Ο Σωτήρης Νίνης διευθυντής στην «Εξέδρα των Σπορ»!

Ηταν μια ξεχωριστή εμπειρία στη δουλειά. Προσκαλέσαμε τον Σωτήρη Νίνη και του προτείναμε να γίνει ο διευθυντής της «Εξέδρας» για μια μέρα. Του ζητήσαμε να φτιάξει μια σμίκρυνση της δικής του αθλητικής εφημερίδας, για να δημιουργήσει ένα φύλλο απολογιστικό – συλλεκτικό για τον Παναθηναϊκό 2010.

Ο Σωτήρης έφτιαξε το πρωτοσέλιδο, επιλέγοντας τον τίτλο, τη φωτογραφία, τον υπέρτιτλο, γράφοντας το editorial της έκδοσης που επιμελήθηκε. Επέλεξε τις φωτογραφίες – σημαντικούς σταθμούς της φετινής πορείας του Παναθηναϊκού και έγραψε τις λεζάντες. Επεξεργάστηκε τα πρωτοσέλιδα της «Εξέδρας» με τα σημαντικότερα γεγονότα της σεζόν για το Τριφύλλι και έγραψε τον δικό του τίτλο για κάθε ένα από αυτά. Όλα αυτά στο πλαίσιο της πρώτης μεγάλης συνέντευξης που παραχώρησε ως νταμπλούχος με τον ΠΑΟ.

Ηταν μια από τις στιγμές που ο Ελλληνας αθλητικός δημοσιογράφος δεν είχε να ζηλέψει τίποτα από τον ευρωπαίο συνάδελφό του. Βεβαίως στην προχωρημένη Ευρώπη τέτοιες ενέργειες είναι η ρουτίνα, όχι η εξαίρεση. Οι ισπανικές, οι αγγλικές, οι γερμανικές εφημερίδες φιλοξενούν συχνά τους σταρ του ποδοσφαίρου. Εχουν πολύ συχνά την ευκαιρία να προβάλλουν την καλή, την λαμπερή πλευρά του αθλήματος. Στους Ελληνες μας δίδεται σπάνια η ευκαιρία. Αλλοτε επειδή δεν το επιτρέπουν οι ομάδες, άλλοτε επειδή συναντάμε κλειστά μυαλά, άλλοτε επειδή ο Τύπος δεν πείθει τους αθλητές ότι αξίζει την εμπιστοσύνη τους.

Το αποτέλεσμα της δημοσιογραφικής δουλειάς του Σωτήρη Νίνη θα βρίσκεται στα περίπτερα το Σάββατο 1 Μαΐου και θα παραμείνει και την Κυριακή 2 Μαΐου.

Ο Mou θα ησυχάσει μόνο αν τον βαφτίσουν τον καλύτερο στην ιστορία

Από τον καιρό που τον ανακαλύπταμε, τότε στον πάγκο της Πόρτο, είχα αρχίσει να αντιλαμβάνομαι ότι πρόκειται για μια ασυνήθιστη φιγούρα για το ποδόσφαιρο. Μέσα από πολλές συζητήσεις με Πορτογάλους συναδέλφους μου και ποδοσφαιριστές που τον είχαν παρατηρήσει από πιο κοντινή απόσταση είχα αρχίσει να αντιλαμβάνομαι ότι του ταίριαζε πολύ το Special One που του κόλλησαν στην Αγγλία.

Συζητώντας με έναν άλλο μαθητή της πορτογαλικής σχολής πριν από μια εβδομάδα αντιλήφθηκα καλύτερα πόσο έχει επηρεάσει την προπονητική στην πατρίδα του ο Ζοσέ Μουρίνιο. Στην Πορτογαλία οι προπονητές χωρίζονται στην «προ Μουρίνιο» και την «μετά Μουρίνο» εποχή. Όχι άδικα. Διότι ο «Μου» είναι ο πρώτος προπονητής τύπου μάνατζερ που βγήκε στην Πορτογαλία. Και, όπως αποδεικνύεται τα τελευταία χρόνια, είναι η πιο εξελιγμένη έκδοση προπονητή που εμφανίστηκε ποτέ στο ποδόσφαιρο. Ενας επιστήμονας της σύγχρονης επιστήμης του ποδοσφαίρου, που ξέρει να χρησιμοποιεί εικόνα, σώμα, στόμα, μυαλό στην επικοινωνία προκειμένου να αναπτύξει τις τακτικές και τις στρατηγικές του και να επιτύχει τους στόχους του.

Στη Λισσαβόνα είχαν πέσει στοιχήματα από την ώρα που άφησε το Λονδίνο για το Μιλάνο ότι ο τελικός προορισμός του ταξιδιού του είναι, στο μυαλό του, η Μαδρίτη. Λίγο καιρό αργότερα ο «Μου» τους είχε επιβεβαιώσει με την δημόσια εκδήλωση της επιθυμίας του να καθίσει κάποια στιγμή στον πάγκο της Ρεάλ. Τις τελευταίες δέκα ημέρες βλέπει τις εφημερίδες της Μαδρίτης να τον καλούν να υπογράψει βασιλικό συμβόλαιο. Ο Μουρίνιο μπήκε στην καρδιά των οπαδών της Ρεάλ και μόνο επειδή τους γλίτωσε από την επίσκεψη των Καταλανών στη Μαδρίτη για τον τελικό του Champions League. «Ο Βασιλιάς του Camp Mou», όπως βαφτίστηκε από χθες βράδυ, έχει ήδη πετύχει τον στόχο του, ακόμη και αν δεν σηκώσει το τρόπαιο στον ουρανό της Μαδρίτης στις 22 Μαϊου. Με όλα όσα έκανε στη διάρκεια των τελευταίων 10 ημερών. Με όλα όσα δήλωσε τις προηγούμενες ημέρες, αλλά και με το «μάλλον δεν θα προπονήσω ποτέ την Μπαρτσελόνα επειδή δεν θα μπορέσω να μετατρέψω το μίσος που ένιωσα αυτές τις μέρες σε αγάπη», που είπε χθες βράδυ.

Ενας καλός του φίλος από τα παλιά, τον καιρό που εργαζόταν στην Πορτογαλία, μου έλεγε πριν από χρόνια ότι «αυτός ο τύπος δεν θα ησυχάσει αν δεν του απονείμουν τον τίτλο του κορυφαίου προπονητή στην ιστορία του ποδοσφαίρου. Όχι γιατί είναι ψώνιο, αλλά επειδή έβαλε στον εαυτό του τον υψηλότερο στόχο που θα μπορούσε να βάλει άνθρωπος στο ποδόσφαιρο διότι πίστεψε πως μόνο έτσι θα νιώθει καθημερινά ότι δίνει μια μάχη επιβίωσης, ότι δεν θα του δημιουργήσουν εφησυχασμό οι τίτλοι, τα πλούτη και η ανέλιξή του στην παγκόσμια κοινωνία του ποδοσφαίρου».

