Ενας από τους καλύτερους συνεργάτες που είχα ποτέ σε αυτή τη δουλειά, ένας από τους λίγους πραγματικούς φίλους που απέκτησα στη δημοσιογραφία, ο Μιχάλης Τσόχος, έγραψε δύο λόγια για το «Σκίσε το manual» στο χθεσινό φύλλο της εφημερίδας που διευθύνει, της SportDay. Του το έχω πει πολλές φορές, το λέω και μέσα από αυτή, τη «γωνιά» μου: Τιμή μου και καμάρι μου που συναντηθήκαμε σε αυτή τη δουλειά. Καμαρώνω για όσα υπέροχα φτιάξαμε σ’ αυτή τη δουλειά παρέα.
Βασίλη, εύχομαι να μην ξαναγράψεις βιβλίο
SportDay / Τσόχος Μιχάλης
Βρέθηκα προχθές το μεσημέρι στην παρουσίαση του βιβλίου του Βασίλη Σαμπράκου «Σκίσε το manual». Σε μία πολύ ζεστή εκδήλωση άκουσα κάποιον από τους ομιλητές να εύχεται με όλη του την ψυχή ο Βασίλης να γράψει και δεύτερο και τρίτο και τέταρτο βιβλίο.
Το «Σκίσε το manual» έχει όλα τα χαρακτηριστικά ενός καλού βιβλίου. Εξαιρετικό εξώφυλλο, πολύ καλή βιβλιοδεσία, έναν σπουδαίο εκδοτικό οίκο που το κυκλοφορεί («Ελληνικά Γράμματα»), stop. Εχει όμως ορισμένα σοβαρά μειονεκτήματα. Δεν έχει συγγραφέα, δεν είναι μυθιστόρημα και δεν έπρεπε να έχει τυπωθεί σε σελίδες βιβλίου, αλλά σε σελίδες εφημερίδας.
Το καλύτερο ρεπορτάζ του Βασίλη Σαμπράκου δυστυχώς δεν δημοσιεύτηκε σε μία από τις πολλές καλές εφημερίδες που εργάστηκε. Δυστυχώς δεν δημοσιεύτηκε ως ρεπορτάζ, αλλά ως διήγημα. Δυστυχώς ο χώρος και όλοι εμείς δεν μπορέσαμε να τον βοηθήσουμε να υπογράψει αυτό το ρεπορτάζ. Αυτό λοιπόν που εγώ θέλω να ευχηθώ στον Βασίλη είναι αυτό να είναι το τελευταίο βιβλίο που έγραψε και την επόμενη φορά αντί να γράψει διήγημα να γράψει ρεπορτάζ με την υπογραφή του φαρδιά πλατιά.
Του εύχομαι το επόμενο εξώφυλλό του να είναι εξώφυλλο εφημερίδας και όχι βιβλίου. Του εύχομαι το επόμενο εξώφυλλο να κρεμαστεί σε περίπτερο και να μην μπει σε ράφι βιβλιοπωλείου. Γιατί ο Βασίλης μία δουλειά έμαθε να κάνει: ρεπορτάζ. Και το ρεπορτάζ του εύχομαι να μπορεί να το γράφει ως τέτοιο και όχι ως διήγημα.
Και κάτι τελευταίο. Προσωπικά του ζητάω και μία συγγνώμη. Αισθάνομαι, γνωρίζοντας αρκετές από τις ιστορίες του διηγήματος, ότι θα μπορούσα να είμαι ένας από τους λίγους (πέντε έξι) που θα μπορούσαν να τον βοηθήσουν περισσότερο να γράψει αυτό το ρεπορτάζ. Και δεν το έκανα. Τον άφησα και εγώ να το κάνει βιβλίο...
