Στο σημερινο φύλλο της "Εξέδρας" έγραψα τις σκέψεις μου πάνω στο γεγονός της συνέντευξης που παραχώρησε στην εφημερίδα ο Ερνεστο Βαλβέρδε τη δεδομένη χρονική στιγμή. Μαζί με τον καημό μου για την εσωστρέφεια του ελληνικού ποδοσφαίρου, που επιμένει να συμπεριφέρεται ανόητα και να μην αντιλαμβάνεται ποιο δρόμο πρέπει να ακολουθήσει προκειμένου να ξανασυναντηθεί με τον κόσμο του.
Η δική μου γενιά, των αθλητικών δημοσιογράφων, που έχει μεγαλώσει με παραστάσεις απο τη διεθνή σκηνή του ποδοσφαίρου, που έχει εικόνες και βιώματα για να συγκρίνει τις ελληνικές με τις διεθνείς συμπεριφορές, προτρέπει εδω και χρόνια, καθημερινά, τους πρωταγωνιστές να αλλάξουν συμπεριφορά και να έρθουν πιο κοντά στους ποδοσφαιρόφιλους. Ματαιοπονούμε, αλλά δεν εγκαταλείπουμε. Κι ευτυχώς έρχονται στιγμές σαν τη σημερινή, να μας δείξουν ότι εμείς καλά καταλαβαίνουμε, για να πάρουμε κουράγιο και να συνεχίσουμε να χτυπάμε τον τοίχο, μήπως και καταφέρουμε να τον τρυπησουμε...
