Μου προκαλεί μεγάλη εντύπωση που βλέπω τα ρεπορτάζ να δίνουν σημασία στο γεγονός ότι η διοίκηση του Ολυμπιακού στηρίζει τον Ερνέστο Βαλβέρδε. Δηλαδή τι θα έπρεπε να κάνει; Να μην στηρίζει τον προπονητή που έφτιαξε ομάδα σε χρόνο dt, που καταφέρνει να συνδυάζει το χτίσιμο με τον πρωταθλητισμό και την ανάδειξη ποδοσφαιριστών, και όλα αυτά με ιστορικά ρεκόρ στο πρωτάθλημα; Οκ, ζούμε στην Ελλάδα, τη χώρα του αποτελέσματος, όπου ο "Θεός" προπονητής βαφτίζεται "μάγειρας" σε χρόνο dt, αλλά δεν μπορώ να το δεχθώ ούτε σε αυτή τη χώρα ότι ο προπονητής που ήρθε Αύγουστο μήνα και παρέλαβε ένα ρημάδι που το μετέτρεψε αμέσως σε ομάδα μπορεί να γνωρίζει την αμφισβήτηση.
Το απαντούσα σήμερα στις ερωτήσεις που δεχόμουν, δεν είναι ότι πιστεύω ότι πρέπει να του παραδώσει ο Ολυμπιακός του Βαλβέρδε το αλάθητο. Και είναι απολύτως φυσιολογικό να γίνεται, από τα media, κριτική στον Ισπανό προπονητή για τις επιλογές του, που έφεραν τον αποκλεισμό από το Κύπελλο. Μέχρις εκεί όμως. Η εντύπωσή μου είναι ότι ο βασικότερος αντίπαλος του Ολυμπιακού αυτή την εποχή κρύβεται στον πατριωτισμό των Ολυμπιακών και φιλοΟλυμπιακών. Παραγόντων, δημοσιογράφων, media, οπαδών. Κι έχω την περιέργεια να διαπιστώσω αν ο Βαγγέλης Μαρινάκης φορά πανοπλία και προστατευτικό κράνος όταν περνά ανάμεσά τους, ή αν είναι εύκολο να του βάλουν στη σκέψη αυτό το δηλητήριο.
Δεν υποστηρίζω ότι ο Ερνέστο Βαλβέρδε είναι ο καλύτερος προπονητής που κυκλοφορεί στη γη. Είναι όμως ένας κανονικότατος προπονητής, που έχει πετύχει σε διάστημα έξι μηνών πολύ περισσότερα από όσα πιθανόν και ο ίδιος να περίμενε τον περασμένο Αύγουστο. Τόσα, που είναι κόντρα σε κάθε λογική του ποδοσφαίρου η αμφισβήτηση της δουλειάς και των μεθόδων του.
