Στο σημερινό σημείωμά μου στην «Εξέδρα» χρησιμοποίησα το παράδειγμα που προσφέρει αυτή την εποχή η Μπορούσια Ντόρτμουντ για να υπενθυμίσει στην ευρωπαϊκή αγορά του ποδοσφαίρου πώς γίνεται να φτιάξεις ομάδα ακόμη και αν δεν έχεις την υπομονή των 15ετών για να καλλιεργήσεις ταλέντα δια της μεθόδου της Μπαρτσελόνα.
Αυτό που κάνει εδώ και περίπου 2,5 χρόνια ο 43χρονος Γιούργκεν Κλοπ δίνει ακόμη ένα δυνατό χαστούκι σε όλους τους νεόπλουτους, τους wannabe Αμπράμοβιτς του ποδοσφαίρου, που νομίζουν ότι αρκούν μερικές δεκάδες εκατομμύρια ευρώ για να αγοράσουν τα τρόπαια, τις επιτυχίες, τη διάρκεια, τη λάμψη και το έρεισμα του ποδοσφαίρου.
Συζητούσα πάνω σε αυτό το κείμενο σήμερα με έναν εκ των τεχνικών διευθυντών του ελληνικού ποδοσφαίρου. Μου έλεγε τον καημό του, πόσο θα ‘θελε να μιμηθεί τον Κλοπ, αλλά και δύο τρεις ακόμη ευρωπαϊκές ομάδες που βαδίζουν σε αυτό τον δρόμο. Και πόσο μόνος αισθάνεται κάθε φορά που πάει να αναπτύξει το σχέδιό του μπροστά στα μάτια των «επενδυτών» του ελληνικού ποδοσφαίρου. Μου επιβεβαίωνε, με άλλα λόγια, την αντίληψη ότι στην Ελλάδα ποτέ δεν θα εφαρμοστεί σχέδιο στη μπάλα. Γιατί να τρέφω όμως τέτοιες ψευδαισθήσεις; Εφαρμόζεται σχέδιο σε κάποιο άλλο πεδίο της ζωής μας, για να γίνει της μόδας και να νοικοκυρευτούμε σε όλα, δηλαδή και στο ποδόσφαιρο;
