Αθλητική, μια τυπικη ελληνική κοινωνία

Κάποτε έσπαγα πλάκα, άλλοτε εκνευριζομουν η εξοργιζομουν. Τώρα πια μόνο με θλίβει η στάση ορισμένων media, δημοσιογράφων η "δημοσιογράφων", όταν συγκρινω πως στέκονταν, πως στέκονται απέναντι σε λαμόγια, κακοποιούς και απατεώνες που κυκλοφορούν στον αθλητισμό και πως στέκονταν η πως στέκονται απέναντι σε κανονικούς ανθρώπους, της ημέρας που μπήκαν η βρίσκονται ακόμη στη δημόσια ζωή του αθλητισμου.

Το παράδειγμα της ΑΕΚ, το οποίο τόσο μελέτησα για περίπου 12 χρόνια και παρακολουθώ επαγγελματικά επί περίπου 18 χρόνια είναι κλασσικό. Οι ίδιοι που στέκονταν σαν κυρίες η έκαναν τα παγωνιά και σφυριζαν αδιάφορα μπροστά στα οικονομικά και όχι μόνο εγκλήματα προσώπων της προ 2004 εποχής, έχουν ξεφτιλισει τους κανονικούς ανθρώπους, της ημέρας που συνάντησαν εκ των υστέρων μπροστα τους.

Άνθρωποι και media που δεν είχαν τα κότσια να γράψουν λέξη για τον Ψωμιάδη έχουν παρουσιάσει ως κακοποιούς και εγκληματίες τους διαδόχους του στην ΠΑΕ ΑΕΚ. Επειδή νιώθουν ότι τους παίρνει να το κάνουν. Επειδή δεν έχουν να φοβούνται τους μπράβους.

Η κοινωνία του επαγγελματικού αθλητισμου συναγωνίζεται, σε διαφθορά, υποκρισία, διαπλοκή και βρωμια, οποιαδήποτε άλλη ελληνική μικροκοινωνια. Λένε ότι ο αθλητισμός είναι καθρέφτης της κοινωνίας. Σιχαινομαι τα κλισέ. Και τα σιχαινομαι περισσότερο όταν διαπιστώνω ότι κρύβουν σοφία.