Ουδείς μπορεί να ισχυριστεί με βεβαιότητα ότι πρόκειται για τον κορυφαίο προπονητή στην ιστορία. Ο Ζοσέ Μουρίνιο όμως είναι με διαφορά η μεγαλύτερη περσόνα που εμφανίστηκε την τελευταία 10ετία στο προσκήνιο. Και ο κορυφαίος προπονητής στην σύγχρονη ιστορία στον τομέα της διαχείρισης της εικόνας του και των media.

Επιτέλους, η Bayern επέστρεψε!

Αυτή είναι μια από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις του 2010 στο ποδόσφαιρο. Η Bayern είναι στον τελικό του Champions League στη Μαδρίτη. Πέτυχε κάτι που ούτε ο Φραντς Μπεκενμπάουερ φανταζόταν. Σε ένα από τα άρθρα του στην «Εξέδρα των Σπορ» ο επίτιμος πρόεδρος της Bayern έγραφε, στην αρχή της περιόδου, σχετικά με τις προσδοκίες του από τον σύλλογο στην χρονιά της αποχώρησής του από την θέση του ενεργού προέδρου. Κι ενώ διατύπωνε στο χαρτί την πολύ μεγάλη εκτίμηση που τρέφει στη δουλειά του Λουίς Φαν Γκαλ και στην αξία των Ριμπερί και Ρόμπεν, δεν έκρυβε ότι δεν περίμενε να δει την αγαπημένη του Bayern να περνά πολλές πίστες στο Champions League. Πριν από μερικές ημέρες, όταν έκανε μια σύγκριση της σημερινής με την ομάδα του 2001 ο «Κάιζερ» πάλι φανέρωσε την εκτίμησή του ότι η ομάδα του Φαν Γκαλ δεν είναι έτοιμη για σπουδαία πράγματα. Η Bayern όμως τον διέψευσε και έφτασε πανηγυρικά στον τελικό της Μαδρίτης.

Δεν θα διαβάσετε πολλά στα ελληνικά media για την ομάδα του Μονάχου. Η Bayern δεν είναι συμπαθής στους Ελληνες και δεν τυγχάνει ιδιαίτερης προβολής από τον ελληνικό Τύπο. Αυτό ήταν το παράπονό μου από πιτσιρικάς, από τον καιρό που δυσκολευόμουν να βρω πληροφορίες για την ζωή της μόνης ξένης ομάδας που υποστήριζα φανατικά.

Στις αρχές της 10ετίας η Bayern επέλεξε τον δύσκολο δρόμο, το συντηρητικό οικονομικό πλάνο, αυτό που της έδινε μια σιγουριά ότι δεν θα βρεθεί υπερχρεωμένη μετά από μερικά χρόνια. Αυτό επέλεξαν οι οπαδοί της, αυτό επέλεξε η διοίκησή της. Κι ας αντιλαμβάνονταν ότι τότε ήταν η στιγμή για να ανεβάζει τη δημοτικότητά της η Bayern και να δυναμώσει πολύ το brand name της στον ποδοσφαιρικό πλανήτη.

Η Bayern διάλεξε να πάει από τον δύσκολο δρόμο, με συνέπεια να λείψει από την Ευρώπη για περίπου μια 10ετία. Η οικονομική κατάστασή της όμως είναι ασύγκριτα καλύτερη από αυτή της Man. United, που ξόδεψε εκατοντάδες εκατομμύρια λίρες στη διάρκεια της 10ετίας για να εξασφαλίζει την παρουσία της στους τελικούς γύρους του Champions League. Ποιος είχε πιο πολύ δίκιο; Θα το απαντήσει η ιστορία της επόμενης 5ετίας.

Φταίει ο Πλεύρης για την κατάντια του ποδοσφαίρου…

Και τώρα βρήκαμε ποιος φταίει για όλη τη βρώμα που αναβλύζει από το ελληνικό ποδόσφαιρο. Ο Πλεύρης, που έδωσε τα στοιχεία των φακέλων της UEFA. Ξαφνικά το ελληνικό ποδόσφαιρο ξεχνά όλα όσα έχουν δημοσίως υπαινιχθεί τα ίδια τα πρόσωπα που εργάζονται ή επιχειρούν στο ελληνικό ποδόσφαιρο για το ποδόσφαιρο που «στην Ελλάδα παίζεται 60% στο παρασκήνιο και 40% στο γήπεδο». Για αυτή την πεποίθηση, την οποία έχουν παράγοντες, προπονητές, ποδοσφαιριστές, φταίει ο Πλεύρης, που άνοιξε τον φάκελο και διάβασε τα ματς που έχει σημαδέψει η UEFA.

Η υποκρισία της υψηλής κοινωνίας του ποδοσφαίρου και η αδράνεια των αρχών πείθουν ότι και αυτό το έγκλημα στην Ελλάδα θα μείνει ανεξιχνίαστο. Τι να περιμένει όμως κανείς από μια χώρα που δεν λύνει τα σοβαρά της προβλήματα, αυτά που κρίνουν την επιβίωσή της και το βιοτικό επίπεδο των πολιτών της; Να λύσει το πρόβλημα του ποδοσφαίρου; Ποιο σοβαρό πρόβλημά της έχει λύσει τα τελευταία χρόνια η χώρα;

Οσοι διατηρούσαμε έστω και αμυδρές ελπίδες, πρέπει να το χωνέψουμε. Αυτή τη μπάλα θα βλέπουμε. Και εδώ δεν υπάρχει ΔΝΤ για να επιβάλλει άλλους κανόνες. Διότι οι Ελληνες «γράφουμε» και την UEFA, τη μόνη αρχή που θα μας βοηθούσε να βγάλουμε άκρη με το ποδόσφαιρο…

Θα μπορούσε να ήταν μια μεγάλη ποδοσφαιρική γιορτή

Ηταν το δεύτερο καλό νέο σε μια σεζόν γεμάτη κακά μαντάτα. Μετά την «Χρυσές 11αδες» μεγάλη γιορτή στο Μέγαρο Μουσικής, η οποία θα μπορούσε να είχε αναδειχθεί σε γιορτή – σημείο αναφοράς του ελληνικού ποδοσφαίρου αν είχε προετοιμαστεί και προβληθεί σωστά, χθες είδαμε για πρώτη φορά μια σοβαρή απόπειρα απονομής βραβείων στο ποδόσφαιρο.

Η προσπάθεια πρέπει προφανώς να κριθεί με τη γνώση ότι επρόκειτο για την πρώτη φορά και ότι, όπως συνήθως συμβαίνει στην Ελλάδα, σχεδιάστηκε από την Superleague την τελευταία ώρα.

