Στην υπόθεση του Ράφικ Τζιμπούρ, η ειδοποιος διάφορα ανάμεσα σε Ολυμπιακό και ΑΕΚ είναι η συνείδηση της κίνησης. Σε αντίθεση με την ΑΕΚ ο Ολυμπιακος έδειξε με πράξεις ότι αντιλαμβάνεται πως ο Αλγερινος είναι μια ξεχωριστή, ειδική περίπτωση. Ως τέτοια την αντιμετώπισε. Δεν πλήρωσε 3,5 εκατ. Ευρω για να τον αγοράσει. Γι' αυτο τον απέκτησε. Αν ήταν να πληρώσει, θα τον άφηνε στην άκρη. Ξέρει ότι πρόκειται για ένα δυστροπο, ιδιότροπο παιδί. Και ως τέτοιο το αντιμετώπισε. Τον έβαλε σε ένα γραφείο με τον προπονητη, πριν και όχι μετα, για να γίνει η εξήγηση: δημιουργησες πρόβλημα, χαθηκες. Του έκανε εξάμηνο συμβόλαιο και όχι τριετές, για να του κόψει τον αέρα και να του εξήγηση ότι εδώ δεν θα έχει συμβόλαιο για να καθίσει επάνω του και να κάνει μαγκιες και πρόσφυγες, όπως έκανε στην ΑΕΚ. Ο πρόεδρος του έκανε την "αν συμμορφωθεις και παίξεις μπάλα, υπέροχα, αν κανείς τα ίδια χαθηκες" εξήγηση. Όχι "παικταρα μου ο,τι πεις, μπορει να έχεις δίκιο και να είναι ο προπονητής λίγο μαλακας", όπως συνέβη στην ΑΕΚ.
Η προσέγγιση και ο χειρισμός δημιουργούν προοπτική να λειτουργήσει ο Τζιμπούρ μόνο ως ποδοσφαιριστής στον Ολυμπιακό. Εγγύηση δεν υπάρχει. Ακόμη όμως και αν το ρίξει στις μπουνιες ο Αλγερινος, ο Ολυμπιακος θα έχει χάσει πολυ λίγα, ελάχιστα. Και, σε αντίθεση με την ΑΕΚ, δεν θα έχει βρεθεί εκτεθειμένος.
