Πάνε περίπου 9 χρόνια από την εποχή που επέστρεψα από το Μάντσεστερ εντυπωσιασμένος από την συμπεριφορά του Ντέιβιντ Μπέκαμ. Δεν μπορούσα τότε να πείσω τους φίλους μου για την ευγένεια του «Μπεκς», ούτε για το πόσο προσηνής μου φάνηκε στη συναναστροφή λίγων λεπτών ανά ημέρα στη διάρκεια του 4ημέρου της παραμονής στο Μάντσεστερ για τον αγώνα της Ελλάδας με την Αγγλία.
Η εντύπωση που είχα σχηματίσει, μέσα από τις διηγήσεις των δημοσιογράφων του bbc, για τον Μπέκαμ και την αγάπη του για την Αγγλία και την Εθνική με είχε εκπλήξει. Επί σειρά ετών έψαχνα να βρω έναν Ελληνα ποδοσφαιριστή, από τη σειρά των λαμπερών, που να δείχνει τέτοια αγάπη και φροντίδα στην Εθνική Ελλάδας. Βρήκα δύο τρεις την άνοιξη του 2004. Και τον Ιούλιο εκείνου του έτους τους είδα να επιτυγχάνουν το αδιανόητο.
Τούτες τις μέρες διαπιστώνω με χαρά ότι η εντύπωση που είχα σχηματίσει για τον Μπέκαμ βγαίνει αληθινή. Εχει ταξιδέψει στη Νότια Αφρική μολονότι δεν μπορεί να αγωνιστεί. Ακολουθεί την Εθνική κατά πόδας, αλλά τραβιέται στην άκρη για να μην παίρνει προβολή. Ξοδεύει την ημέρα του στην βοήθεια που δίνει στον Καπέλο στην ψυχολογική και νοητική προετοιμασία των Αγγλων για τα παιχνίδια. Αρνείται το ένα πίσω από το άλλο όλα τα διαφημιστικά στιγμιαία συμβόλαια που του προσφέρουν στην Αφρική. Και μένει μακριά από κάμερες και μικρόφωνα, κι ας σκοτώνονται τα αγγλικά και τα αμερικανικά κανάλια να τον κλείσουν για σχολιαστή.
Οι δημοσιογράφοι που κάνουν τούτες τις μέρες παράλληλη ζωή με αυτή των Αγγλων ποδοσφαιριστών καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι ο Μπέκαμ ταξίδεψε εκεί μόνο για να νιώθει καλά με τον εαυτό του, για να είναι κοντά στην Εθνική Αγγλίας. Χαίρομαι πολύ που δεν έπεσα έξω. Και στεναχωριέμαι που δεν έχουμε πολλές τέτοιες προσωπικότητες στο ποδόσφαιρο της Ελλάδας.