Πολύ εύκολα φτάνει κανείς στη διαπίστωση ότι θα μπορούσε να ήταν μια αυθεντική γιορτή του ποδοσφαίρου αν δεν είχε στηθεί τόσο πρόχειρα. Δίχως λαμπρότητα και σπατάλες, όπως επιβάλει η εποχή, αλλά με μαζική συμμετοχή και, κυρίως, με ανοιχτή μια μεγαλύτερη αίθουσα προς το κοινό, με αυστηρή, φυσικά, επιλογή.

Το χθεσινό πρώτο βήμα δημιουργεί την προοπτική να αποκτήσει το ελληνικό πρωτάθλημα τις δικές του «Χρυσές Μπάλες». Και η προοπτική υπάρχει μόνο για έναν λόγο: επειδή υπάρχει η NOVA, η οποία νοιάζεται να προωθήσει το προϊόν, πάνω στο οποίο έχει επενδύσει δεκάδες εκατομμύρια ευρώ. Στην πραγματικότητα η NOVA είναι η μόνη που νοιάζεται να δώσει μεγαλύτερη λάμψη στο προϊόν «ελληνικό ποδόσφαιρο», διότι μόνο αυτή νιώθει την ανάγκη να το πουλήσει σε περισσότερους πελάτες. Οι επιχειρηματίες του ποδοσφαίρου δεν νοιάζονται καθόλου για την πληρότητα των γηπέδων στα οποία αγωνίζονται οι ομάδες τους. Η τηλεόραση να ‘ναι καλά και ο κόσμος…

Με πιο μαζική συμμετοχή στη διαδικασία ανάδειξης των κορυφαίων, με απαίτηση να δίνουν το παρών όλοι οι τιμώμενοι και με την έξυπνη διαχείριση του ζητήματος «παρουσία κοινού», αυτή η εκδήλωση μπορεί να εξελιχθεί σε βραδιά των όσκαρ του ελληνικού ποδοσφαίρου. Το πρώτο βήμα ήταν σταθερό. Θα είναι όμως ένα βήμα στο κενό αν το πρωτάθλημα της Superleague δεν αρχίσει επιτέλους να βαδίζει με ρυθμό.

Δεν έχουμε μάθει πώς στήνεται μια γιορτή

Η εικόνα στα σημερινά πρωτοσέλιδα του αθλητικού Τύπου δημιουργεί την εντύπωση ότι αυτοί που επιλέγουν τις φωτογραφίες δεν ξέρουν τη δουλειά τους. Η εντύπωση είναι λανθασμένη. Την δουλειά τους δεν ξέρουν αυτοί που οργανώνουν τέτοιους αγώνες στην Ελλάδα, αυτοί που δεν ξέρουν πώς να προστατέψουν το προϊόν «ποδόσφαιρο». Αυτοί που δεν μπορούν να προστατέψουν το τερέν ώστε να δώσουν σε όσους βρίσκονται στις εξέδρες και σε όσους παρακολουθούν τηλεοπτικά τη χαρά να δουν τους ποδοσφαιριστές να πανηγυρίσουν, να κάνουν τον γύρο του θριάμβου με το τρόπαιο, να βγουν μια αναμνηστική φωτογραφία της προκοπής, να σηκώσουν σωστά την κούπα.

Ακόμη και στην κορυφαία στιγμή στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου οι Ελληνες κατάφεραν να τα κάνουν θάλασσα. Οι ποδοσφαιριστές, που είχαν τον πανηγυρισμό που τους άξιζε στο «Ντα Λουζ» της Λισσαβόνας, βρέθηκαν την επόμενη ημέρα στο Παναθηναϊκό Στάδιο και δεν κατάφεραν να ευχαριστηθούν το πανηγύρι με τους Ελληνες.

Τις προάλλες ο Παναθηναϊκός δεν μπόρεσε να φτιάξει στον εαυτό του έναν πανηγυρισμό της προκοπής για το πρωτάθλημα. Οι ανόητοι μπούκαραν, οι σεκιουριτάδες τους κοιτούσαν, ο πολύς κόσμος δυσανασχέτησε και έφυγε, όπως και οι ποδοσφαιριστές που το ‘βαλαν στα πόδια για να γλιτώσουν από τους επιδρομείς.

Τα ίδια στον χθεσινό τελικό του κυπέλλου. Για να μην έχουμε, ως ποδόσφαιρο, να στείλουμε στο εξωτερικό μια εικόνα της προκοπής. Για να γελούν οι Ευρωπαίοι με τις εικόνες που βλέπουν στα websites μας. Για να θίγονται οι χορηγοί, τους οποίους το ποδόσφαιρο κυνηγά αυτή την εποχή με το δίκαννο. Και, το σημαντικότερο, για να ξενερώνουν οι δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι που βρέθηκαν στις εξέδρες για να απολαύσουν τη στιγμή.

Η Superleague διώχνει τον Ελληνα ποδοσφαιριστή

Την εποχή που ο Ελληνας πρωθυπουργός πατάει το κουμπί της βοήθειας του ΔΝΤ και φωνάζει με τη δράση του ότι η Ελλάδα έχει τεράστιο οικονομικό πρόβλημα, την εποχή που ο ένας πίσω από τον άλλο όλοι οι έγκυροι αναλυτές του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου διατυπώνουν τη διαπίστωση ότι το ελληνικό πρωτάθλημα θα απωθεί ακόμη περισσότερο, συγκριτικά με το πρόσφατο παρελθόν, τους αξιόλογους ξένους ποδοσφαιριστές, οι Ελληνες επιχειρηματίες του ποδοσφαίρου, αυτοί που επιχειρούν στη Superleague φωνάζουν με τη δράση και τις επιλογές τους ότι απλώς δεν παίρνουν χαμπάρι.

Η Superleague ετοιμάζεται να συντηρήσει το φαινόμενο με τα καραβάνια των ανώνυμων ξεθωριασμένων αλλοδαπών ποδοσφαιριστών, οι οποίοι πλημμυρίζουν τα ρόστερ των ομάδων και εμποδίζουν την ανάδειξη Ελλήνων ποδοσφαιριστών. Μόνο ως ανέκδοτο μπορεί να χαρακτηρίσει κανείς την απόφασή τους να … επιβάλλουν στους εαυτούς τους να έχουν μόλις 8 Ελληνες ποδοσφαιριστές σε ένα ρόστερ 27 επαγγελματιών παικτών και μάλιστα δίχως την υποχρέωση να χρησιμοποιούν στην 11αδα συγκεκριμένο αριθμό ντόπιων ποδοσφαιριστών.

