Ακούω για μια εφημερίδα που έχει απλήρωτους εδώ και τουλάχιστον 5 μήνες τους δημοσιογράφους και τους άλλων ειδικοτήτων εργαζόμενους.
Ακούω για εφημερίδα που κλείνει και οι εργαζόμενοι δεν μπορούν να μπουν ούτε στο ταμείο ανεργίας επειδή, όπως εκ των υστέρων διαπιστώνουν, ο εργοδότης είχε πάψει μήνες νωρίτερα να πληρώνει τις εισφορές και να τους έχει ασφαλισμένους.
Ολο αυτό που συμβαίνει στη μαύρη αγορά του Τύπου η Ελλάδα το επιτρέπει. Και όλοι αυτοί, οι μαύροι έμποροι του Τύπου βρίσκουν τρόπο να κρατούν τα παραμάγαζά τους ανοιχτά και να παριστάνουν τους εκδότες, να ζουν με, πέραν όλων των άλλων, κρατική διαφήμιση και να επιβιώνουν.
Και ποιος προστατεύει αυτή την αγορά, στην οποία ακόμη υπάρχουν κανονικοί εκδότες, που πληρώνουν τους εργαζόμενους στην ώρα τους και τους καταβάλουν τα δεδουλευμένα και όχι όσα κάνουν κέφι να τους δώσουν; Και γιατί όλοι αυτοί, οι κανονικοί εκδότες να το κάνουν, όταν βλέπουν το δίπλα μαγαζί να μένει ανοικτό μολονότι κάνει τη μια παράβαση πίσω από την άλλη;
Και ποιος, από την πλευρά των δημοσιογράφων, έχει νοιαστεί, δεκαετίες τώρα, να βγάλει άκρη και να επιβάλλει κανόνες, να δείξει τους παραβάτες και να τους αποβάλλει από το οικοσύστημα του Τύπου;
Στη θέση των κανονικών εκδοτών θα είχα, χρόνια τώρα, απαιτήσει από το κράτος να λειτουργήσει, για να καθαρίσει τα media από την βρωμιά των παράνομων. Και όλο αυτό που συμβαίνει αυτή την εποχή με αφήνει εξοργισμένο.
Το κράτος δίνει, λέει, κίνητρα στους λογιστές για να «καρφώσουν» αυτούς που φοροδιαφεύγουν. Αν έκανε το ίδιο με τους δημοσιογράφους, για να «καρφώσουν» αυτοί όσους παρανομούν, σε μια νύχτα η Ελλάδα θα έχανε τις μισές εφημερίδες της…
