Τυχαία, δίχως να το επιδιώξω, βρέθηκα τις τελευταίες ημέρες να επικοινωνώ με τα πρόσωπα της σημερινής διοίκησης του ποδοσφαίρου και του αθλητισμού. Κι όλη αυτή η εμπειρία, που ήταν έντονη τις τελευταίες περίπου 10 ημέρες, με αφήνει με ανάμεικτα συναισθήματα.
Την ίδια στιγμή που πάω να χαρώ με τη διαπίστωση ότι σήμερα βρίσκονται στις σημαντικές θέσεις του αθλητισμού κανονικοί άνθρωποι, με κανονική, σύγχρονη αντίληψη και κρίση, θλίβομαι που επιβεβαιώνω για ακόμη μια φορά ότι δεν υπάρχει κυβερνητική βούληση για την κάθαρση στον αθλητισμό. Πάνω που σκέφτομαι ότι υπάρχουν άνθρωποι με ικανότητα να λύσουν τα προβλήματα, ακούω το «εγώ είμαι με νεροπίστολο και προσπαθώ να σβήσω πυρκαγιά», από ανθρώπους που θεωρητικά θα μπορούσαν να κινήσουν διαδικασίες και να ενεργοποιήσουν μηχανισμούς.
Μια χαμένη υπόθεση μοιάζει το ποδόσφαιρο και ο αθλητισμός, επαγγελματικός και ερασιτεχνικός, για την Ελλάδα. Πόσες άλλες πιο σοβαρές υποθέσεις μοιάζουν αυτή την εποχή χαμένες, θα σκεφτεί κανείς. Το διπλό κρίμα στην υπόθεση του αθλητισμού όμως είναι ότι δεν κοστίζει να κάνεις το καλό. Αρκεί να σε νοιάζει. Και θα ‘ταν σήμερα ο αθλητισμός και ειδικά το ποδόσφαιρο ένα πολύ καλό στασίδι, να ακουμπήσει ο Ελληνας, να πάρει μια ανάσα.
«Κι εσύ γιατί χτυπιέσαι; Νομίζεις ότι θα σώσεις το ποδόσφαιρο;», επιμένει να με ρωτά ένας, κατά την στοιχηματική αργκό της UEFA, «διεφθαρμένος» γνωστός μου. Και επαναλαμβάνω αυτό που μου είπε ένας καλός φίλος στην παρουσίαση του βιβλίου μου: δεν προσπαθώ να αλλάξω τον κόσμο, αλλά να μην τον αφήσω να με αλλάξει αυτός.