Το τραγικό στην υπόθεση του ποδοσφαίρου είναι ότι στην Ελλάδα κυκλοφορούν δύο ειδών επιχειρηματίες. Αυτοί που δεν αντιλαμβάνονται ότι είναι προς το συμφέρον τους να κάνουν παραγωγή Ελλήνων ποδοσφαιριστών και αυτοί που δεν θέλουν να το αντιληφθούν. Οι πρώτοι είναι άσχετοι. Οι δεύτεροι είναι αυτοί που προτιμούν την safe επιλογή του ξένου, ο οποίος στόμα έχει και μιλιά δεν έχει κι έτσι δίνει εγγύηση ότι δεν θα παραπονεθεί αν δεν πληρωθεί ή κακοπληρωθεί, αλλά και ότι δεν θα πάρει χαμπάρι πόσο θα κοστίσει και πόσο θα υπερκοστολογηθούν η μεταγραφή του και το συμβόλαιό του.
Στην Superleague των ιδιωτικών συμφωνητικών και των περίπου μηδενικών συμβολαίων, των παραμάνατζερ και των λοιπών λαμόγιων του ποδοσφαίρου, ο Ελληνας παίκτης δεν πρόκειται να βγάλει άκρη. Θα συνεχίσει να δυσκολεύεται πολύ να βρει τον δρόμο του. Γι’ αυτό και θα συνεχίσει να ψάχνει από τα εφηβικά ή ακόμη και τα παιδικά του χρόνια τον τρόπο να φύγει στο εξωτερικό. Όχι μόνο για να διδαχθεί καλύτερα το ποδόσφαιρο, αλλά και (κυρίως) για να παίξει ποδόσφαιρο. Διότι σε αντίθεση με ό,τι συμβαίνει με τα περισσότερα άλλα επαγγέλματα στην Ελλάδα, στο ποδόσφαιρο οι προνομιούχοι δεν είναι οι Ελληνες. Είναι οι μετανάστες.

Αυτό που συμβαίνει τούτη την εποχή στο ελληνικό ποδόσφαιρο συνιστά παγκόσμια πρωτοτυπία. Επιχειρηματίες πηγαίνουν κόντρα στην επιχειρηματική λογική. Προτιμούν την κοστοβόρα επιλογή της απόκτησης ενός ξένου που δεν έχει φιλοδοξίες και προοπτική να αποκτήσει υπεραξία, αντί να επενδύσουν λιγότερα χρήματα στους φτηνούς Ελληνες πιτσιρικάδες που έχουν την προοπτική να αποκτήσουν υπεραξία. Και όλα αυτά σε εποχή οικονομικής κρίσης. Ο θαυμαστός κόσμος του ελληνικού ποδοσφαίρου.

Oταν ο Τύπος συμφωνεί

Η σημερινή είναι μια από τις ελάχιστες ημέρες, αν όχι η μοναδική που ξημέρωσε στην Ισπανία με τον Τύπο να συμφωνεί απόλυτα. Το αντίο στον Χουάν Αντόνιο Σάμαρανκ ήταν μαζικό. Το ίδιο και η απόδοση τιμών. Διότι η Ισπανία τον αποχαιρετά με τη συνείδηση ότι λέει αντίο σε έναν ευεργέτη της.

Διαβάζοντας το έξοχο άρθρο του Αλέξανδρου Λοθάνο στην σημερινή «Εξέδρα των Σπορ» μελαγχόλησα πολύ. Διότι έκανα, όπως εκείνος, από ένστικτο τη σύγκριση ανάμεσα στην μεταολυμπιακή Βαρκελώνη και την μεταολυμπιακή Αθήνα. Οι Ελληνες θα χρωστούσαμε ένα «ευχαριστώ» στον Σάμαρανκ για τους Αγώνες του 2004. Δεν έχουμε όμως ευεργέτη να ευχαριστούμε για την μεταμόρφωση της Αθήνας σε ανθρώπινη πόλη.

Η αλητεία του πράσινου τύπου

Το κλισέ επιβεβαιώθηκε. Μόνο στην Ελλάδα θα έμπαινε μια εφημερίδα στη διαδικασία να απολογηθεί επειδή λειτούργησε βάσει των κανόνων της δημοσιογραφίας και όχι του νταραβεριού. Η «Εξέδρα» δέχθηκε επίθεση γεμάτη αλητεία από τις οπαδικές, μετοχικές εφημερίδες του Παναθηναϊκού. Διότι προφανώς οι εντολείς αυτής της επίθεσης εκτίμησαν ότι η δημοσιοποίηση των πρακτικών της συνεδρίασης του δ.σ. της ΠΑΕ Παναθηναϊκός βλάπτει τα μικροσυμφέροντά τους. Θα μπορούσα να γράψω δεύτερο βιβλίο, αν και στο πρώτο που έχω γράψει έχω μιλήσει πολύ για αυτό το θέμα, για την πράσινη διαπλοκή. Και δεν αποκλείεται να το κάνω. Το αστείο στην υπόθεση είναι ότι ένας από αυτούς που με επαινούσε δημόσια για το «Σκίσε το manual» είναι εκ των βασικών ενορχηστρωτών της επίθεσης προς την «Εξέδρα». Ο θαυμαστός κόσμος της ελληνικής αθλητικής δημοσιογραφίας…

Αυτό είναι το κείμενο που έγραψα επί του θέματος στην σημερινή «Εξέδρα».

Τα δώρα της «Εξέδρας των Σπορ»

Σε μια πολύ δύσκολη περίοδο, στην «Εξέδρα» βρίσκουμε τον τρόπο να προσφέρουμε δώρα στους αναγνώστες. Μοιράσαμε τις τελευταίες περίπου 50 ημέρες περισσότερες από 20 φανέλες των ομάδων που έφεραν τις υπογραφές των πιο γνωστών ποδοσφαιριστών και μπασκετμπολιστών. Και τώρα δίνουμε, σε συνεργασία με το Travel Plan, την ευκαιρία στους αναγνώστες μας να κερδίσουν ένα ακριβό ταξίδι με προορισμό τη Νότιο Αφρική, για να δουν από κοντά την Ελλάδα στο Μουντιάλ.




Την Δευτέρα η εφημερίδα προσφέρει δωρεάν στους φίλους του Παναθηναϊκού μια διπλή γιγαντοαφίσα με την ομάδα που κατέκτησε το πρωτάθλημα και τον MVP του Τριφυλλιού Τζιμπρίλ Σισέ. Και έχουμε μπροστά μας αρκετά ακόμη δώρα για τους αναγνώστες της «Εξέδρας».

Σε μια περίοδο κρίσης, η οποία επηρεάζει, πέρα από όλα τα άλλα, αρνητικά και τις εμπορικές επιδόσεις των media και των εφημερίδων ειδικότερα, η «Εξέδρα» παρουσιάζει πρόοδο, ανάπτυξη και αύξηση εμπορικών εσόδων. Γεγονός που τεκμηριώνει τον ισχυρισμό μου ότι ο αθλητικός Τύπος στην Ελλάδα έχει πολύ καλή προοπτική, αρκεί να την δει κανείς με ανοιχτά μάτια και ανοιχτό κεφάλι.

