Εχει αλλάξει τόσο πολύ, έχει τόσο διαβρωθεί η κοινωνία του ελληνικού ποδοσφαίρου, που φτάνει να μένει ασυγκίνητη την ώρα που πρόσωπα του ποδοσφαίρου πέφτουν θύματα επιθέσεων, δέχονται απειλές για τη σωματική ακεραιότητα ή και τη ζωή τους, φτάνουν να ζουν και να κυκλοφορούν με μπράβους.
Ουδείς συγκινείται. Ουδείς νοιάζεται. Και ουδείς αναλαμβάνει δράση για την επίλυση του προβλήματος. Είτε επειδή φοβούνται, είτε επειδή δεν νοιάζονται, είτε επειδή αφήνουν τον δίπλα να βγάλει το φίδι από την τρύπα, όλα τα πρόσωπα της ηγεσίας του αθλητισμού σφυρίζουν αδιάφορα την ώρα που οι επιθέσεις σε διαιτητές έχουν φτάσει τις 7 σε διάστημα μικρότερο του ενός έτους.
Μπροστά μας έχουμε πολύ χειρότερα. Θα συμβούν τα χειρότερα. Το καταλαβαίνουμε όλοι όσοι ασχολούμαστε με το ποδόσφαιρο. Και κανείς δεν προσπαθεί να βρει μια λύση για να διώξει τον υπόκοσμο από τον αθλητισμό και να επαναφέρει τον πολιτισμό στο ποδόσφαιρο.
Ο Βασσάρας τη γλίτωσε φτηνά. Ο Δαλούκας, λένε, κυκλοφορεί φρουρούμενος. Ο επόμενος; Το κρίμα και στον λαιμό μας. Ολων μας.
