Η επιστροφή του «προδότη»

Με αφορμή το ψυχικό ξενέρωμα που δείχνει να έχει φάει ο Δημήτρης Σαλπιγγίδης, έγραψα στην «Εξέδρα» για την μάταιη προσπάθεια ποδοσφαιριστών και προπονητών να επιστρέψουν στην πρώτη αγάπη – ομάδα, επειδή ζουν με την ψευδαίσθηση ότι ο χρόνος γιατρεύει τις πληγές αυτών, ειδικά των φανατικών, που αισθάνθηκαν, δικαίως ή αδίκως, προδομένοι.

ΠΟΛΙΤΙΚΗ και ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ, 2 πτώματα και 2 πλατείες

Το παρακάτω κείμενο το έγραψε ένας φίλος του ΟΦΗ, ο Μανώλης Τσελεντάκης. Με αφορμή και μόνο, όπως ο ίδιος μου υπογράμμισε στο μήνυμά του, την υπόθεση του ΟΦΗ. Διαβάστε το:


Την προηγούμενη Τετάρτη, δύο συγκεντρώσεις ελάμβαναν χώρα στην πόλη μας. Η συγκέντρωση των αγανακτισμένων πολιτών στην πλατεία Ελευθερίας και η συγκέντρωση των αγανακτισμένων ομιλιτών, φίλων του ΟΦΗ, στην πλατεία των Λιονταριών. Πέρασα και από τις δύο. Στην πλατεία Ελευθερίας τα πρόσωπα πιο γελαστά, φωτεινά και χαρούμενα έφεραν πέρα από τη διαμαρτυρία την ευφρόσυνη διάθεση απ΄ αυτήν καθαυτή την αίσθηση της κοινότητας. Στα Λιοντάρια, τα πρόσωπα λίγο πιο ζόρικα, σκοτεινά κι αγριεμένα. Εδώ η κοινότητα φαινόταν πως υπήρχε από καιρό (ειδικά τα τελευταία δύο χρόνια), αλλά είχε δεχτεί τόσα απανωτά χτυπήματα από τη ζούγκλα του ποδοσφαίρου, που η χαρά που συναντούσα συχνά στο γήπεδο τον τελευταίο καιρό, κινδύνευε να χαθεί και να αντικατασταθεί από την κούραση, την αηδία και την επιθετικότητα.
Οι της Ελευθερίας αγανακτούσαν για το έγκλημα των πολιτικών τα τελευταία 30 χρόνια. Ένα έγκλημα που έφερε τη χώρα στη μεγαλύτερη οικονομική κρίση των τελευταίων 100 χρόνων. Μια οικονομική κρίση που είναι απλά το μετρήσιμο μέγεθος μιας βαθιά αξιακής, πολιτισμικής και ηθικής κρίσης (ή κατ’ άλλους πολιτικής). Οι των Λεόντων αγανακτούσαν εναντίον των ποδοσφαιρικών ηγετών, για την επαναλαμβανόμενη αδικία εναντίον της ομάδας τους, εναντίον του ποδοσφαιρικού στάτους των τελευταίων 30 χρόνων, που δημιούργησε ένα ποδόσφαιρο που κείται πέραν κάθε νομιμότητας, με καταστρατηγημένους όλους τους κανόνες παιχνιδιού, που διοικείται με τον πιο ωμό και μαφιόζικο τρόπο από τα εκλεκτότερα λούλουδα του νεοελληνικού μπαξέ, από τις πιο τυπικές του μορφές.
Για πολλούς το ποδόσφαιρο, όπως έχει καταντήσει, δεν είναι παρά ένας κοινωνικός παρίας, που όσο λιγότερο ασχολείσαι μαζί του και όσο λιγότερο το αγγίζεις, τόσο λιγότερο λερώνεσαι. Κοινωνικά και αισθητικά. Για μένα αποτελεί την πιο οδυνηρή επιτομή της νεοελληνικής πραγματικότητας και κρίσης, τον πιο διεφθαρμένο και φθαρμένο και συνάμα κρυστάλλινο καθρέπτη της. Όσες φορές έγραψα, υπό αυτήν την οπτική έγραψα, όχι βέβαια για να διασκεδάσω τα αμήχανα ή υποτιμητικά βλέμματα όσων απορούν με όσους καταπιάνονται ή ‘λερώνονται’ με την μπάλα, αλλά γιατί ένιωθα πως δεν μπορείς να μένεις αμέτοχος σε ένα σημαντικό κομμάτι της δημόσιας σφαίρας, που συνεχώς παράγει διαφθορά, αρνητικό καθαρό αλλά πλουσιοπάροχο ‘μαύρο’ οικονομικό αποτέλεσμα για ολίγους, εκμαυλισμό και φαυλότητα, βία και παρανομία. Που κοινωνικοποιεί με το χειρότερο τρόπο ένα σημαντικότατο μέρος νέων και λιγότερο νέων, που όσο κι αν το αποφεύγεις το συναντάς μπροστά σου, συχνά με τον πιο απεχθή και αντικοινωνικό τρόπο.
Όσο κι αν υπάρχουν διαφορές, όσο κι αν ενέχει κινδύνους η μεταφορά σχημάτων από την πολιτική στο ποδόσφαιρο ή η προσπάθεια ιδεολογικοποίησης του ποδοσφαίρου, δεν μπορεί κάποιος να μην παρατηρήσει τις ανατριχιαστικές ομοιότητες και να μη συσχετίσει συνειρμικά.
Και στο χώρο της Πολιτικής και σ’ αυτόν του Ποδοσφαίρου, κυριάρχησε ένα διπολικό μοντέλο (2 κόμματα εξουσίας, 2 κυρίαρχες ομάδες, η ίδια καταστροφή). Και οι 2 πόλοι κυριάρχησαν, διαχειρίστηκαν το κράτος και το ποδόσφαιρο σαν τσιφλίκι τους, πήραν την εξουσία και τους τίτλους/κυβερνήσεις, δημιούργησαν στρατούς ή στρατιές προστασίας, κύκλους εξουσίας με στελέχη δικά τους, ομάδες-δορυφόρους, Μέσα και δημοσιογράφους, παρέβησαν νόμους και δημιούργησαν σκάνδαλα παντελώς ατιμωρητί, εκμαύλισαν και παθητικοποίησαν τον κόσμο στην κερκίδα του τηλεοπτικού καναπέ. Ο κόσμος απομακρύνθηκε αργά αλλά σταθερά από το Δρόμο, την Αγορά, την Εξέδρα, τη χαρά και τη συμμετοχή και κατέληξε μπροστά στην Τηλεόραση να καταναλώνει ένα εν γνώσει του στημένο θέαμα, ειδήσεων, πολιτικών συζητήσεων και αγώνων ποδοσφαίρου. Στο τέλος, η μεν Πολιτική άφησε μια χώρα κατεστραμμένη οικονομικά αλλά με κάποιους πάμπλουτους από μαύρο πολιτικό χρήμα και μίζες, μια χώρα που δεν παράγει τίποτε πλέον, με διερρηγμένο κάθε κοινωνικό ιστό, με ανοιχτά εθνικά και αιμάσσοντα κοινωνικά θέματα, με μηδενική εμπιστοσύνη των πολιτών σε οποιονδήποτε θεσμό. Το δε επαγγελματικό Ποδόσφαιρο κατέληξε ένας άνομος βάλτος, με ομάδες χρεοκοπημένες αλλά παράγοντες πλούσιους, με αισθητική και θέαμα σκυλάδικου εθνικής οδού (Β’ Εθνική και μικρότερες κατηγορίες) ή σκυλάδικου παραλιακής (σούπερ λίγκα- τα βαρύγδουπα ονόματα μας μάραναν, τρομάρα μας)οι θεατές μετατράπηκαν σε οχλοκρατούμενα αδηφάγα πλήθη που ζουν από τους τίτλους, έτοιμοι στρατοί να υποστηρίξουν το αφεντικό-πατερούλη σε οποιαδήποτε δραστηριότητά του ή να ζητήσουν το αίμα του αν τυχόν αποτύχει να τους φέρει στη Γη της Επαγγελίας. Τα γήπεδά του κατάντησαν χώροι τέλεσης κάθε παρανομίας, κατάργησης κάθε κανόνα παιχνιδιού ή ποινικού νόμου, χώροι που η πλειονότητα των αγώνων καθορίζεται από το στοίχημα, από πονηρούς διαιτητές και επιβλητικούς παράγοντες. Πρόεδροι, προεδράρες, παράγοντες, μπράβοι, πούρα, στοιχηματίες, πλυντήρια χρήματος, προσωπικοί ή οργανωμένοι στρατοί, αδηφάγο και ανθρωποφαγικό πλήθος που τρέχει πίσω και θρέφεται από το αίμα της επιτυχίας, σκοποί που αγιάζουν όλα τα μέσα, διαιτητές ακροβάτες ή χειρουργοί, με οσφυικά προβλήματα και όρασης, θεσμικοί παράγοντες σε ...