Το είχα κρατήσει αυτό το τσιτάτο, το «το ποδόσφαιρο είναι τυχερό που μας έχει» που είχε πει ο Νίκος Πατέρας αναφερόμενος στη φιλία του με τον Βαγγέλη Μαρινάκη. Και θα ‘θελα πολύ να το βλέπω να συμβαίνει στην πράξη. Να μας κάνουν, τα κεφάλια του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού, να χαιρόμαστε και να αντιλαμβανόμαστε ως τύχη για το πρωτάθλημα τη σύγχρονη ύπαρξή τους στο τιμόνι των «αιωνίων».
Με όσα συνέβησαν το βράδυ του Σαββάτου, σε συνέχεια όσων είχαν συμβεί τις προηγούμενες εβδομάδες, οι δύο φίλοι συνεχίζουν να δίνουν την εντύπωση ότι αποφάσισαν για πρώτη φορά στη ζωή τους να γίνουν εχθροί. Κάποιος που τους ξέρει καλά μου είχε πει πρόσφατα ότι η φιλία τους είναι τόσο βαθιά που θα μπορούσε να χαλάσει, για λίγο, μόνο για μια γκόμενα. Για να μην είχε συμβεί αυτό στο διάστημα της εφηβικής ζωής τους, σήμαινε ότι είχαμε ξεπεράσει και αυτόν τον κίνδυνο. Ελα όμως που η μπάλα είναι η πιο δύσκολη και η πιο επιθυμητή γκόμενα συνάμα. Για χάρη της έχουν τιναχθεί στον αέρα φιλίες, συμμαχίες, κουμπαριές, συγγένειες, σπιτικά, εταιρείες.
Στην υπόθεση που συζητάμε δεν είναι ούτε ότι μας απογοητεύουν ούτε ότι μας στεναχωρούν. Είναι ότι βάζουν τη ζωή του ποδοσφαίρου σε κίνδυνο. Και υποβιβάζουν την ποιότητα της ζωής του πρωταθλήματος. Διότι πες πες στο τέλος θα γίνει το κακό. Θα συμβεί. Θα γίνει το μπαμ, ο τσαμπουκάς, ο σαματάς, ο – παναγία μου – σκοτωμός. Και τότε θα ‘ναι πολύ αργά για δάκρυα.
Δεν είναι καλό μονοπάτι αυτό στο οποίο βαδίζει η σχέση Παναθηναϊκού – Ολυμπιακού στην εποχή των Πατέρα – Μαρινάκη. Και είναι πολύ επικίνδυνο. Όχι για τους ίδιους. Είναι τόσο φίλοι, που στο δρόμο θα τα ξαναβρούν. Είναι επικίνδυνο για τις μάζες. Και αν για τους κάφρους το ποδόσφαιρο δεν θα ‘πρεπε να σκάει, σκάει για τον άμαχο πληθυσμό. Τις παράπλευρες απώλειες. Τους αθώους και ανυποψίαστους που την πληρώνουν συχνά επειδή κάνουν το λάθος να πάνε μια βόλτα σε ένα γήπεδο για να δουν ποδόσφαιρο, ή έκαναν το άλλο λάθος, να ζουν ή να δουλεύουν κοντά σε ένα ποδοσφαιρικό γήπεδο.
