Σε μια ευκαιρία που μου δόθηκε, τον καιρό που ήμουν στην SportDay, να μιλήσω μαζί του, πάνω που είχε γοητεύσει τον πλανήτη του τένις με τα καμώματά του στο Australian Open, είχα φτάσει στη διαπίστωση ότι ο Μάρκος Παγδατής είναι, στην πραγματικότητα, ακριβώς αυτό που βλέπουμε στα courts: ένα παιδί που ζει για το παιχνίδι και χαίρεται, απολαμβάνει το παιχνίδι. Τέσσερα χρόνια αργότερα, αυτή την εποχή, επιβεβαιώνω την εκτίμηση που έκανα τότε: αυτό το παιδί, που παραμένει παιδί στα 25 του, δεν θα βάλει ποτέ την καριέρα ως απόλυτη προτεραιότητα στη ζωή του. Κι ας ξέρει ότι αυτό του κοστίζει τη ζωή μακριά από το top 10 των τενιστών του κόσμου. Διότι τέτοιων προδιαγραφών τενίστας είναι, της 10αδας, κι ας ζει σήμερα στην 20αδα, κι ας έχει βρεθεί σε ακόμη χαμηλότερα πατώματα της πολυκατοικίας του τένις.
Ο πρωταθλητισμός είναι, πλέον των άλλων, και θέμα προτεραιοτήτων στη ζωή. Ο Παγδατής έκανε μια επιλογή. Προτίμησε αυτό, το δικό του μοντέλο ζωής και λειτουργίας και όχι ένα mode λειτουργίας σαν του Φέντερερ, βγαλμένο από πρόγραμμα υπολογιστή. Θα ζήσει με λιγότερα. Διότι βρίσκει απόλαυση και αλλού, όχι μόνο στα έπαθλα και τα παρελκόμενά τους. Μαγκιά του. Αλλωστε, τα περίπου 4 εκατ. δολάρια που έχει μαζέψει από έπαθλα και τελικές κατατάξεις στα τουρνουά του φτάνουν μια χαρά για να κάνει μια ζωή όσο ακριβή την φανταζόταν πιτσιρικάς στην Παραμύθα της Λεμεσού.