Επιτέλους, το τέλος της βλακείας με το Παναθηναϊκό Στάδιο

Η ημέρα είναι ιστορική, διότι η Ελλάδα έβαλε τέλος στη βλακεία της να κρατά κλειστό και απομονωμένο ένα από τα μεγαλύτερα στολίδια της Αθήνας, το Παναθηναϊκό Στάδιο.
Αδυνατώ να θυμηθώ πόσες φορές σταθήκαμε, οι δημοσιογράφοι, στο τεράστιο λάθος της Ελλάδας να μην επιτρέπει ούτε στους Ελληνες ούτε στους τουρίστες την είσοδο στο Στάδιο των Ολυμπιακών Αγώνων. Δυσκολεύομαι να θυμηθώ πόσες φορές χρειάστηκε να απαντήσω σε ερώτηση ξένων συναδέλφων μου, που έρχονταν στην Αθήνα και ζητούσαν να επισκεφθούν την Ακρόπολη και το Παναθηναϊκό Στάδιο.
Επιτέλους η Ελλάδα βάζει τέλος στην εποχή της κουταμάρας της. Και η πλάκα είναι ότι θα βγάζει και λεφτά από τον επισκέπτη. Τρία ευρώ ανά επισκέπτη. Ακόμη και επιχειρηματικά αν το είχε αντιμετωπίσει αυτό το ζήτημα η Ελλάδα, θα είχε εδώ και δεκαετίες αποταμιεύσει εκατομμύρια ευρώ. Αλλά για να το έκανε, θα έπρεπε να το σκεφτόταν. Και για να το σκεφτεί, χρειάζεται να τη νοιάζει. Και ποιος νοιάζεται;

Η διαφορά της Ελλάδας από την Ισπανία στην ποδοσφαιρική αντίληψη

Είναι ζήτημα ποδοσφαιρικής κουλτούρας, ή αντίληψης; Ο τρόπος που η κοινωνία του ποδοσφαίρου στην Ισπανία, την Αγγλία, την Ιταλία, τη Γερμανία αντιμετωπίζει και αντιλαμβάνεται τα σοβαρά ζητήματα που αφορούν τις ομάδες διαφέρει πολύ από τον ελληνικό τρόπο αντίληψης.

Μια μέρα μετά την ήττα της Ρεάλ στο classico η Marca εμφανίζει «καταδικασμένο» τον Πελεγκρίνι και παρουσιάζει τους υποψήφιους να τον διαδεχθούν στον πάγκο της Μαδρίτης. Η ισπανική ποδοσφαιρική κοινωνία δεν ταράζεται. Και αυτό συμβαίνει στην περίοδο της τελικής ευθείας της Primera Division και ενώ η Ρεάλ είναι εντελώς μέσα στη διεκδίκηση του τίτλου. Δύο μέρες αργότερα ο Πελεγκρίνι εμφανίζεται σε μια συνέντευξη Τύπου και μιλά εντελώς ανοιχτά επί του θέματος. Ελεύθερα.

Την ίδια ώρα στην Superleague το ίδιο ζήτημα αντιμετωπίζεται με εντελώς διαφορετικό τρόπο. Γι’ αυτό και ο Σταύρος Αδαμίδης έκανε μεγάλο λάθος που φανέρωσε στη συνέντευξη Τύπου που έδωσε τη διάθεση να μην συνεχίσει τη συνεργασία με τον Ντούσαν Μπάγεβιτς. Τώρα μοιάζει περίπου βέβαιο ότι αυτό το ζήτημα θα δημιουργήσει ένα επιπλέον εμπόδιο στην προσπάθεια της ΑΕΚ να τερματίσει πρώτη στα play offs. Διότι στην Ελλάδα τέτοια ζητήματα αντιμετωπίζονται με εντελώς ελληνικό τρόπο. Από όλους. Από τους ποδοσφαιριστές, τους εργαζόμενους στον σύλλογο, από τους οπαδούς, τους φιλάθλους, τα media, τους μάνατζερ, τα υπόλοιπα στρώματα της αγοράς του ποδοσφαίρου. Διότι στην ποδοσφαιρική Ελλάδα κανείς δεν έχει μάθει να μιλά ανοιχτά και ελεύθερα.

Μόνο τα κανάλια μπορούν να φτιάξουν την Superleague

Για την ώρα το ζήτημα παραμένει στο υπέδαφος της επικαιρότητας της Superleague. Πρόκειται όμως για ζήτημα ικανό να καθορίσει τη μοίρα του πρωταθλήματος. Ο ΣΚΑΪ, ένας τηλεοπτικός σταθμός που έδωσε φέτος στην Superleague περί τα 6.5 εκατ. ευρώ για να προβάλει ένα παιχνίδι την εβδομάδα, κι έχει δεσμευτεί με τριετές συμβόλαιο με την Λίγκα, ζητά από τους διοργανωτές του πρωταθλήματος να κάνουν επιτέλους κάτι για την πάταξη της βίας.

Ακόμη και αν αυτός είναι ένας τρόπος για να οδηγήσει ο ΣΚΑΪ τη Superleague σε επαναδιαπραγμάτευση των οικονομικών όρων του συμβολαίου, το πρόβλημα αρχίζει να γίνεται πολύ σοβαρό για το πρωτάθλημα. Διότι του ΣΚΑΪ έχει προηγηθεί ο ΟΠΑΠ, που ανακοίνωσε ότι διακόπτει την χορηγία του πρωταθλήματος. Και φυσικά το πρόβλημα θα εξελιχθεί σε ζήτημα επιβίωσης για το πρωτάθλημα αν η Forthnet κάνει χρήση της δύναμής της. Διότι αυτή είναι ο βασικός χορηγός του πρωταθλήματος, ο μεγάλος αιμοδότης του. Και ίσως η μόνη που μπορεί να αναγκάσει τις ομάδες να ασχοληθούν σοβαρά με την πάταξη της βίας αλλά και τη γενικότερη αναβάθμιση του πρωταθλήματος.

Οι επιχειρηματίες του ελληνικού ποδοσφαίρου έχουν μόλις αρχίσει να καταλαβαίνουν ότι είναι πιθανό να πληγούν οι εταιρείες τους από την οικονομική κρίση. Μέχρι τώρα δεν είχαν πάρει χαμπάρι, διότι κοιμόντουσαν ήσυχοι πάνω στο μαξιλάρι των τηλεοπτικών εσόδων, που είναι η βασικότερη πηγή χρηματοδότησης των μαγαζιών τους. Τούτες τις μέρες αρχίζουν να αντιλαμβάνονται την πιθανότητα ανατροπής αυτών των δεδομένων. Αυτό είναι καλό νέο για το ποδόσφαιρο. Διότι μόνο αν πονέσουν στην τσέπη είναι πιθανό όλοι αυτοί να κάνουν κάτι για την βελτίωση του πρωταθλήματος.

