Στα δικά μου μάτια, με το δικό μου κεφάλι, η συμπεριφορά των οπαδών του Αρη ήταν χθες βράδυ υποδειγματική. Δεν ήταν ελληνική. Ο κόσμος έβαλε πλάτη και τραγούδησε για την αγαπημένη του ομάδα την ώρα που ο Αρης δεχόταν το ένα γκολ πίσω από το άλλο. Ηταν μια επίδειξη ανιδιοτελούς αγάπης αυτή από τους οπαδούς του Αρη. Συμπεριφέρθηκαν σαν τη ράτσα των οπαδών που δεν εξαρτούν την ένταση των συναισθημάτων για την ομάδα τους από το αποτέλεσμα μιας Κυριακής.
Αυτό είναι το κείμενο που έγραψα σήμερα στην «Εξέδρα» για τις κερκίδες του «Κλ. Βικελλίδης»:
Συμπεριφορά που αξίζει να της υποκλιθείς
Ναι, η εικόνα των γκολ της ΑΕΚ, και ειδικά του πρώτου που έβαλε ο Σκόκο είναι το high light της βραδιάς. Η συμπεριφορά των οπαδών του Αρη όμως ήταν το πιο σημαντικό μήνυμα που έχει στείλει ο κόσμος μιας ομάδας στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια. Δεν σταμάτησαν να τραγουδούν στο 3-0 και το 4-0. Σε άλλες εποχές στο ίδιο γήπεδο, όπως και σε όλα τα ελληνικά, θα έβρεχε τσιμέντα. Θα έπεφταν τσιμέντα. Το συνήθως latin Βικελλίδης χθες ήταν αγγλικό γήπεδο. Και σε ποιότητα χλοοτάπητα και σε ποιότητα και κουλτούρα, σε νοοτροπία της εξέδρας. Τούτο μπορεί να συμβαίνει αυτή την εποχή στον Αρη επειδή ο Αρης διοικείται από τον κόσμο του και άρα ο κόσμος έχει την εμπιστοσύνη προς την ομάδα του. Αυτό όμως το φαινόμενο αξίζει διερεύνησης. Μήπως και πάρει επιτέλους το ελληνικό ποδόσφαιρο ένα μάθημα για το καλύτερο αύριό του.