παραγκουπόλεις, πολιτειακοί παράγοντες που είτε δεν λερώνουν τα χέρια τους ή συνεργούν με τον πιο φαύλο τρόπο για ίδιο όφελος. Ανώκοσμος και υπόκοσμος χέρι με χέρι. Προσθέστε κι ένα πλήθος ενδιάμεσων, παράμεσων και λαμογιών, ανακατέψτε το μίγμα και πετάξτε το στην πιο άγρια αρένα, χωρίς κανένα νόμο και κανόνα. Πασπαλίστε το με ζάχαρη, λάσπη και στρας, φωτίστε το και δώστε το στα Μέσα (και τι μέσα), εφημερίδες και κανάλια να μας το σερβίρουν.
Και από την άλλη, θεσμικοί φορείς που λειτουργούν σαν τζουτζέδες, υπηρέτες ή συνένοχοι. Ποδόσφαιρο που όταν οι υπεύθυνοι της ΟΥΕΦΑ για τον παράνομο στοιχηματισμό, ανακοινώνουν ότι ‘όλα ξεκίνησαν από την Ελλάδα’, οι υπεύθυνοι εδώ θεωρούν ότι αναφέρονται στη… Φιλοσοφία και αφήνουν τους αρχιερείς της μαφίας του στοιχήματος να πρωταγωνιστούν διοικητικά και πειθαρχικά. Το λυπηρό είναι πως βλέπεις ακόμα και προοδευτικούς –κατά τ’ άλλα- πανεπιστημιακούς και πολιτικούς να πανηγυρίζουν στα γήπεδα ή να γράφουν και άρθρα υπέρ των 2 μεγάλων ομάδων-βιαστών του ελληνικού ποδοσφαίρου, που διαμόρφωσαν αυτό το αποκρουστικό, ποδοσφαιρικά και κοινωνικά, μοντέλο.
Τώρα, καθώς τα ψέματα για όλους μας τελειώνουν, όσο κι αν αποστρέφουμε το πρόσωπο, δεν μπορούμε να υποκριθούμε ότι δεν βλέπουμε τα 2 πτώματα. Το πτώμα της Ελλάδας, μιας Έρημης Χώρας και το πτώμα του Ποδοσφαίρου. Ετεροβαρής η συσχέτιση αλλά κοινή η νόσος και οι υπεύθυνοι. Και ο κόσμος μαζεύεται αγανακτισμένος, αμήχανος και ανήσυχος στις πλατείες.
Αγανακτισμένος, γιατί τριάντα χρόνια μετά, με το πιστοποιητικό θανάτου μιας χώρας εκδοθέν …υπό των εγκυροτέρων οίκων αξιολόγησης και αυτοψίας ανά χείρας, με το σώμα της να κείται άχαρο, κακοντυμένο, πασαλειμμένο με φτηνό μέικ απ, βιασμένο, μωλωπισμένο και τα μάτια να χάσκουν, τριγυρίζει και αναρωτιέται. Πώς είναι δυνατόν να υπάρχει το έγκλημα, το τεκμήριό του (δηλ. το πτώμα) να γνωρίζουμε τους κατά τεκμήριο ενόχους( 2 κόμματα εξουσίας) και να μην τιμωρείται κανείς;
Μα με τον ίδιο τρόπο, που στην επικράτεια του ποδοσφαίρου συμβαίνουν τα αντίστοιχα. Δηλ. έχουμε το έγκλημα και το πτώμα, το σώμα του ποδοσφαίρου, τους κατά τεκμήριο ενόχους (2 κυρίαρχες ομάδες, το εξάρτημά τους ΕΠΟ και το Υπ.Πολιτισμού-Αθλητισμού).
Ένα πτώμα σε αποσύνθεση που παράγει διαρκώς φαυλότητα και διαφθορά, αρνητικό καθαρό οικονομικό αποτέλεσμα –πλούσιο και μαύρο, μόνο για ορισμένους, στρεβλή και επικίνδυνη κοινωνικοποίηση για χιλιάδες νέους, τραγικό κοινωνικό και αισθητικό παράδειγμα. Συγνώμη, μπερδεύτηκα. Μα για το ποδόσφαιρο ξαναμιλώ τώρα ή για τη χώρα.
Αμήχανος, γιατί το παλαιό έχει χρεοκοπήσει και το νέο δεν υπάρχει έτοιμο (αλλά πρέπει να γεννηθεί). Αμήχανος, γιατί βλέπει με απορία και έκπληξη τους βασικούς ενόχους (που όλοι τους ξέρουμε) να κρατούν ακόμα στα χέρια τους το μαχαίρι του εγκλήματος και όχι μόνο να μην τιμωρούνται, όχι μόνο να μην έχουν το σθένος της αυτοκτονίας, όχι μόνο να μη ζητούν έστω μια καθαρή συγνώμη ή έστω να αποσύρονται διακριτικά ελπίζοντας στη λήθη( λίγοι ‘έξυπνοι’ το επιχειρούν), αλλά να μαλώνουν –όταν δεν χαριεντίζονται, για το ποιος κατάφερε τα πιο θανάσιμα χτυπήματα και να επιχειρούν ξανά(!) να μας σώσουν. Αμήχανος, γιατί οι μη βασικοί ή οι καθόλου υπεύθυνοι, πέρα από την αντίδρασή τους, αρνούνται να διατυπώσουν καθαρά την πρότασή τους.
Και όταν ζητάς από τους υπεύθυνους το λόγο, όταν η Ουέφα λέει ότι το ελληνικό είναι το πιο στημένο πρωτάθλημα, αναφέροντας τούς αγώνες, αμφότεροι απαντούν με τον ίδιο ή παρόμοιο τρόπο: ναι, αλλά έχουν παραγραφεί, δεν έχουμε απτές αποδείξεις, όποιος έχει ας πάει στον εισαγγελέα, ο διαιτητής έκανε ανθρώπινα λάθη, εσείς κάνατε χειρότερα κ.λπ.
Εν τω μεταξύ, καταντάει για γέλια και για κλάματα να συσκέπτονται για λύση οι φορείς του προβλήματος (ΠΑΣΟΚ,ΝΔ και λοιποί επίδοξοι σωτήρες για να σώσουν τη χώρα και Πιλάβιος, Μπέος, Μαρινάκης, Μπιτσαξής για να σώσουν το ποδόσφαιρο από τη βία…)
Ανήσυχος, γιατί ως ιστορικός λαός, διαισθάνεται ότι μια τέτοια βαθιά κρίση δεν γίνεται να καταλήξει χωρίς τραγωδία. Κοινωνική, οικονομική, εθνική. Με τεχνάσματα δεν γυρνάει η κατάσταση, ούτε η αναγκαία για αναγέννηση συμπεριφορά του κόσμου. Δυστυχώς ή ευτυχώς, για να επανεκκινήσουμε πρέπει να φτάσουμε στο σημείο μηδέν κι αυτό μόνο μία τραγωδία το καταφέρνει. Φοβάμαι ότι το σημείο μηδέν θα είναι οδυνηρό, αλλά αναγκαίο.