Το εμπόριο ελπίδας στην ΑΕΚ συνεχίζεται…

Η υποκρισία με την οποία συμπεριφέρονται όσοι κινούνται στο περιβάλλον της ΑΕΚ καταντά εξοργιστική. Ουδείς έχει να προτείνει λύση που θα εγγυάται στην ΑΕΚ ότι θα διατηρήσει το αγωνιστικό μέγεθός της, που θα την κάνει πιο ανταγωνιστική απέναντι σε Παναθηναϊκό – Ολυμπιακό. Ουδείς έχει να υποδείξει τρόπο για να συγκεντρώσει η ΑΕΚ τα περισσότερα από 20 εκατ. ευρώ που θα χρειαζόταν για να γίνει, με εγγυήσεις, πιο ανταγωνιστική στην διάρκεια της επόμενης σεζόν. Κι όμως υπάρχουν έμποροι ελπίδας που ζητούν «να φύγετε από ‘δω», επειδή νομίζουν ότι αυτό πουλάει, δίχως να προτείνουν «να έρθει ο τάδε ή ο δείνα και να χρηματοδοτήσει την ΑΕΚ για να την ξανακάνει μεγάλη».

Την ώρα που σύλλογοι του μεγέθους της Λίβερπουλ φτάνουν σήμερα να αναρωτιούνται αν είναι ή όχι δυνατόν αυτή την εποχή να διατηρήσουν το αγωνιστικό μέγεθός τους και την ανταγωνιστικότητά τους σε εγχώριο και ευρωπαϊκό επίπεδο, η ΑΕΚ, που δεν έχει χρηματοδότη με διάθεση να ξοδέψει διψήφιο αριθμό εκατομμυρίων ευρώ, ρωτά τον εαυτό της αν μπορεί ή όχι να πουλήσει ποδοσφαιριστές προκειμένου να επιβιώσει. Διότι εδώ είναι Ελλάδα, η χώρα του λαϊκισμού, των λαοπλάνων, του μυαλοπωλείου και της λαμογιάς.

Εδώ είναι το άρθρο μου στην «Εξέδρα των Σπορ» με αφορμή τα όσα είπε στην παρουσίασή του ο Σταύρος Αδαμίδης.

Συμπεριφορά που προσβάλει το ποδόσφαιρο

Οποιοδήποτε σοβαρό ευρωπαϊκό πρωτάθλημα θα τον είχε επανειλημμένως τιμωρήσει. Είναι πιθανό να τον είχε αποβάλει, μαζί με την ομάδα του. Διότι, πέρα από όλα τα άλλα, όχι απλώς δεν παράγει πολιτισμό με τη συμπεριφορά του, αλλά προσβάλει ακόμη και την αισθητική του ποδοσφαίρου.

Το ωμό υβρεολόγιό του κατά της ΑΕΚ, επειδή αυτή δεν του έκανε τη χάρη να καθίσει να χάσει, είναι το τελευταίο κρούσμα. Φυσικά και αυτό θα μείνει ατιμώρητο, όπως και το προηγούμενο, της ανάρμοστης συμπεριφοράς του απέναντι στον προπονητή του Παναθηναϊκού. Τέτοιους θέλουν στο ελληνικό πρωτάθλημα αυτοί που το διοργανώνουν. Γι’ αυτό καταφέρνουν να συντηρούν τη βία και να διώχνουν τους κανονικούς ανθρώπους από το περιβάλλον του ποδοσφαίρου.

«Αν δεν με θέλουν στη Λιβαδειά, θα πάρω την ομάδα να φύγω», είπε τις προάλλες ο Κομπότης λόγω των προβλημάτων που αντιμετωπίζει με τον δήμο. Θα έκανε μεγάλη χάρη στο ποδόσφαιρο αν έφευγε γενικώς…

Υπάρχει και αυτό το ελληνικό ποδόσφαιρο…

Σήμερα είχα την τύχη και την χαρά να βρεθώ στο γήπεδο του Χαλανδρίου και να παρακολουθήσω τον τελικό του πρωταθλήματος Μικτών Ενώσεων, ανάμεσα στην ΕΠΣ Φθιώτιδας και την ΕΠΣ Αθηνών. Ημουν τυχερός διότι ξαναθυμήθηκα ότι υπάρχει και αυτό το ποδόσφαιρο, απ’ το οποίο αναβλύζει υγεία. Εφηβοι, στα όρια της ενηλικίωσης, που παίζουν κανονικό ποδόσφαιρο, το οποίο διδάσκονται στις ομάδες τους και στην μεικτή. Δυστυχώς γι’ αυτά, είναι πολλά παιδιά που η ελληνική κουταμάρα τα κρατάει σε πάγκους. Γι’ αυτό και ξεχώριζαν με γυμνό μάτι όσα παιδιά έχουν καθιερωθεί σε ομάδες Δ’ Εθνικής, αλλά και αρκετά που έχουν πολλά παιχνίδια τοπικής κατηγορίας στα πόδια.

Αυτή η εικόνα, στο γήπεδο του Χαλανδρίου ήταν ό,τι πιο υγιεινό έχουν συναντήσει τα μάτια μου στον κόσμο του ελληνικού ποδοσφαίρου. Γεμάτη η εξέδρα με κανονικούς ανθρώπους και οικογένειες. Καθαρό παιχνίδι, διαιτητές που δεν έγιναν πρωταγωνιστές. Αν έλειπαν τα κάθε λογής λαμόγια του ποδοσφαίρου που συχνάζουν σε τέτοιες γιορτές, οι παράγοντες και οι πολιτικοί που βρέθηκαν εκεί για τη φωτογραφία με τους νικητές, αυτή θα ήταν η πιο καθαρή γιορτή ποδοσφαίρου που έχει γίνει στην Ελλάδα στη διάρκεια του 2010.

Το ελληνικό πρωτάθλημα ντροπιάζει τον εαυτό του

Η υπόθεση με την επιλογή του ΟΠΑΠ να «κλειδώσει» το Λεβαδειακός – ΑΕΚ είναι εξοργιστική. Ο μέγας χορηγός του πρωταθλήματος της Superleague φτάνει να υπονοεί, με τη στάση του, ότι το παιχνίδι αυτό είναι ύποπτο. Κι όταν μεθαύριο η πειθαρχική επιτροπή της UEFA θα στείλει ακόμη έναν φάκελο με σημαδεμένα παιχνίδια προς την ΕΠΟ και ανάμεσα σε αυτά θα βρίσκεται το συγκεκριμένο παιχνίδι, θα φταίει η καχυποψία της ευρωπαϊκής ομοσπονδίας..

