Οι ήχοι που μας μεγάλωσαν ήταν όσο κρυστάλλινοι ευχόμασταν να βγουν

Μεγάλωσα μαζί τους. Γι’ αυτό είχα συγκινηθεί και μόνο στην ιδέα ότι θα είχα την ευκαιρία να τους δω και να τους ακούσω να τραγουδούν μπροστά μου. Ευτυχώς έπεισα τον εαυτό μου να ξεπεράσει τον μεγάλο ενδοιασμό της πιθανότητας να πάρω μια μεγάλη απογοήτευση αν μπροστά μου δεν στεκόταν η μπάντα που με ενέπνεε από πιτσιρικά αλλά μια ξεπεσμένη έκδοσή της. Ευτυχώς ήμουν στο ΟΑΚΑ. Για να ακούσω από κοντά τους ήχους της ενηλικίωσής μου και τα τραγούδια της ωρίμανσής μου.

Συχνά σκεφτόμουν ότι είναι άδικο που ζούμε σε μια αδιάφορη, εμπορικά, χώρα, την οποία δεν επισκέπτονται οι σταρ. Στον πηγαιμό για το ΟΑΚΑ μου την έσπαγε η σκέψη ότι έπρεπε να φτάσει τα 50 ο Bono για να ‘ρθει στα μέρη μας. Σήμερα, που το ξανασκέφτομαι, είμαι χαρούμενος. Διότι αν η Αθήνα ήταν μέσα στην καθιερωμένη βόλτα τους στον πλανήτη για συναυλίες, η χθεσινή βραδιά δεν θα είχε την ιστορικότητα που απέκτησε. Αυτό, το χθεσινό, ήταν το μεγαλύτερο reunion των 30+ Ελλήνων που θυμάμαι να έχει γίνει ποτέ. Και σε αυτό το ραντεβού συναντήσαμε τους κανονικούς U2. Τους γευτήκαμε καλύτερα από ποτέ, χάρη στο τεχνολογικό επίτευγμα της σκηνής τους. Αυτή η σκηνή κατάφερε να καλύψει οποιοδήποτε μειονέκτημα μπορεί να τους έχει προκαλέσει η φθορά της ηλικίας.

Θα ήθελα να μην ξανάρθουν ποτέ στην Αθήνα οι U2. Διότι είχα την τύχη να τους δω ζωντανούς. Τους έβαλα στο πετσί μου όπως τους πρέπει, όπως τους γνώρισα, όπως τους αγάπησα. Αν είναι να ξανάρθουν μετά από 10-15 χρόνια, καλύτερα να μην έρθουν. Διότι και τότε, είναι βέβαιο, θα με ξαναβάλουν στα αίματα, θα θέλω να είμαι εκεί, θα είμαι εκεί. Και μοιάζει απίθανο να μη συναντήσω τότε την ξεθωριασμένη εκδοχή τους.