Καθαρές προτάσεις για λύσεις είναι αλήθεια δεν πολυακούγονται, κυρίως ακούμε προτάσεις για το τι ΔΕΝ είναι λύση. Για να μην πολιτικολογήσω, ας μου επιτραπεί να μιλήσω λίγο για το ζήτημα του ΟΦΗ και του Ποδοσφαίρου…
Ο ΟΦΗ, το Ποδόσφαιρο και μία Λύση

Για το ποδόσφαιρο και την ‘αδράνεια’ της Πολιτείας, είχα ξαναγράψει και πέρυσι, θεωρώντας ότι η επίκληση του Αυτοδιοίκητου του ποδοσφαίρου δεν είναι παρά η δικαιολογία για την απουσία βούλησης να ρυθμίσει στοιχειωδώς την πιο άνομη κοινωνική και οικονομική επικράτεια της χώρας (Μ.Τσελεντάκης: Η ελληνική Πολιτεία, το αυτοδιοίκητο του ποδοσφαίρου και… η χαμένη βούληση, 4/7/2010, http://www.cretalive.gr/new/2339/synergates ) όπου πρότεινα πολλά που θα μπορούσε να κάνει η πολιτεία, αλλά και ο Δήμος Ηρακλείου, για να οδηγήσει, ειδικά σε εποχή ΔΝΤ, προς τη νομιμότητα χωρίς να σκοντάφτει στο αυτοδιοίκητο. Τελείως παραθετικά, κάποια από αυτά
- εξονυχιστικός φορολογικός και οικονομικός έλεγχος, των κατά συρροή παρανομούντων ΠΑΕ και μεγαλοϊδιοκτητών ( πλαστές ενημερότητες, διπλά ή μηδενικά συμβόλαια, διπλά ΑΦΜ ή χρήση ΑΦΜ άλλων ομάδων, πόθεν έσχες, ξέπλυμα μαύρου χρήματος, κ.λπ.)
- να μη διαθέσει ούτε ένα ευρώ στον επαγγελματικό αθλητισμό και ειδικά στο ποδόσφαιρο. Ούτε απευθείας, ούτε μέσω ΟΠΑΠ ή άλλων κρατικών εταιρειών, ούτε μέσω τηλεόρασης. Όταν μισθοί περικόπτονται αγρίως, όταν ασφαλιστικά δικαιώματα εξαφανίζονται εν μία νυκτί, όταν άνθρωποι απολύονται είναι αστείο να μιλάμε για επιχορηγήσεις επαγγελματικού ποδοσφαίρου και μάλιστα αυτής της ποιότητας και προσφοράς… Εκτός αν είναι αυτό ακριβώς που θέλουν.
- σαν Πολίτης και σαν Δημότης, που πλήρωσα και πληρώνω για την κατασκευή των σταδίων και για τη συντήρησή τους, ΑΠΑΙΤΩ ή ΖΗΤΩ αν θέλετε, ΝΑ ΜΗΝ ΞΑΝΑΔΟΘΟΥΝ ΟΙ ΔΗΜΟΣΙΟΙ ΑΥΤΟΙ ΧΩΡΟΙ, που είναι για να προάγουν τον αθλητισμό και τον πολιτισμό, ΣΕ ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ ΤΟΥ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΟΥ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟΥ, ΠΟΥ ΠΡΟΑΓΕΙ ΤΗ ΒΙΑ, ΤΗΝ ΑΝΟΜΙΑ ΚΑΙ ΠΑΡΑΝΟΜΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ.
Ζητώ από το Δήμο, στον οποίο ανήκει πλέον το Παγκρήτιο Στάδιο, να μην παραχωρηθεί σε δραστηριότητες που ουσιαστικά είναι έξω από το πνεύμα για το οποίο κατασκευάστηκαν.
Τώρα στα στάδια, τελούνται παράνομες και αξιόποινες πράξεις, παράγεται αποδεδειγμένα βία και κοινωνικοποιούν με τον χειρότερο τρόπο τη νεολαία. Ας σταματήσει αυτό, γιατί είμαστε και μεις συνυπεύθυνοι.
- ας μην ξαναδιαθέσει η Πολιτεία, την αστυνομία και την πυροσβεστική, για τη διεξαγωγή αγώνων ιδωτικών εταιρειών, οι υπεύθυνοι των οποίων(παράγοντες, διαιτητές, παρατηρητές κ.λπ.) τους καθοδηγούν μάλιστα, στο τι πρέπει να κάνουν μέσα και έξω από το γήπεδο.
Αν λοιπόν η Πολιτεία και η Αυτοδιοίκηση δεν θέλει να καταντάει η ευνομία σαχλό αστείο ή άσκηση επί χάρτου, αν θέλει να πράξει κάτι στην εξυγίανση του ποδοσφαίρου, έχει τρόπους που δε σκοντάφτουν στο περιβόητο αυτοδιοίκητο. Και θα δείτε για πότε συμμορφώνονται άπαντες. Ακόμα κι αυτοί που ζουν αποκλειστικά από το στήσιμο αγώνων.

