Θα είχε πολύ ενδιαφέρον να ξύσει κανείς κάτω από την επιφάνεια των όσων είπε ο Χρήστος Τζέκος, σε μια συνέντευξη που έδωσε στο «People». Να ξύσει για να μάθει τι κρύβεται στον βυθό της απάντησης που έδωσε σχετικά με το αν έχει ή όχι μετανιώσει για όσα έκανε ως προπονητής.
Εχετε μετανιώσει που ασχοληθήκατε όλα αυτά τα χρόνια με την προπονητική, ύστερα από την εξέλιξη που είχαν τα γεγονότα στη ζωή σας;
«Δεν ξέρω αν ποτέ θα μετάνιωνα γι’ αυτά που έχω κάνει. Εγώ, αν μου το ζητούσε η Ελλάδα, ό,τι έκανα θα το ξανάκανα, παρόλο που μπορεί να γνώριζα εκ των προτέρων ότι θα με πρόδιδαν, γιατί πιστεύω σε ιδανικά».
Η Ελλάδα του το ζήτησε, του Τζέκου, να κατασκευάσει, να παράξει, με όποιο κόστος, Ολυμπιακά μετάλλια, αν ήταν δυνατόν χρυσά. Εχει κουραστεί να το υπονοεί ο τέως προπονητής. Η αλήθεια που κρύβεται πίσω από τα υπονοούμενά του όμως δεν θα βγει ποτέ στον αφρό. Δεν βολεύει κανέναν. Ούτε αυτούς που έκαναν τις παραγγελίες, ούτε αυτούς που επί δεκαετίες παρίσταναν ότι δεν ήξεραν, δεν άκουγαν, δεν καταλάβαιναν τίποτα.
Η συρραφή των κατά καιρούς συνεντεύξεων του Τζέκου είναι πολύ διδακτική και επιμορφωτική, για όσους έχουμε την αρρώστια να μην ξεχνάμε και να μην στρουθοκαμηλίζουμε.
Αυτή είναι μόνο μια από τις θετικές αλλαγές που έφερε στην Ελλάδα η οικονομική κρίση: Τελειώσαν τα λεφτά, πάψαμε να αγοράζουμε μετάλλια. Το γυρίζουμε, κατά λάθος, λόγω οικονομικής ανάγκης, στον καθαρότερο αθλητισμό…