Επτά μήνες μετά την αποστολή του πρώτου παιχνιδιού με τα «στημένα» παιχνίδια, η Ελλάδα μένει πιστή στην παράδοση που έχει δημιουργήσει, στο «πίστευε και μη ερεύνα». Είναι η μόνη χώρα, από όσες προειδοποιήθηκαν, που δεν έχει κάνει καμιά πράξη και περιορίζεται στα λόγια.

Πριν από μερικές ημέρες βρέθηκα στην εκπομπή του Κώστα Αρβανίτη στη ΝΕΤ, σε μια σχετική συζήτηση, για τα στημένα παιχνίδια, με αφορμή μια ερώτηση που έκαναν 10 βουλευτές του ΠΑΣΟΚ. Ανάμεσά τους ήταν ο βουλευτής Πιερίας Γιάννης Αμοιρίδης, ο οποίος συμμετείχε στην κουβέντα. Για να διατυπώσει την γεμάτη αφέλεια θέση ότι η ΕΠΟ έκανε λάθος που δεν έστειλε την υπόθεση στην αθλητική δικαιοσύνη. Λες και ένας αθλητικός δικαστής έχει τη δικαιοδοσία και τα μέσα για να ερευνήσει, να παρακολουθήσει στενά και να ανακρίνει υπόπτους.

Αποψη είχε και ο Γιώργος Ορφανός. Ο πρώτος υφυπουργός Αθλητισμού που έλαβε φάκελο από την UEFA και τον κράτησε για πάντα στο συρτάρι του…

Οι προσπάθειες του γ.γ.Α. Πάνου Μπιτσαξή και του προέδρου της ΕΠΟ Σοφοκλή Πιλάβιου για την ώρα περιορίζονται σε λόγια. Α, και σε έναν καφέ που ήπιε ο πρόεδρος της ΕΠΟ με μια ανακρίτρια. Οι υπόλοιποι δεν κάνουν τίποτα. Απλώς κοιτάζουν. Θα ήταν πιο έξυπνο από την πλευρά τους τουλάχιστον να μην μιλούν. Διότι υπεύθυνοι για την επιβίωση του υποκόσμου στον αθλητισμό και ειδικά στο ποδόσφαιρο είναι πρώτοι από όλους οι Ελληνες πολιτικοί.

Κουράγιο Παναχαϊκή!

Με χαρά μου είδα ένα από τα κείμενά μου στην «Εξέδρα των σπορ» να γίνεται κάδρο στα νέα γραφεία της Παναχαϊκής. Χαίρομαι που διαπιστώνω ότι καμιά φορά οι αθλητικές εφημερίδες καταφέρνουν άλλοτε να εμπνεύσουν και να εμψυχώσουν και άλλοτε να δώσουν ιδέες στους παράγοντες του αθλητισμού και ειδικά του ποδοσφαίρου.

Σε εκείνο το σημείωμα ανέφερα ότι της αξίζει της Παναχαϊκής, δηλαδή της ιστορίας της και του κόσμου της, να βρίσκεται στην μεγαλύτερη κατηγορία και όχι να βολοδέρνει στην τρίτη. Στο ελληνικό ποδόσφαιρο θα έπρεπε να έχουν μπει σοβαρά κριτήρια συμμετοχής στο μεγαλύτερο πρωτάθλημα. Αλλά αυτό είναι κάτι που μάλλον δεν θα γίνει ποτέ, ή θα αργήσει πολύ να συμβεί. Διότι δεν βολεύει αυτούς που έχουν καταντήσει τις ομάδες της Superleague να είναι μονοπρόσωπες επιχειρήσεις που τους βοηθούν να πλουτίζουν.

Ο Τάιγκερ δεν θα γίνει ποτέ εξώφυλλο με ελληνικό τίτλο...

Επιλογές που όσοι εργαζόμαστε για την παραγωγή των ελληνικών αθλητικών εντύπων ζηλεύουμε πολύ. Την επομένη αγώνων για το Europa League, μετά από έναν αγώνα στον οποίο η Λίβερπουλ έχει επιστρέψει με 4 γκολ, σε μια μέρα που η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ έχει ανακοινώσει μεταγραφή, οι πίσω σελίδες, δηλαδή τα αθλητικά πρωτοσέλιδα δύο αγγλικών εφημερίδων προβάλλουν ως πρώτο θέμα το ρεπορτάζ σχετικά με τον Τάιγκερ Γουντς.

Τα αντίστοιχα εγχειρήματα στον ελληνικό Τύπο έχουν φέρει απογοητευτικά αποτελέσματα στην κυκλοφορία και έχουν, κατά συνέπεια, δημιουργήσει μια κακή παράδοση που δεν σπάει εύκολα. Τούτες τις μέρες, που ελληνικές ομάδες επιτυγχάνουν στην Ευρώπη και κατακτούν τρόπαια και υψηλές διακρίσεις, τα media, και ειδικά τα έντυπα, προβάλλουν τις επιτυχίες με δισταγμό στην πρώτη σελίδα. Διότι δυστυχώς οποιαδήποτε επιτυχία πλην των ποδοσφαιρικών έχει αποδειχθεί στον τόπο μας αντιεμπορική. Με μόνη εξαίρεση, κάποιες φορές, το μπάσκετ, το οποίο έχει, συγκριτικά με τα υπόλοιπα, μεγαλύτερη απήχηση.

Αυτός είναι ο λόγος που μας αναγκάζει να προβάλλουμε συντηρητικά τις επιτυχίες στα άλλα αθλήματα, απαντώ στις ερωτήσεις σας. Αυτό είναι άλλωστε και το manual των εκδοτών, διότι οι έρευνες αγοράς είναι περίπου απογοητευτικές στο πεδίο των απαντήσεων για την απήχηση που έχουν τα άλλα αθλήματα στο ενδιαφέρον των αναγνωστών των αθλητικών και μη εφημερίδων.

Οι Ισπανοί παραδίδουν μαθήματα προβολής του ποδοσφαιρικού προϊόντος

Είναι η εβδομάδα που οι αθλητικοί δημοσιογράφοι αρρωσταίνουμε από ζήλια. Όχι μόνο επειδή δεν έχουμε την τύχη να βρισκόμαστε στα γήπεδα των παραστάσεων ποδοσφαίρου που δίνουν οι ομάδες του υψηλότερου επιπέδου, αλλά και επειδή παρακολουθούμε με καημό την δημοσιογραφία που γεύονται οι σοβαροί Ευρωπαίοι συνάδελφοί μας.

Τούτες τις μέρες η Ισπανία ζει για το αυριανό clasicco. Διότι τα ισπανικά media ξέρουν πώς να πουλήσουν και συγχρόνως να εμπορευτούν το Ρεάλ – Μπαρτσελόνα. Διότι τα κλαμπ αντιλαμβάνονται τη σημασία της συνεργασίας με τα media για να δώσουν ακόμη μεγαλύτερη λάμψη σε αυτά τα παιχνίδια. Παραμονή του ντέρμπι ο Κριστιάνο Ρονάλντο ήταν στα χέρια των δημοσιογράφων, έτοιμος να απαντήσει σε συγκρίσεις με τον Μέσι και να βοηθήσει για ακόμη μεγαλύτερη προβολή του παιχνιδιού.

