Είμαι fan της δουλειάς του Ερνέστο Βαλβέρδε στον Ολυμπιακό. Το ίδιο μου συνέβαινε και την προηγούμενη φορά του στο Λιμάνι. Όχι επειδή τον θεωρώ τον καλύτερο προπονητή που έχει πατήσει ελληνική γη, αλλά επειδή παρατηρώντας την δουλειά του αντιλαμβάνομαι ότι είναι ένας κανονικός, κανονικότατος προπονητής.
Εδώ όμως είναι η Ελλάδα. Η χώρα του αποτελέσματος. Είμαστε έτοιμοι να τον αποθεώσουμε, είτε τα έχει κάνει όλα σωστά είτε τα έχει κάνει όλα λάθος, αν το τελικό αποτέλεσμα δίνει νίκη στον Ολυμπιακό. Και έτοιμοι να τον στήσουμε στον τοίχο αν το ματς λήξει ισόπαλο ή γράψει ο Ολυμπιακός μια ήττα. Ακόμη και αν έχουμε δει μπροστά στα μάτια μας τα δείγματα της δουλειάς του.
Ο Βαλβέρδε δεν έχει συμπληρώσει τρίμηνο στον Ολυμπιακό. Και δουλεύει με εντελώς καινούργια ορχήστρα, διότι το μαγαζί έκανε ανακαίνιση το καλοκαίρι. Με ό,τι βρήκε και ό,τι πρόλαβε να προσθέσει στην μπάντα του, ο Βαλβέρδε έχει ήδη κάνει τον Ολυμπιακό να τραγουδάει. Και σε στιγμές, δηλαδή σε διαστήματα παιχνιδιού όπως το 30’λεπτο με τον Αρη, να κελαηδάει.
Κι είμαστε απέναντι εμείς, το κοινό, που ακούμε τα τραγούδια και τα τραγουδάμε με ενθουσιασμό, επειδή μας αρέσουν πολύ. Και μόλις έρχεται ένα ανάποδο αποτέλεσμα, ακόμη και με τον τρόπο που του ήρθε του Ολυμπιακού η ήττα στο ντέρμπι, πέφτουμε επάνω του να τον φάμε, του ζητάμε να αλλάξει όργανα, να παίξει αλλιώς τη μουσική, να βαρέσει άλλο σκοπό. Κι ας έχουμε μόλις σταματήσει να τραγουδάμε τα τραγούδια του που μας αρέσουν πολύ και μας ξεσηκώνουν.
Εχουμε όλοι βαλθεί, με πρώτο τον μικρόκοσμο του περίγυρου του Ολυμπιακού, να κάνουμε τον Βαλβέρδε Ελληνα. Για την ώρα αντιστέκεται. Και είναι ευχή να αντέξει, να αντισταθεί, να ακούσει μόνο το μυαλό και τις ιδέες του, τον εαυτό του και τους συνεργάτες του, ώστε να συνεχίσει να μας παρουσιάζει την ισπανική εκδοχή του ποδοσφαίρου και όχι αυτό το πράγμα που εμείς, οι Ελληνες, αποκαλούμε ποδόσφαιρο.
