Ήμουν ανάμεσα σε αυτούς που πίστευαν, το περασμένο καλοκαίρι, οτι έκανε πολυ καλά που αποφάσιζε να επιστρέψει ο Τραϊανός Δέλλας. Θεωρούσα ότι του χρωστούσε κάτι ακόμη το ελληνικό ποδόσφαιρο. Ότι χρωστούσε κι εκείνος κάτι στον εαυτό του. Ένα τέλος καριέρας αντάξιο της καριέρας. Με την ΑΕΚ να του δείχνει, σαν κοινωνία, πολύ μεγαλύτερο σεβασμό από αυτόν που του είχε δείξει και στις δύο προηγούμενες φορές. Ήμουν βέβαιος ότι μπορούσε, ειδικά υπο αυτές τις συνθήκες, να τη βοηθήσει πολύ. Επειδή γνώριζα ότι το πίστευε ο ίδιος. Εύκολη εκτίμηση αυτή, για έναν επαγγελματία παρατηρητή της συμπεριφοράς των ποδοσφαιριστών. Αν ήξερες ότι ο Δέλλας δεν είχε κοροϊδέψει ποτέ στην ποδοσφαιρική ζωή του και είχε πολλές φορές παρατήσει τα έτοιμα, για να ξεβολευτεί, επειδή δεν ήθελε να πληρώνεται για να κάθεται ή για να δουλεύει εκεί που δεν τον εκτιμούν όσο του πρέεπει, στοιχημάτιζες ότι και τούτη τη φορά ή θα έπαιζε, ή θα σταματούσε.
Δεν περίμενα όμως ότι σε αυτή την ηλικία και σε αυτή την συγκυρία θα κατάφερνε να αναδειχθεί σε MVP της σεζόν για την ΑΕΚ. Μαγκιά του. Και μαγκιά όσων τον πίστεψαν, υπό οποιεσδήποτε συνθήκες, και τον πήραν πίσω, έστω τελευταία στιγμή. Μαγκιά και της ΑΕΚ να βάζει τον Δέλλα στη θέση που του αξίζει στην ιστορία της. Διότι είναι ένας από τους πιο σημαντικούς της στη σύγχρονη ιστορία της. Και επειδή την έχει σεβαστεί όσο ελάχιστοι.
