Χαίρομαι πολύ που ακόμη ένας συνάδελφός μου, από αυτούς που με βοήθησαν να μάθω καλύτερα τη δουλειά που κάνω, ο Αντώνης Πανούτσος αναφέρθηκε στο «Σκίσε το manual». Χαίρομαι που το διάβασε σε ελάχιστο χρόνο, όπως έχει συμβεί και σε πολλούς εκ των αναγνωστών του βιβλίου.
Το περιεχόμενο της αναφοράς του στο βιβλίο μου δίνει την ευκαιρία να κάνω ένα σχόλιο που απαντά σε αρκετά μηνύματα που έχω λάβει σχετικά με το περιεχόμενο. Μακάρι η πηγή δημιουργίας των βασικότερων προβλημάτων του επαγγελματικού αθλητισμού και ειδικά του ποδοσφαίρου να ήταν οι συμπεριφορές μιας χούφτας ανθρώπων. Θα ήταν εύκολο, σε εκείνη την περίπτωση, να λυθούν μονομιάς όλα τα προβλήματα. Η πραγματικότητα όμως είναι άλλη. Δεν είναι ένας ο παράγοντας, ο διαιτητής, ο προπονητής, ο ατζέντης, ο ποδοσφαιριστής. Είναι αμέτρητοι. Γι’ αυτό και το «manual» δεν είναι κουίζ. Αν κάποιος το διαβάσει ως τέτοιο, χάνει το νόημα.
Η αναφορά του Αντώνη Πανούτσου στο «Σκίσε το manual» (SportDay)
«Ο ασφαλέστερος συνδυασμός για να μην καταλήξετε στο ψιλικατζίδικο του μέρους που έχετε πάει ψάχνοντας να βρείτε «Νόρες» είναι ένα βιβλίο που να το έχετε διαβάσει το λιγότερο δύο φορές αλλά καμία τον τελευταίο χρόνο, ένα βιβλίο από συγγραφέα που σας αρέσει και έχει εκδοθεί πριν από εκείνο που σας άρεσε και ένα που δοκιμάσατε να διαβάσετε, το βρήκατε ενδιαφέρον, αλλά για να το τελειώσετε θα έπρεπε να συγκεντρωθείτε τόσο που στο σπίτι με κόσμο και τηλέφωνα ήταν αδύνατον. Ας πούμε ότι στην περίπτωσή μου θα διάλεγα για πρώτο το «Stardom» του Alexander Walker, για δεύτερο το «Indecent Exposure» του Tom Sharpe και για τρίτο το «Against the Gods» του Peter L. Bernstein. Και εδώ έχετε δικαίωμα να φωνάξετε: «Μωρή καριόλα Πανούτσο, ξέρεις να παίρνεις μαζί σου για διακοπές τον Sharpe και τον Bernstein, που χεστήκανε αν ζεις ή πέθανες, και το βιβλίο του φίλου σου του Βασιλάκη του Σαμπράκου, που εκτός του ότι σε έχει κάνει χαρακτήρα στην υπόθεση σε έχει και στις αφιερώσεις, δεν θα το πάρεις;». Μισό, ρε παιδιά, να το εξηγήσω.
Το πρόβλημα με το «Σκίσε το manual», που έγραψε ο Σαμπράκος, είναι ότι δεν πρόκειται για βιβλίο διακοπών, αλλά από τα ανασφαλή βιβλία που μπορεί να τα έχεις τελειώσει σε ένα τρίωρο. Από τα κλασικά βιβλία δημοσιογραφικού κειμένου, που περιγράφονται πράξεις και όχι συναισθήματα. Επίσης, είναι από τα βιβλία που διαβάζονται παρέα. Και αν η παρέα σας είναι από αυτές που ξέρει καλή αθλητικογραφία, το βιβλίο αποκτά άλλο ενδιαφέρον. Γιατί το ωραιότερο κομμάτι του βιβλίου είναι να προσπαθήσεις να βρεις ποιος κρύβεται κάτω από το κάθε παρατσούκλι. Για παράδειγμα, ο «Αντώνης ο εξηντάρης» πρέπει να είναι άλογο του Μάκη Ψωμιάδη. Οσοι, λοιπόν, γουστάρουν βιβλία αθλητικού κουίζ με τίτλους για gay από τη Λατινική Αμερική θα βολευτούν μια χαρά με το βιβλίο του Μπίλαρου».
