Μια χαρά τα έλεγε τις προάλλες ο αθλητικός εισαγγελέας στα επιτελικά στελέχη των αθλητικών εφημερίδων. Και έχει δίκιο. Συχνά υπάρχουν δημοσιεύματα ή φωνές από μικρόφωνα, που αποκαλούνται δημοσιογραφικά κείμενα ή λόγια, τα οποία παράγουν, γεννούν ή συντηρούν βία.
Τι συμβαίνει όμως όταν είναι οι παράγοντες του ποδοσφαίρου αυτοί που γεννούν ή συντηρούν ή οξύνουν τον φανατισμό και σπρώχνουν προς τον χουλιγκανισμό για ένα πέναλτι, μια κόκκινη, μια κακή διαιτησία; Ποιος ασχολείται με αυτούς;
Και παρακάτω: πότε έψαξε ο εισαγγελέας ή οποιαδήποτε άλλη αρχή τι ακριβώς συμβαίνει στα καμαράκια των διαιτητών στα γήπεδα, ή στο ταξί που χρησιμοποιούν και στο ξενοδοχείο που κοιμούνται;
Πότε και ποια ήταν η τελευταία φορά που ελέγχθηκε για την εκτός ορίων συμπεριφορά του ένας παράγοντας του ποδοσφαίρου; Πότε και πού έγινε τελευταία φορά face control για να κοπούν στην πόρτα οι κάθε λογής μπράβοι και «συνοδοί»; Ποιος νοιάστηκε να μάθει για ποιο λόγο κυκλοφορούν όλοι αυτοί οι άσβερκοι στα αποδυτήρια του ποδοσφαίρου;
Καλές οι κινήσεις για το θεαθήναι, καλή και οι επικοινωνία που δημιουργεί την ψευδαίσθηση ότι ξαφνικά το κράτος επιθυμεί να καθαρίσει το ποδόσφαιρο. Κάπου εδώ όμως τα ψέματα τελειώνουν. Και ξαναβρισκόμαστε μπροστά στην ωμή αλήθεια του ελληνικού ποδοσφαίρου: στη λάσπη, τη βρωμιά, τα νταβατζιλίκια και τα μπραβιλίκια, τους ψευτοτσαμπουκάδες και τις επιδείξεις ισχύος, στην εκτός ορίων συμπεριφορά που έχει εδώ και δύο δεκαετίες γίνει νόμος και ρουτίνα στο ελληνικό ποδόσφαιρο.
