Ολο αυτό που συμβαίνει τις τελευταίες ημέρες στη ζωή της Εθνικής Γαλλίας έρχεται ως μια πολύ διδακτική ιστορία για την κοινωνία του ελληνικού ποδοσφαίρου. Οι Ελληνες στεκόμαστε ξαφνικά με την απαίτηση να σηκώσει η Εθνική το ανάστημά της στο ύψος της προηγμένης Ευρώπης. Και αυτή την απαίτηση την έχουμε σε μια εποχή που ακόμη και οι προχωρημένες εθνικές σπάνε τα μούτρα τους στο Παγκόσμιο Κύπελλο.
Δεν ήταν κακό, ούτε καταστροφικό που ανέβηκε η ένταση στη φωνή της κριτικής για τον τρόπο που παρουσιάστηκε η Ελλάδα στο πρώτο παιχνίδι. Είναι όμως αδιανόητο να βάζουμε στην πλάτη αυτής της ομάδας την απαίτησή μας να φτάσει στις 16 καλύτερες ομάδες του κόσμου, την ώρα που αποτυγχάνουν ομάδες που στηρίζονται σε πολύ πιο ποιοτικά πρωταθλήματα από το ελληνικό, ή ομάδες που διαθέτουν ποδοσφαιριστές του υψηλότερου επιπέδου.
Οσο για την κριτική, αυτή που ασκήθηκε από τον Τύπο στην Εθνική για την ήττα από τη Νότια Κορέα είχε πολύ μικρότερη ένταση από αυτήν που ασκούν οι Γάλλοι, οι Αγγλοι, οι Γερμανοί στις ομάδες τους.
Το πρωτοσέλιδο της Equipe είναι ιστορικό. Μια ελληνική εφημερίδα δεν θα τολμούσε ποτέ να δημοσιοποιήσει με αυτό τον τρόπο το επεισόδιο μεταξύ προπονητή – ποδοσφαιριστή. Δεν θα έγραφε ποτέ στο πρωτοσέλιδό της την προσβλητική ατάκα του Ανελκά προς τον Ντομενέκ. Η κορυφαία γαλλική εφημερίδα, μια από τις κορυφαίες του πλανήτη, έβαλε σε άλλη διάσταση την διαχείριση κρίσεων από τα αθλητικά media. Και έκανε όλους εμάς, που προβληματιζόμαστε για τον τρόπο παρουσίασης ενός επεισοδίου που έχει πρωταγωνιστές της αθλητικής ζωής, να το ξανασκεφτούμε, με μια πιο επαγγελματική προσέγγιση.