Όσον αφορά τον ΟΦΗ τώρα και το ιδιαίτερο του εγχειρήματος των τελευταίων 2 ετών είχα γράψει σχετικά πέρυσι (Μ.Τσελεντάκης: ΟΦΗ, a case for study, 7/10/2010, http://www.cretalive.gr/new/9087/synergates/M.Tselentakis__OFI,_a_case_for_study ). Όσο κι αν το ποδόσφαιρο αποτελεί ένα ναρκοθετημένο και υπονομευμένο χώρο και το να είναι κάποια ομάδα απόλυτα νόμιμη, είναι τελείως αδύνατο, ο ΟΦΗ τον τελευταίο καιρό επιχειρεί κάτι σχεδόν μοναδικό για τα ελληνικά πρότυπα. Δεν ανήκει στο άρμα κάποιου ισχυρού, δεν εμπλέκεται σε στημένους αγώνες, δεν έχει ανθρώπους στα κέντρα αποφάσεων, δεν έχει κάποιον προστάτη ή κάποιον μεγαλοϊδιοκτήτη, προσπαθεί να είναι απόλυτα νόμιμη.
Μετά από χρόνια ανομίας, ποδοσφαιρικής, ηθικής και αισθητικής απαξίωσης και παρακμής και μετά από ένα σημαντικό αγώνα των φίλων του για καθαρότητα και περηφάνια, η ομάδα ‘απελευθερώθηκε’ και βρίσκεται στον μεγαλύτερο ιστορικά βαθμό στα χέρια του κόσμου της. Ξέρω πολλοί θα χαμογελάσετε ειρωνικά, θα αναφερθείτε στην πραγματικότητα του ελληνικού ποδοσφαίρου που σχεδόν σε υποχρεώνει να κυλιστείς στη λάσπη για να επιβιώσεις, σε παιχνίδια πολιτικών και παραγόντων, σε αδιαφανείς ή γκρίζες ζώνες, σε κάποιες ενέργειες οπαδών, σε, σε,...

Όλα αυτά όμως δεν μπορούν να ακυρώσουν ότι ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ένας πρόεδρος σωτήρας ή πατερούλης, μία ‘αόρατη’ χειρ ή ένας αχυράνθρωπος, μία πηγή χρημάτων που προσφέρει μεν, ορίζει-διορίζει- περιορίζει δε και κρατά το φίλαθλο μπουκωμένο ή αηδιασμένο στον καναπέ της κερκίδας.

ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ, στην ιστορία του ΟΦΗ νιώθουν οι φίλοι τους να τους ΑΦΟΡΑ, με τέτοιο έντονο τρόπο, η ομάδα ΤΟΥΣ. Οι αγώνες του ΟΦΗ στο Γεντί Κουλέ ήταν πέρυσι ένα πανηγύρι, πανηγύρι χαράς και ελευθερίας. Φέτος είναι κάτι σημαντικότερο. Πανηγύρι χαράς, ευθύνης και συμμετοχής. Πρώτη φορά τόσοι άνθρωποι από τον πιο ενεργό πυρήνα του ΟΦΗ, έβαλαν την κεφαλή τους στο ντορβά. Άνθρωποι, παιδιά από αυτούς που ριζοσπαστικοποιήθηκαν με τα αιτήματα της νομιμότητας και της περηφάνιας, μετέχουν ενεργά στη διοίκηση. Με μπροστάρη την πιο εμβληματική, ποδοσφαιρικά, μορφή της ομάδας, το Νίκο Μαχλά, προσφέρουν ΑΜΙΣΘΙ, απίστευτο έργο. Γύρω τους συνειδητοποιημένοι φίλαθλοι που συνεχώς αυξάνονται προσφέρουν εθελοντικά, όπου και όπως μπορούν, στήριξη και ιδέες.

