Διάβαζα χθες βράδυ τα tweets του Ζιλμπέρτο Σίλβα και χαιρόμουν με τη διαπίστωση ότι ένας τύπος μπορεί ακόμη και σε αυτό το επίπεδο, της μεγάλης πίεσης που ασκεί η συνείδηση του φαβορί, να απολαμβάνει, να ευχαριστιέται, να γεύεται το ποδόσφαιρο και τη στιγμή. Χαιρόμουν και με τη σκέψη ότι αυτό το παιδί βρίσκει τον χρόνο, επειδή το αντιλαμβάνεται ως σημαντικό, να επικοινωνεί με τους φίλους και τους fans, τους δικούς του και της Σελεσάο. Διότι αυτή την επικοινωνία την αντιλαμβάνεται ως μέρος της απόλαυσης του παιχνιδιού. Ο υπαρχηγός της Βραζιλίας ξέρει ότι είναι ευλογημένος που παίζει ποδόσφαιρο σε αυτό το επίπεδο και βρίσκεται για τρίτη φορά σε Μουντιάλ. Και ζει για να το απολαμβάνει.
Ο συνειρμός ήρθε από ένστικτο. Γιατί να μην έχει το ίδιο προνόμιο για να το απολαύσει ο μέσος ποδοσφαιριστής της Βόρειας Κορέας; Γιατί να μην μπορεί να επικοινωνήσει με τους φίλους του; Και γιατί αυτοί να μην έχουν παρακολουθήσει το παιχνίδι, αυτό το παράσημο που έβαλε χθες στο στήθος της η Εθνική της χώρας; Γιατί να μην έχει ανακαλύψει τη χαρά της επικοινωνίας μέσα από τα social media ο Βορειοκορεάτης; Γιατί να ζει στο σκοτάδι της απαγορευμένης επικοινωνίας ακόμη και τηλεφωνικά με τους δικούς του ανθρώπους; Γιατί να έχουν ταξιδέψει οι Βορειοκορεάτες στη Νότια Αφρική μόνο με τις κρατικές αποσκευές και όχι παρέα με τις δικές τους WAGS, τους δημοσιογράφους και τους φίλους της Εθνικής; Πώς θα νιώσουν μπροστά στη διαπίστωση που θα κάνουν τούτες τις μέρες, αν τους το επιτρέψουν οι συνθήκες, ότι ζουν μια κατώτερη ζωή;
