Προτού προλάβω να χαρώ, όταν είδα τα πιτσιρίκια των ακαδημιών ποδοσφαίρου που ήταν χθες στο studio του mega για την εκπομπή του champions league να πέφτουν πάνω στον Αντώνη Βλοντάκη για να πάρουν αυτόγραφο, στεναχωρήθηκα.
Πήγα να χαρώ με τη διαπίστωση ότι «κοίτα, τα πιτσιρίκια ξέρουν έναν winner του πόλο, ένα παιδί που έχει δώσει πολλά σε αυτό το άθλημα, τα κατάφεραν τα αθλητικά media να κάνουν γνωστό έναν μεγάλο αθλητή ενός, συγκριτικά, λιγότερο εμπορικού αθλήματος». Στεναχωρήθηκα που διαπίστωσα ότι τα περισσότερα πιτσιρίκια τον αναγνώρισαν επειδή τον είδαν στο “Just the 2 of us” και σε μεσημεριανά. Με πήρε από κάτω που ρωτούσε ο ένας πιτσιρικάς τον άλλο «ποιο τραγούδι λέει, ρε, αυτός;».
Είναι πολύ κρίμα που οι πιτσιρικάδες ανακαλύπτουν τον τραγουδιστή Βλοντάκη και όχι τον πολίστα. Είναι το ίδιο κρίμα που οι πιτσιρικάδες δεν θα νοιαστούν να μάθουν την ιστορία του στο πόλο. Ότι θα αρπάξουν το κινητό του μπαμπά, αν δεν έχουν δικό τους, για να τον ψηφίσουν να μείνει ή να φύγει από ένα τηλεοπτικό παιχνίδι τραγουδιού. Και ότι δεν θα πατήσουν ποτέ στην πισίνα να τον δουν, επειδή μάλλον δεν θα ανακαλύψουν ποτέ την χαρά που κρύβει η ψυχαγωγία ενός αγώνα πόλο.
