Παρακολουθώντας το Ξάνθη – Κέρκυρα αναρωτιόμουν τι άλλο, πόσα ακόμη πρέπει να κάνει ο Κουκουλάκης για να αποδείξει σε αυτούς που φέρουν την ευθύνη για το κατάντημα της ελληνικής διαιτησίας ότι είναι ακατάλληλος, επικίνδυνος για τη δημόσια ψυχική υγεία των ποδοσφαιρόφιλων.
Ο Κουκουλάκης είναι μόνο ένα παράδειγμα της ακαταλληλότητας αυτών που εκπαιδεύουν και επιλέγουν τους διαιτητές της Superleague. Και αναρωτιέται κανείς πώς είναι δυνατόν ο πρόεδρος της Ελληνικής Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας να ανέχεται αυτό που συμβαίνει στα γήπεδα του πρωταθλήματος της πρώτης κατηγορίας.
Όταν ο νους επεξεργάζεται ότι αυτοί οι τύποι πληρώνονται για 90’ λεπτά πιο ακριβά από όσο προβλέπεται, από τους νόμους, να αποζημιώνεται ένας νευροχειρούργος ή καρδιοχειρούργος για μια επέμβαση που καθορίζει τη μοίρα μιας ανθρώπινης ζωής, αδυνατεί να το δεχθεί.
Δεν έχω ιδέα του τι ακριβώς έχει στο νου της η ΕΠΟ για το πρωτάθλημα της επόμενης σεζόν. Διότι με όσα ακούω και διαβάζω αντιλαμβάνομαι ότι ούτε αυτοί, οι διοικητές του ποδοσφαίρου, έχουν ιδέα του τι να κάνουν και πώς να το κάνουν προκειμένου να εμφανίσουν ένα πρωτάθλημα που θα φαίνεται, θα μοιάζει πιο αξιόπιστο.
Στην Ελλάδα έχουμε κουραστεί να βλέπουμε αγώνες στους οποίους αλλάζουν οι κανόνες του ποδοσφαίρου. Μακάρι να δημιουργηθεί ένα κίνημα που θα απαιτήσει, με το σθένος του «δεν πληρώνω διόδια» κινήματος, την επιστροφή του ποδοσφαίρου. Ένα κίνημα που θα φτάσει μέχρι την UEFA για να απαιτήσει να ξαναγίνει, στην Ελλάδα, το ποδόσφαιρο παιχνίδι με τους ίδιους κανόνες που παίζεται στον υπόλοιπο κόσμο.
