ονόματα
Συνέβησαν όσα αναφέρονται στο βιβλίο; Αλίμονο αν συνέβαιναν έτσι ακριβώς. Όμως μπορεί να έγιναν και να γίνονται «κάπως έτσι». Αλλά ο Βασίλης έχει βιώσει τη βρομιά του χώρου και πάνω σε αυτήν έκτισε τον ποδοσφαιρικό του εφιάλτη. Προσωπικά νιώθω βαθιά ικανοποίηση που κάποτε κράτησα τον Σαμπράκο στο ρεπορτάζ, αρπάζοντάς τον από τα νύχια κάποιου έμπορα του δημοσιογραφικού χώρου που είχε στήσει το σούπερ μάρκετ του σε μια εφημερίδα, με αυστηρά τηρούμενο τιμολόγιο. Τόσο πάει το μονόστηλο, τόσο το πλαίσιο με χρώμα, τόσο το δίστηλο με φωτογραφία..
Η τελική ματιά του Βασίλη στο βιβλίο του είναι θετική. Το καλό θριαμβεύει, ο χώρος εξαγνίζεται, οι δολοπλόκοι συλλαμβάνονται, οι ομάδες διεκδικούν ό,τι μπορούν μέσα στα γήπεδα. Και ο Δημήτρης Αλεξάνδρου γίνεται ένας Μικρός Ήρωας, ένας σύγχρονος Γιώργος Θαλάσσης του αθλητικού ρεπορτάζ.
Τι καλά να ήταν αλήθεια! Να ήταν αλήθεια ο εξαγνισμός και η κάθαρση, εννοώ. Γιατί όλα τα άλλα που περιγράφονται, ποιος μας λέει ότι δεν είναι αλήθεια ή κάτι σαν αλήθεια;
