«Είμαστε έτοιμοι να νικήσουμε την ομάδα του Μαραντόνα. Πιστέψτε σε μας», twittαρε ο Μίροσλαβ Κλόζε. «Δεν κρατιέμαι», έγραφε ο Λούκας Ποντόλσκι. Εντάξει, τι θα έγραφαν, αναρωτιόμουν. Αποδείχθηκε ότι δεν τα έγραφαν για να τα γράψουν. Ότι είχαν πιστέψει ότι θα νικήσουν την Αργεντινή. Ότι θα έκαναν την, στα χαρτιά, έκπληξη. Το αποτέλεσμα όμως δεν ήταν έκπληξη. Ηρθε ως φυσική συνέπεια από μια ομάδα που παίζει πολύ καλό ποδόσφαιρο και έχει κερδίσει σεβασμό και θαυμασμό. Είναι η πρώτη φορά στη νεότερη ιστορία που η παγκόσμια κοινότητα του ποδοσφαίρου αποδέχεται και αναγνωρίζει σε τέτοιο βαθμό και με τέτοιο ενθουσιασμό και σεβασμό τη Γερμανία. Δεν θυμάμαι να έχει ξανασυμβεί στη διάρκεια της τελευταίας 10ετίας.
Μια ομάδα που δεν την είχαν πιστέψει ούτε οι συμπατριώτες της, όπως πολύ καλά θυμάμαι να διαβάζω στις αναλύσεις τους, έγινε ομάδα, έφτιαξε χαρακτήρα και μέταλλο νικήτριας, κι ας μην βρίσκεται στην ενδεκάδα της ούτε ένας από τους πρωταγωνιστές της διαφήμισης της Nike, ούτε ένας «σούπερ σταρ».
Η πρόκριση της Γερμανίας και η παρουσία της στην ημιτελική φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου είναι μια νίκη του κανονικού ποδοσφαίρου κόντρα στο επιχειρηματικό ποδόσφαιρο. Η Νationalmannschaft δεν έχει στην 11αδα της επιχειρηματίες του ποδοσφαίρου. Ο τελευταίος που είχε, ο Μπάλακ, έμεινε, ευτυχώς γι’ αυτήν όπως αποδεικνύεται, έξω από το τερέν. Η ενδεκάδα απαρτίζεται από κανονικούς ποδοσφαιριστές. Που πήγαν στο Μουντιάλ για να παίξουν ποδόσφαιρο και όχι για να κερδίσουν κοντινά πλάνα και να φτιάξουν νέα διαφημιστικά συμβόλαια.
Όταν υπογράμμιζα, μέσα από το Bet Show της «Εξέδρας» ότι η απόδοση που έδιναν οι bookmakers στη Γερμανία για κατάκτηση, το 15.5 είναι πάρα πολύ μεγάλο, πίστευα ότι θα προχωρήσει. Όχι ότι θα παρελάσει…
