«Περίμενε φίλος, το βράδυ το σηκώνουμε»

Κάθε τέτοια μέρα, με το που ανοίγω τα μάτια το μυαλό κολλάει, πάνω στο start, στη μνήμη του πρωινού της 4ης Ιουλίου 2004. Γύρω στις 11, ώρα Πορτογαλίας, είχα μόλις ξαναφτάσει στη Λισσαβόνα, τούτη τη φορά για τον τελικό. Τηλεφώνημα στον Θοδωρή Ζαγοράκη. «Φίλος, να σου πω, έχω ένα μήνυμα από Αθήνα ρε συ…», «τι φίλε, για λέγε…», «σήκωσέ το το γαμημένο ρε φίλε, δεν μπορούμε να περιμένουμε», λέω και γελάω γεμάτος χαρά. «Τι μαλάκας είσαι! Κάτσε ρε φίλε. Κάτσε μη μας γαμήσουν αυτοί και γελάσει κι ο κάθε πικραμένος φίλε», με είχε κόψει ο αρχηγός της Εθνικής.

Τυπικός Ζαγοράκης, είχα σκεφτεί τότε. Πάντα με τη μπάλα χαμηλά, πάντα με το «άσε τα λόγια, εδώ πρέπει να προσέξουμε μη ξεφτιλιστούμε». Προτού προλάβω να πω «φίλε δεν πήρα να σε αγχώσω, μόνο να πω καλή επιτυχία, να το ευχαριστηθείτε», ο «Ζαγόρ» μου έδωσε την ευκαιρία να νιώσω πόσο καλή ψυχολογία είχε η ομάδα. «Περίμενε ρε φιλαράκι, μη βιάζεσαι, το βράδυ θα το σηκώσουμε».

Χρόνια τώρα, περίπου 4, έχω φαγωθεί να λέω σε παιδιά εκείνης της γενιάς ότι αυτή η ιστορία αξίζει τον κόπο να ειπωθεί σωστά. Είναι πολλές οι μικρές ιστορίες που μου έχουν διηγηθεί. Και αρκετές που είχα βιώσει τον καιρό εκείνο μέσα από την συχνή επαφή με τους ποδοσφαιριστές, ως ρεπόρτερ της Εθνικής από το 1999 έως το 2004. Τούτη την εποχή το πήρα απόφαση. Θα τις συγκεντρώσω και θα τις συρράψω, στην πρώτη ευκαιρία που θα μου δώσει ο χρόνος. Αυτή η ιστορία είναι εθνική κληρονομιά. Και ειδικά για το ελληνικό ποδόσφαιρο είναι ευαγγέλιο.