Προσπαθούν στην κυριολεξία να μετακινήσουν ένα βουνό. Τα τρέχοντα προβλήματα τεράστια, κληρονομηθέντα χρέη, σκοτεινές δυσλειτουργίες του παρελθόντος, άγνωστα μονοπάτια και διάφορα κοράκια που παρακολουθούν από απόσταση. Παρόλα αυτά, προσπαθούν να ρίξουν φως, να βρουν λύσεις. Με αξιοπρέπεια και χωρίς να χάσουν την ηθική βάση, τη μόνη που έχουν να πατήσουν στη νέα εποχή του ΟΦΗ.
Σε εποχές μάλιστα ισχνές οικονομικά, υπάρχει ένας διευρυμένος πυρήνας 2000-3000 απλών φίλων της ομάδας που τα τελευταία 2 χρόνια, έχουν διαθέσει ο καθένας τους από 1.500-2.000 ευρώ, αποδεικνύοντας ότι είναι εφικτό το πείραμα μιας πολυμετοχικής ομάδας (ειδικά αν δεν βαρύνεται από απεχθή χρέη του παρελθόντος). Κι αυτό γιατί επιθυμούν μια ομάδα καθαρή και δική τους, μια ομάδα που θα ξεκολλήσει από το κοινωνικό περιθώριο του ποδοσφαίρου και θα αποτελέσει ένα ζωντανό και υγιές κομμάτι της πόλης. Σίγουρα, το πλήθος μιας ομάδας μαζικής είναι ετερογενές και ποικιλόμορφο και κανείς στο ποδόσφαιρο δεν μπορεί να μιλάει με όρους ενός πούρου μικρού κλαμπ, ωστόσο πολλές κινήσεις της διοίκησης και του κόσμου είναι ελπιδοφόρες (η προώθηση των κρητικών προϊόντων στις άλλες ομάδες και περιοχές, η αφιλοκερδής , κοινωνική προσφορά, δράση και προβολή σε οργανισμούς και Μ.Κ.Ο., η τοποθέτηση μεγάλων φωτογραφιών των Ξυλούρη, Καζαντζάκη, Ρασούλη στο γήπεδο, η απρόσμενη για μένα συμπεριφορά και υπευθυνότητα ενός ολόκληρου γηπέδου κατά τη διάρκεια του ιδιαιτέρως τεταμένου αγώνα με τον ΠΑΣ Γιάννινα, κ.ά. πολλές) και αποτελούν ένα μικρό φως για ένα πείραμα που μπορεί να είναι κάτι παραπάνω από ποδοσφαιρικό.
Από την άλλη, υπάρχει ένα απολύτως διαβρωμένο και διεφθαρμένο σύστημα εξουσίας στο κέντρο του ποδοσφαίρου, που εντελώς κυνικά καθορίζει τύχες και πορείες ομάδων. Πέρυσι, του στέρησε την άνοδο με μεθοδεύσεις καθ’ όλη τη διάρκεια της χρονιάς και όταν αυτές δεν αποδείχτηκαν αρκετές με ωμή επίδειξη δύναμης στον τελευταίο αγώνα, ακυρώνοντας κανονικό γκολ. Φέτος η μεθόδευση ήταν διαφορετική. Δεν του επιτρέπουν καν να αγωνιστεί για την άνοδο μέσω των πλέι οφ (αν και βρίσκεται στην πλεονεκτικότερη θέση όλων), μη αδειοδοτώντας τον, τελείως παράνομα, παράτυπα και καταργώντας κάθε έννοια ισονομίας (σχετικά κείμενα πληροφόρησης,
http://www.athleticradio.gr/ofi/41401-edwse-apantiseis-se-ola-o-xr-mixalopoulos
http://www.athleticradio.gr/ofi/41437-epaggelmatiki-sxesi-me-tin-epo-o-k-smailis
Παράνομη απόφαση κατά ΟΦΗ http://www.ofi.gr/home.aspx)
Ο ΟΦΗ λοιπόν και οι φίλοι του διαμαρτύρονται και οι εντόπιοι πολιτικοί και σύμβουλοι πρωθυπουργού… προστρέχουν. Δεν ξέρω τι θα καταφέρουν. Οι πολιτικοί όμως δεν θα έπρεπε να προστρέχουν για να εξυπηρετήσουν ή να βοηθήσουν εν είδει ρουσφετιού τον ΟΦΗ (άσχετα αν το αίτημά του είναι εμφανώς δίκαιο), αλλά θα έπρεπε να είχαν βοηθήσει, χρόνια τώρα, στην εξυγίανση και στη δημιουργία περιβάλλοντος ευνομίας στο δημόσιο χώρο. Αντ’ αυτού, τρέχουν πάντα να εξυπηρετήσουν συγκεκριμένα ζητήματα, αλλά ποτέ να επιλύουν με οριστικό τρόπο, καταστάσεις. Ανανεώνοντας διαρκώς το φαύλο κύκλο μιας ρουσφετολογικής αντίληψης της πολιτικής, αλλά ποτέ ουσιαστικής επίλυσης, ανανεώνοντας διαρκώς την πιο ταπεινή εξάρτηση του πολίτη από τον πολιτικό.
Τέλος πάντων, δεν ξέρω αν ο ΟΦΗ δικαιωθεί και τι είδους δικαίωση θα είναι αυτή, ωστόσο το ποδόσφαιρο με αυτούς τους όρους που λειτουργεί στην Ελλάδα δεν είναι βιώσιμο και λειτουργικό. Είναι παράνομο κι επικίνδυνο. Είτε δικαιωθεί λοιπόν είτε όχι, αυτό που θα πρότεινα εγώ, θα ήταν η δημιουργία ενός άλλου πρωταθλήματος. Ενός πρωταθλήματος που θα μετείχαν ομάδες με κόσμο (και όχι ομάδες σφραγίδες), που δεν ανήκουν στο σκληρό πυρήνα της διαφθοράς του ελληνικού ποδοσφαίρου (είπαμε απόλυτα νόμιμες δεν υπάρχουν, είτε γιατί δεν μπορούν, είτε γιατί σύρονται σε άρματα και ενέργειες για λόγους επιβίωσης), κι αν είναι δυνατόν ομάδες με δικά τους γήπεδα. Ομάδες που θα ήθελαν να κάνουν μια νέα υγιή αρχή, να στηριχτούν μόνο στον κόσμο τους οικονομικά. Το πρωτάθλημα αυτό δεν θα είχε υποβιβασμούς, παρά μόνο πρωταθλητή και κυπελλούχο. Δεν θα είχε προνομιούχες θέσεις για Ευρώπη, μια και ούτως ή άλλως με τα τωρινά δεδομένα και όσοι πάνε Ευρώπη, πάνε για τουριστικούς λόγους.
Οι νέες ομάδες επειδή θα είχαν διαλυθεί πριν, δεν θα έφεραν χρέη του παρελθόντος, θα πλήρωναν μόνο όσα χρέη θεωρούν ηθικά και δίκαια (π.χ. τις υποχρεώσεις απέναντι στους φετινούς παίκτες), θα ήταν υποχρεωτικά πολυμετοχικές, θα στηρίζονταν σε χαμηλούς προϋπολογισμούς, σύμφωνα με την οικονομική δύναμη του κόσμου τους, θα είχαν σίγουρα τηλεοπτικά δικαιώματα (ως λαοφιλείς ομάδες) και θα εκκινούσαν ένα ποδόσφαιρο χωρίς άρρωστο ανταγωνισμό και βία. Φανταστείτε ένα πρωτάθλημα με ΟΦΗ, ΑΡΗ, ΠΑΟΚ, Λάρισα, Ηρακλή, Πανιώνιο, Ατρόμητο, Δόξα Δράμας, Καρδίτσα, Παναχαϊκή κ.ά. Ομάδες που θα εκπροσωπούσαν πόλεις και κόσμο. Νομίζω ένα πρωτάθλημα 10 ομάδων θα ήταν εφικτό. Έτσι, δεν θα πάλευαν απέναντι σε κάτι τόσο σάπιο συνεχώς, θα απελευθερώνονταν υγιείς δυνάμεις, και θα αφαιρούσαν κυριολεκτικά το έδαφος κάτω από τα πόδια των κυρίαρχων και διαχειριστών. Ας παίζουν μεταξύ τους οι Ολυμπιακός, ΠΑΟ, ΑΕΚ, Βόλος, Καβάλα κ.λπ. Αν και δεν βρίσκονται όλες οι λεπτομέρειες ενός τέτοιου εγχειρήματος εδώ, σίγουρα χρειάζεται κάτι που δεν θα δικαιώνει απλά τον ΟΦΗ, αλλά θα προσφέρει μια διέξοδο στο ποδόσφαιρο, το τόσο ελεγχόμενο, καθημαγμένο και βίαιο. Θα έλυνε το οικονομικό, ηθικό και κοινωνικό του πρόβλημα.
Θα μπορούσαν πολλοί να πουν, γιατί ο ΟΦΗ να μη διαλυθεί και να εκκινήσει υγιής και χωρίς χρέη από τη Δ’ Εθνική. Αυτό θα ήταν ίσως επιθυμητό πριν 2 χρόνια (τώρα πάρα πολλοί έχουν δώσει χρήμα και κόπο), αλλά και πάλι δεν θα απαντούσε στο βασικό πρόβλημα. Τι νόημα έχει αυτό όταν κάποια στιγμή, αργά ή γρήγορα, θα ερχόταν αντιμέτωπη με τη μαφία του ποδοσφαίρου. Το πρόβλημα δεν είναι η θέση του ΟΦΗ, αλλά το καθεστώς του ποδοσφαίρου.
Τώρα αν ο ΟΦΗ δεν δικαιωθεί, έστω την ύστατη στιγμή, φοβάμαι ότι η μπάλα θα πάρει πολλούς, δικαίους και αδίκους. Κι αυτό γιατί βλέπω ότι υπάρχει πολύς κόσμος που βρίσκεται πολύ καιρό στους δρόμους. Κάποιοι 7-8 χρόνια, οι περισσότεροι τα τελευταία 3. Αγωνιζόμενοι για ελευθερία και νομιμότητα, μετά για ισονομία και τήρηση στοιχειωδών κανόνων. Τα τελευταία δε 2 χρόνια, πολύς κόσμος αγωνιά ΚΑΘΕ ΜΗΝΑ, ΚΑΘΕ ΒΔΟΜΑΔΑ, ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ, και τώρα έφτασαν ΚΑΘΕ ΩΡΑ και ΛΕΠΤΟ, χειμώνα καλοκαίρι, για χίλιους δυο λόγους. Το στόμα συνέχεια στη στάχτη, βρίσκοντας διαρκώς δόλο κι απάτη…

Αυτός ο κόσμος λοιπόν είναι ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΦΟΡΤΙΣΜΕΝΟΣ και αν χάσει τη γη κάτω από τα πόδια του, κανείς δεν ξέρει πως θα αντιδράσει και από που θα ξηλώσει το πουλόβερ (χώρια που το υπέδαφος της κοινωνίας βράζει από μόνο του). Να ευχηθώ να συγκρατηθεί και να σκεφτεί ουσιαστικές εναλλακτικές λύσεις.

