Το παρακάτω κείμενό μου είναι από την σημερινή «Εξέδρα». Αφιερωμένο σε αυτούς που υποστηρίζουν αυτή την εποχή μια ερασιτεχνική ομάδα, αυτή του πόλο γυναικών του Εθνικού.
Ένα τρόπαιο – κουράγιο για τους χορηγούς του «ερασιτεχνικού» αθλητισμού
Αυτή είναι μια πολύ σημαντική νίκη για τον ελληνικό «ερασιτεχνικό» αθλητισμό. Διότι δίνει οξυγόνο, πολύ κουράγιο στους «χορηγούς». Τους ανθρώπους που σκορπούν ετησίως δεκάδες χιλιάδες ευρώ δίχως καμιά υλική ανταμοιβή, δίχως ανταποδοτικά οφέλη, δίχως καν τη «λεζάντα», δηλαδή την προβολή που ενδεχομένως θα εξυπηρετούσε επιχειρηματικά ή κοινωνικά σχέδια. Το επίτευγμα της γυναικείας ομάδας πόλο του Εθνικού, η κατάκτηση του ευρωπαϊκού κυπέλλου δίνει κίνητρο στους αθεράπευτα ρομαντικούς του αθλητισμού. Αυτούς που συντηρούν συλλόγους και ομάδες μόνο επειδή το λέει η καρδιά τους και όχι επειδή αυτό προστάζει το οικονομικό ή επιχειρηματικό συμφέρον τους. Αυτή η ομάδα κοστίζει για έναν χρόνο περίπου 120 χιλιάδες ευρώ. Που βγαίνουν με κόπο, αν κρίνει κανείς από το γεγονός ότι στη διάρκεια διεξαγωγής αυτού του Len Trophy ο Εθνικός δυσκολευόταν ακόμη και να συγκεντρώσει τα χρήματα για την κάλυψη των εξόδων μετακίνησής του. Με αυτό το τρόπαιο ο Εθνικός αποζημίωσε αυτούς που ματώνουν για να τον χρηματοδοτήσουν. Κι έδωσε κουράγιο στον – περίπου – ερασιτεχνικό αθλητισμό.
Ετυχε πρόσφατα να συναντηθώ με ανθρώπους που χρηματοδοτούν ερασιτεχνικά σωματεία. Τους θαυμάζω για την ανιδιοτέλειά τους. Και σκέπτομαι πόσο καλύτερο θα ήταν το ελληνικό ποδόσφαιρο αν είχαμε καταφέρει να ενθαρρύνουμε αυτούς τους ανθρώπους για να μπουν σε αυτό, αν καταφέρναμε να προστατεύσουμε αυτούς, τους αυθεντικούς «χορηγούς», αν δεν τους αφήναμε εκτεθειμένους στις ορέξεις του υποκόσμου του ποδοσφαίρου…