Μεσοβδόμαδα, κι ενώ είχε προημιτελικό Champions League μπροστά της, η Μπαρτσελόνα έδινε τους ποδοσφαιριστές στα media για να τα βοηθήσει να κάνουν ακόμη μεγαλύτερη φασαρία.

Οι ποδοσφαιριστές δίνουν τη μια συνέντευξη πίσω από την άλλη, φωτογραφίζονται κρατώντας και τις δύο φανέλες στα χέρια, μιλούν ελεύθερα και ασιδέρωτα για το παιχνίδι.

Τι είχε γίνει στην Ελλάδα παραμονές των ντέρμπι; Μούγκα στη στρούγκα. Κλειστά στόματα, κλειστά μυαλά στις προτάσεις των media για θέματα που θα έδιναν μεγαλύτερη λάμψη στα παιχνίδια. Αν δεν υπήρχε και η προσπάθεια της Nova να δημιουργήσει αυτή την τεχνητή λάμψη μέσα από τα trailers που ετοίμαζε, οι προαναγγελίες των ντέρμπι θα είχαν μόνο απειλές για επεισόδια.

Ο τρόπος που παρουσιάζουν οι μάστορες Ισπανοί το classico παραδίδει ακόμη ένα μάθημα σε όσους νοιάζονται για την βελτίωση, την πρόοδο και την ανάπτυξη του ελληνικού πρωταθλήματος. Ποιος νοιάζεται όμως να παρακολουθήσει το μάθημα; Οι Ελληνες τα ξέρουμε όλα…

Είναι ευλογία που κυκλοφορούν ακόμη κανονικοί άνθρωποι στον αθλητισμό…

Το παρακάτω κείμενό μου είναι από την σημερινή «Εξέδρα». Αφιερωμένο σε αυτούς που υποστηρίζουν αυτή την εποχή μια ερασιτεχνική ομάδα, αυτή του πόλο γυναικών του Εθνικού.

Ένα τρόπαιο – κουράγιο για τους χορηγούς του «ερασιτεχνικού» αθλητισμού

Αυτή είναι μια πολύ σημαντική νίκη για τον ελληνικό «ερασιτεχνικό» αθλητισμό. Διότι δίνει οξυγόνο, πολύ κουράγιο στους «χορηγούς». Τους ανθρώπους που σκορπούν ετησίως δεκάδες χιλιάδες ευρώ δίχως καμιά υλική ανταμοιβή, δίχως ανταποδοτικά οφέλη, δίχως καν τη «λεζάντα», δηλαδή την προβολή που ενδεχομένως θα εξυπηρετούσε επιχειρηματικά ή κοινωνικά σχέδια. Το επίτευγμα της γυναικείας ομάδας πόλο του Εθνικού, η κατάκτηση του ευρωπαϊκού κυπέλλου δίνει κίνητρο στους αθεράπευτα ρομαντικούς του αθλητισμού. Αυτούς που συντηρούν συλλόγους και ομάδες μόνο επειδή το λέει η καρδιά τους και όχι επειδή αυτό προστάζει το οικονομικό ή επιχειρηματικό συμφέρον τους. Αυτή η ομάδα κοστίζει για έναν χρόνο περίπου 120 χιλιάδες ευρώ. Που βγαίνουν με κόπο, αν κρίνει κανείς από το γεγονός ότι στη διάρκεια διεξαγωγής αυτού του Len Trophy ο Εθνικός δυσκολευόταν ακόμη και να συγκεντρώσει τα χρήματα για την κάλυψη των εξόδων μετακίνησής του. Με αυτό το τρόπαιο ο Εθνικός αποζημίωσε αυτούς που ματώνουν για να τον χρηματοδοτήσουν. Κι έδωσε κουράγιο στον – περίπου – ερασιτεχνικό αθλητισμό.

Ετυχε πρόσφατα να συναντηθώ με ανθρώπους που χρηματοδοτούν ερασιτεχνικά σωματεία. Τους θαυμάζω για την ανιδιοτέλειά τους. Και σκέπτομαι πόσο καλύτερο θα ήταν το ελληνικό ποδόσφαιρο αν είχαμε καταφέρει να ενθαρρύνουμε αυτούς τους ανθρώπους για να μπουν σε αυτό, αν καταφέρναμε να προστατεύσουμε αυτούς, τους αυθεντικούς «χορηγούς», αν δεν τους αφήναμε εκτεθειμένους στις ορέξεις του υποκόσμου του ποδοσφαίρου…

Lio Messi, το brand name της ημέρας στον πλανήτη

Τέτοιες ώρες το ποδόσφαιρο αντιλαμβάνεται ξανά το μέγεθος της δύναμης, της απήχησής του. Ο Lionel Messi είναι by far, που λέει κι η Γιαννούλα, το brand name της ημέρας σε ολόκληρο τον πλανήτη. Η φάτσα και το επώνυμό του κάνουν σήμερα παρέλαση στα πρωτοσέλιδα όλου του κόσμου. Το video με τα καμώματά του στον προημιτελικό του Champions League με την Αρσεναλ μετρά ήδη εκατομμύρια views. Οι συγκρίσεις με τον Μαραντόνα και τον Πελέ ξαναβγήκαν στην επιφάνεια. Οι σχετικές κουβέντες ξεκίνησαν live στους μεγαλύτερους τηλεοπτικούς σταθμούς του πλανήτη μερικά λεπτά μετά τη λήξη του παιχνιδιού.

Όλα αυτά τα παρακολουθεί ο Ελληνας αθλητικός δημοσιογράφος με τον καημό ότι είναι πιθανό να μη του συμβεί ποτέ να παρακολουθήσει ένα φαινόμενο Messi σε ελληνικά χώματα. Όχι μόνο λόγω της ποιότητας του ελληνικού ποδοσφαίρου, αλλά και επειδή η ελληνική κοινωνία δεν είναι εύκρατο περιβάλλον για την καλλιέργεια τέτοιων αστέρων, που έχουν την προοπτική να εξελιχθούν σε brand names παγκοσμίου απήχησης.

Σε στιγμές σαν τη χθεσινοβραδινή, που απολαμβάνουμε pure football, οι Ελληνες κλείνουμε με μελαγχολία την τηλεόραση και επιστρέφουμε «στα δικά μας». Για να συνεχίσουμε να πληρώνουμε τις αμαρτίες των προηγούμενων, που μας υποχρέωσαν να παρακολουθούμε εδώ αυτό το «κάτι σαν ποδόσφαιρο» που παίζεται στη χώρα.