Μια συνάντηση που κόβει την ανάσα…για δύο πτώματα
Όπως διάβασα προ ημερών, αναμένεται επιτέλους συνάντηση του πρωθυπουργού Γ. Παπανδρέου και του προέδρου της ΕΠΟ Σ. Πιλάβιου. ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ. Είναι συγκινητικό.
Χρειάστηκαν σχεδόν 30 χρόνια οι κορυφαίοι θεσμοί και πυλώνες της χώρας, πολιτική και ποδόσφαιρο, να συναντηθούν υπό το βάρος μιας κρίσης και 2 πτωμάτων, να αναζητήσουν λύση, να παρουσιάσουν μια έσχατη παράσταση, να συνεχίσουν να αναδεικνύονται ως το άλλοθι μιας εύρυθμης λειτουργίας. Θεσμών, επιτροπών, νομιμότητας, ποδοσφαίρου, κράτους. Όλα κατ’ επίφαση, όλα σε αφασία.
Όσοι λοιπόν γυρνάτε, γυρνάμε τις πλατείες τον τις τελευταίες μέρες, είτε για τη χώρα είτε για το ποδόσφαιρο, δεν έχουμε μεγάλες διαφορές. Για το ίδιο πράγμα αγανακτούμε. Μπορεί τα πτώματα μπροστά μας να διαφέρουν, όμως οι ένοχοι είναι οι ίδιοι. Και αυτό που μοιραζόμαστε είναι μία κοινότητα, αυτή της οδύνης. Για το που φτάσαμε, ανεπαισθήτως…
Μπορεί οι πορείες να προσέγγισαν αλλά να μην ενώθηκαν τις προάλλες, τα πτώματα όμως κείτονται το ένα πλάι στο άλλο. Και όσο κι αν προσπαθούν/με να τ’ αναστήσουν/με, δεν ανασταίνονται. Φοβάμαι, πως το μόνο που μας μένει είναι να το πάρουμε απόφαση και να τα θάψουμε. Μόνο έτσι θα λυτρωθούμε και θα μπορούμε να ξεκινήσουμε ξανά.

Τσελεντάκης Μανώλης
Ηράκλειο, 29/5/2011

Η πλειοψηφία φωνάζει, η ολιγαρχία χάνει τη φωνή της

Είναι το καλύτερο σημάδι αυτό που δείχνουν οι κανονικοί Ελληνες με τη στάση και τη δράση τους των τελευταίων ημερών. Σύμφωνα με τα μηνύματα των insiders που παρακολουθούν τις αντιδράσεις των στελεχών των διοικήσεων της Ευρώπης και του πλανήτη, όλο αυτό που συμβαίνει αυτές τις μέρες στο Σύνταγμα και στα κέντρα των μεγάλων πόλεων δημιουργεί πολύ μεγαλύτερη ανησυχία από όσο φαντάζονταν και εκτιμούσαν οι αναλυτές. Διότι αυτοί που ορίζουν τους κανόνες του παιχνιδιού προφανώς αντιλαμβάνονται ότι το παιχνίδι δεν μπορεί να συνεχίζεται αν τα πιόνια, οι πολίτες συνεχίσουν να «ξυπνούν» και να αντιδρούν και μάλιστα με το επίπεδο πολιτισμού που αναδύεται αυτές τις μέρες από τις συγκεντρώσεις του Συντάγματος. Ο μέσος Ελληνας, η, κατά το κλισέ «κοινή γνώμη», η σιωπηρή πλειοψηφία σπάει επιτέλους τη σιωπή της και το κάνει με στιλ. Δημιουργεί έτσι την ελπίδα να αλλάξει, τουλάχιστον, τόνο η φωνή αυτών που επιβάλουν τους όρους της ζωής του μέσου Ελληνα.

Εξέδρα, 30 Μαΐου 2011

Κρατάει την Porsche Cayenne ζητά λεφτά για βενζίνη…

Στο σημερινό φύλλο της «Εξέδρας» έγραψα για τη στάση και τη συμπεριφορά της ΑΕΚ τη στιγμή που ζητά από τον κόσμο της να την ενισχύσει από το υστέρημά του για να συνεχίσει αυτή να κάνει μια ακριβή ζωή, όπως έδειξε με την πρώτη κίνησή της στον σχεδιασμό, τη συνέχιση μιας συνεργασίας που της κοστίζει περί τα 1,8 εκατ. ευρώ ετησίως, για την δίχως μείωση αποδοχών παραμονή του Μανόλο Χιμένεθ και των συνεργατών του.

Ο Αμπιντάλ σήκωσε μαζί του εκατομμύρια ανθρώπους

Αυτό το τρόπαιο το σήκωσαν μαζί του εκατομμύρια άνθρωποι που πάλεψαν ή παλεύουν ακόμη με τον καρκίνο, άνθρωποι που πάλεψαν ή παλεύουν ακόμη να τον νικήσουν, άνθρωποι που καθημερινά ζουν με την αγωνία της επόμενης εξέτασης ή του επόμενου ραντεβού με τον γιατρό τους, με τη λαχτάρα να τη βγάλουν ζωντανή.

Μετά και από αυτό, που έγινε μπροστά στα μάτια όλου του πλανήτη, στην κορυφαία στιγμή του ποδοσφαίρου για το 2011, ο Ερικ Αμπιντάλ γίνεται σύμβολο όλων αυτών που αγωνίζονται να νικήσουν τον καρκίνο, ή οποιαδήποτε άλλοι ασθένεια. Όλοι αυτοί οι νικητές της ζωής δεν σηκώνουν τροπαια, κι ας τους αξίζει. Έχουν όμως πλέον το καμάρι τους, το κουράγιο τους, ένα παιδί που 72 ημέρες μετά την εγχείρηση, αφού έβγαλε το κακό από μέσα του, σήκωσε το champions league.

Ο Γκουαρδιόλα έβαλε τον Πουγιόλ στο τερέν για να σηκώσει, όπως του έπρεπε, το τρόπαιο. Αυτός όμως επέλεξε να δώσει αυτη τη χαρά στον Αμπιντάλ. Στη συνείδηση εκατομμυρίων ανθρώπων ο Πουγιόλ είναι σαν να σήκωσε όλα τα τρόπαια του κόσμου μαζι. Μπράβο ρε μαγκα! Σ ευχαριστω πολυ!

Το αποτέλεσμα του Champions League Final 2011

Η φωτογραφία κάνει τον γύρο του κόσμου σε χρόνο dt. Οχι, δεν πρόκειται για προφητεία. Πρόκειται απλώς για δοκιμή της λειτουργίας του πίνακα του "Wembley". Κι όμως έχουν ήδη υπάρξει πολλοί που έσπευσαν να στοιχηματίσουν πάνω στο τελικό αποτέλεσμα και τους σκόρερς που αναγράφονται στον πίνακα.

Η «Εξέδρα» νίκησε σε ακόμη έναν τελικό, του Champions League

Μπροστά σε ακόμη ένα μεγάλο αθλητικό, ποδοσφαιρικό γεγονός, η «Εξέδρα» τεκμηρίωσε ακόμη μια φορά τον ισχυρισμό της ότι προσφέρει το αθλητικό παιχνίδι από την καλύτερη θέση.

Ηταν η μόνη εφημερίδα που παρουσίασε μια ειδική έκδοση και μάλιστα ψηφιακή, τελευταίας τεχνολογίας, για να προσφέρει ενημέρωση και ψυχαγωγία στον αναγνώστη της.

