Στεναχωρήθηκα πολύ με τη διαπίστωση ότι στεναχωρήθηκαν οπαδοί της Αναγέννησης Καρδίτσας με το post μου στο blog του exedra.gr σχετικά με το λάθος που κάνει η ομάδα να επενδύει σε ταβανάτους μεσήλικες ποδοσφαιριστές και καραβιές ανώνυμων ξένων αντί να βάλει στόχο την παραγωγή και την ανάδειξη ποδοσφαιριστών.
Επειδή συχνά συμβαίνει κανείς να παρανοεί, εξήγησα, μέσα από μια απάντηση στο ίδιο blog ότι δεν εννόησα ή υπονόησα ότι η Καρδίτσα έχει σχέση με φραγμένα, σημαδεμένα ή διεφθαρμένα ματς. Το αντίθετο, όσα έχω ακούσει και αντιληφθεί με οδηγούν στην εντύπωση ότι η Καρδίτσα είναι στο «πάω με τον σταυρό στο χέρι» γκρουπ των ομάδων. Θεωρώ μάλιστα ότι αυτή η προσπάθεια που κάνουν αυτοί που σήμερα τη χρηματοδοτούν είναι αξιέπαινη, διότι ξαφνικά τους έμεινε η ομάδα στα χέρια και προσπαθούν να την κρατήσουν ζωντανή.
Εγώ όμως δεν αναφερόμουν σε αυτά. Αναφερόμουν, ξεκάθαρα, στην ιδέα, το όραμα, τη φιλοδοξία που έχουν για την ομάδα τους και για το σχέδιο που έχουν εκπονήσει. Αυτή η ιδέα, μαζεύω μια καραβιά ξένους και ένα τσούρμο ξεπερασμένους, με αφήνει αδιάφορο, δεν με συγκινεί. Αυτή η διαφορά αντίληψης για το ποδόσφαιρο όμως δεν υποδηλώνει υποτίμηση του συλλόγου. Στη συνείδησή μου η Αναγέννηση είναι μια καθαρή, περήφανη ομάδα. Και της εύχομαι να παραμείνει τέτοια και να μην συναντήσει κακοποιούς και παράνομους του ποδοσφαίρου στη ζωή της.