Με την τεχνική ανάλυση του Γιάννη Χριστόπουλου, την έξοχη εμβάθυνση από τον Φραντς Μπεκενμπάουερ και τον Σέζαρ Λουίς Μενότι, τις γραφικές απεικονίσεις, τις αποκλειστικές συνεντεύξεις του Ράιαν Γκιγκς και του Νταβίντ Βίγια, και τα σχόλια του Αλέξη Σπυρόπουλου και των άλλων αναλυτών της, η «Εξέδρα» έχει ετοιμάσει τον αναγνώστη της να παρακολουθήσει με γνώση, άποψη και κρίση τον αποψινό τελικό του Champions League.

Για ακόμη μια φορά το ξεφύλλισμα της «Εξέδρας», παραδοσιακό ή ψηφιακό, με κάνει περήφανο για το αποτέλεσμα της δουλειάς των δημοσιογράφων της και των υπόλοιπων μελών της ομάδας που καθημερινά πασχίζει για να παραδίδει ποιοτικές παραγωγές στους αναγνώστες.

Η έξυπνη διαχείριση κάνει την adidas πρωταγωνίστρια στον Champions League final 2011

H Nike έχει καταφέρει να σαρώσει τους ποδοσφαιριστές της Μπαρτσελόνα, έχει φτάσει να θεωρεί δική της την dream team της εποχής, είναι για τα καλά μέσα στον τελικό του Champions League, αφού πέρα από όλα τα άλλα έχει και τα παπούτσια του Γουέιν Ρούνι. Η adidas όμως έχει φροντίσει να κάνει αλλιώς τη δουλειά. Και έχει κάθε δικαίωμα να ισχυριστεί, όπως διαβάζω στα tweets των insiders της αγοράς αυτής, ότι έχει επιτύχει πιο έξυπνη διαχείριση του μπάτζετ που διαθέτει για το μάρκετινγκ στην υπόθεση του υψηλότερου επιπέδου του ποδοσφαίρου. Με τη δική της μπάλα θα γίνει ο τελικός, όπως και όλα τα παιχνίδια του Champions League. Με τα δικά της παπούτσια πατά έδαφος και κάνει τα μαγικά του ο πιο αναγνωρίσιμος ποδοσφαιριστής του πλανήτη, ο Λίο Μέσι.

Ναι, και οι δύο ομάδες ντύνονται από την Nike, τα δικά της παπούτσια θα είναι, πιθανότατα, τα περισσότερα στις στολές του αυριανού χορού του ποδοσφαίρου. Τα μάτια όμως είναι καρφωμένα στην μπάλα. Και στα πόδια του κορυφαίου ποδοσφαιριστή του πλανήτη.

Οταν μεγαλώσω, θα παίξω στη Μπαρτσελόνα

Εντυπωσιάστηκα από τον αριθμό των Ελλήνων του ποδοσφαίρου που, εκτός από χρήματα, βρήκαν την άκρη για μια θέση στο «Wembley» και θα έχουν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν τον αυριανό τελικό του Champions League. Ρώτησα τον εαυτό μου πόσοι εκ των παραγόντων, είτε πρόκειται για ιδιοκτήτες, είτε για προέδρους, είτε για τεχνικούς διευθυντές και προπονητές μιας ομάδας, εμπνέονται από αυτό που παρακολουθούν στα παιχνίδια του Champions League. Δηλαδή πόσοι μπαίνουν στη διαδικασία να ψάξουν βαθύτερα πίσω από το θέαμα που παρακολουθούν, για να εξηγήσουν στον εαυτό τους πώς είναι δυνατόν οι ξένοι να τα κάνουν όλα σωστά στο ποδόσφαιρο και οι Ελληνες να παίζουν ακόμη κλοτσοσκούφι.

Πόσοι εξ αυτών που θα βρεθούν αύριο βράδυ στο «Wembley» θα αναρωτηθούν πώς το έκανε αυτό η Μπαρτσελόνα, να έχει 15 δικά της παιδιά σε μια ομάδα που σαρώνει τα τρόπαια και έχουμε βαρεθεί να τη βλέπουμε σε τελικούς. Πόσοι ζηλεύουν τον τρόπο, τη μέθοδο; Είμαι περίπου βέβαιος ότι ζηλεύουν μόνο αυτή καθαυτή την επιτυχία. Την άρση του τροπαίου. Τη λεζάντα. Γι’ αυτό και είμαι τόσο βέβαιος ότι θα επιστρέψουν στην Ελλάδα με το ίδιο κλειστό κεφάλι που έβαλαν στο αεροπλάνο, στην πτήση για το Λονδίνο.

Η συντριπτική πλειονότητα πήγε για το «ήμουν εκεί», για το εφέ, τη λεζάντα. Αντε και για λίγο prιλίκι, να συναντήσουμε κανένα μάνατζερ, κανένα γενικό διευθυντή ομάδας για να τον πιάσουμε κότσο και να πάρουμε κανα δανεικό παίκτη. Αυτά.

Είμαι τόσο βέβαιος ότι η σφραγίδα της Μπάρτσα πάνω στα παιδικά δελτία των Μέσι, Τσάβι, Ινιέστα, Πουγιόλ και των λοιπών σταρ που θα πατήσουν αύριο τον χλοοτάπητα του «Wembley» δεν λέει τίποτα σε όλους αυτούς που ταξίδεψαν από την Αθήνα στο Λονδίνο για τον τελικό. «Τους τυχερούς. Επεσαν πάνω τους τέτοια ταλέντα, γι’ αυτό κονομάνε». Αυτή είναι η ανάγνωση που κάνει ο μέσος Ελληνας παράγοντας ομάδας σε αυτές τις φωτογραφίες. Το ελληνικό ποδόσφαιρο παραμένει καταδικασμένο να ζει με όλους αυτούς τους τύπους. Καταδικασμένο να ζει σε αυτό το «1 ημίχρονο, 2 τελικό» καθεστώς που μας στερεί την απόλαυση του ποδοσφαίρου.

Παπούτσια φτιαγμένα για μια βραδιά

Παπούτσια φτιαγμένα για μια βραδιά, τη βραδιά του champions league final. Εκεί, σε αυτό το επίπεδο ζει το Ποδοσφαιρο της διεθνούς ευρωπαϊκής σκηνής, της υψηλότερης ποιότητας. Η αγορά βρίσκει τρόπους και δημιουργεί προϊόντα για να εκμεταλλευτεί την κάθε στιγμή. Κι η Ελλαδα βρίσκεται ακόμη στην εποχή των SMS και των λοιπών ψηφιακών εράνων.

Παπαλουκάς- Διαμαντίδης μαζί στο ΒΗΜΑ online

Παπαλουκάς- Διαμαντίδης μαζί στο ΒΗΜΑ online: "Παπαλουκάς- Διαμαντίδης μαζί στο ΒΗΜΑ online"
Παπαλουκάς – Διαμαντίδης σε μια κοινή φιλοσοφική συζήτηση για το μπάσκετ και τη ζωή στην Ελλάδα. Ή, αλλιώς, ο ελληνικός επαγγελματικός αθλητισμός όπως θα θέλαμε να είναι…

Champions League Final 2011 analysis από την «Εξέδρα»

Η τεχνική ανάλυση του Γιάννη Χριστόπουλου για τον τελικό του Champions League 2001, την οποία θα βρείτε στην interactive έκδοση που ετοίμασε η «Εξέδρα» για τη μεγάλη γιορτή του ποδοσφαίρου, είναι η καλύτερη και πιο εμπεριστατωμένη μελέτη δύο ποδοσφαιρικών ομάδων πριν από τη σύγκρουσή τους που παρουσιάστηκε ποτέ στα ελληνικά media.

Ενας προπονητής που έχει μελετήσει μεθοδικά τις δύο, κατά τεκμήριο, κορυφαίες ευρωπαϊκές ομάδες της εποχής παρουσιάζει επαγγελματικά τις στρατηγικές, τις κινήσεις, την τακτική. Κι όλα αυτά απεικονίζονται στο τερέν με κίνηση και ακρίβεια, όπως παρουσιάζονται στους ποδοσφαιριστές σε αυτό το επίπεδο του ποδοσφαίρου.

Αυτή η ανάλυση δίνει στον αναγνώστη ακόμη μια ευκαιρία να περπατήσει στα ενδότερα της φύσης του αθλήματος που αγαπά και να εξηγήσει, να κατανοήσει και να αντιληφθεί καλύτερα το ποδόσφαιρο αυτού του επιπέδου.

Μια interactive έκδοση για τον τελικό του Champions League από την «Εξέδρα»!

Εδώ και λίγα λεπτά είναι στον αέρα, στο exedra.gr η νέα ψηφιακή εμπλουτισμένη έκδοση της «Εξέδρας» για τον τελικό του Champions League!

Πρόκειται για μια full interactive έκδοση, γεμάτη κινούμενα γραφήματα, videos, photo galleries, δηλαδή με όλα τα καλά των τελευταίων ευρημάτων της τεχνολογίας που μας βοηθούν να δημιουργήσουμε μια έκδοση πολύ υψηλών προδιαγραφών.

Είναι η δεύτερη ψηφιακή εμπλουτισμένη έκδοση της «Εξέδρας» μετά τον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδας στο ποδόσφαιρο. Βάλαμε τα δυνατά μας για να φτιάξουμε ένα πλούσιο interactive match program, που θα σας βάλει για τα καλά στο κλίμα της μεγαλύτερης γιορτής του συλλογικού ποδοσφαίρου. Σας εύχομαι να το ευχαριστηθείτε όσο εμείς, και περιμένω τις εντυπώσεις σας.

Υποσημείωση: Αυτές οι εκδόσεις, οι πρώτες στην ιστορία του ελληνικού αθλητικού Τύπου, που ανταγωνίζονται ευθέως τις ευρωπαϊκές και αμερικανικές αντίστοιχες εκδόσεις, είναι η καλύτερη απάντηση σε αυτούς που χαρακτηρίζουν την «Εξέδρα» μια … παρατημένη εφημερίδα. Είναι Η ΜΟΝΗ ελληνική αθλητική εφημερίδα που έχει καταφέρει να δημιουργήσει ψηφιακή προοπτική για τον εαυτό της.

Οι παίκτες του ΠΑΟ μπήκαν στην αύξηση. Οι μέτοχοι;

Εγραψα στο σημερινό φύλλο της «Εξέδρας» όσα μου άφησε το φινάλε των play offs και όσα κατάλαβα στη διάρκεια αυτού του μίνι πρωταθλήματος για τις ομάδες που συμμετείχαν. Το σπριντ του Παναθηναϊκού στα τελευταία μέτρα ενδέχεται να αποδειχθεί πολύτιμο, δηλαδή ικανό ακόμη και να συντηρήσει υψηλές, οικονομικά, προδιαγραφές στο ρόστερ του Τριφυλλιού.

Κανονικοί άνθρωποι, επιτέλους στους δρόμους...

Κάτι είναι κι αυτό...

Μια υπογεγραμμένη μπάλα του Euro 2004 σε δημοπρασία

Μια καλή ευκαιρία για συλλέκτες. Το Ελληνοαμερικάνικο ίδρυμα δημοπρατεί μια μπάλα που χρησιμοποιήθηκε σε αγώνα του Euro 2004, με τις υπογραφές των ποδοσφαιριστών και του Οτο Ρεχάγκελ. Αν ενδιαφέρεστε να την διεκδικήσετε, διαβάστε το παρακάτω απόσπασμα του σχετικού δελτίου Τύπου.

«Στην τεράστια ποικιλία συναρπαστικών αντικειμένων στη δημοπρασία των Gabby Awards έχει προστεθεί μια μπάλα ποδοσφαίρου , που χρησιμοποιήθηκε κατά τη διάρκεια του αγώνα πρωταθλήματος, όταν η Ελλάδα κέρδισε το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα το 2004.Την μπάλα έχουν υπογράψει όλοι οι παίκτες της νικήτριας ομάδας, καθώς και ο προπονητής.
Η μπάλα, ένας ανεκτίμητος θησαυρός για τους λάτρεις του ελληνικού ποδοσφαίρου, θα είναι ένα από τα κορυφαία αντικείμενα της δημοπρασίας. Είναι δωρεά του Νίκου Φύριου, ενός γνωστού αθλητικού δημοσιογράφου και πρώην μέλους του διοικητικού συμβουλίου της Εθνικής Ομοσπονδίας Ποδοσφαίρου Ελλάδας, που υποστηρίζει την αποστολή του Ελληνοαμερικάνικου ιδρύματος και ήθελε να συμβάλει στις προσπάθειες συλλογής κεφαλαίων.
Λόγω της φύσης του αντικειμένου, η οργανωτική επιτροπή έχει θεσπίσει τη μέγιστη προσφορά πλειοδότησης για όσους ενδιαφέρονται να υποβάλλουν προσφορά , αλλά δεν είναι σε θέση να παρακολουθήσουν την απονομή των Gabby Awards στις 4 Ιουνίου. Όποιος ενδιαφέρετε να πλειοδοτήσει για το συγκεκριμένο αντικείμενο μπορεί να στείλει την προσφορά του στο info@gabbyawards.com».

Η εξοργιστική κατάντια των εκλογών της ΕΣΗΕΑ

Είναι, το λιγότερο, εξοργιστικό όλο αυτό που συμβαίνει στα κινητά τηλέφωνα των επαγγελματιών δημοσιογράφων τις τελευταίες μέρες. Δεκάδες υποψήφιοι για τις εκλογές της ΕΣΗΕΑ βομβαρδίζουν τα κινητά μας με προεκλογικά μηνύματα, υποσχέσεις και ποιήματα. Διότι αυτή, η διοίκηση της Ενωσης των δημοσιογράφων μας έχει αντιμετωπίσει σαν θύματα που κάναμε το λάθος να της δώσουμε τα προσωπικά στοιχεία μας, τα οποία έχει παραδώσει σε όλους αυτούς.

Πού βρίσκουν όλοι αυτοί τα λεφτά για να κάνουν τέτοια προεκλογική εκστρατεία; Ποιος τους έδωσε το δικαίωμα να με εξοργίζουν με τα μηνύματά τους την ώρα που μάχομαι να προστατέψω τη δουλειά μου, την οποία όλοι αυτοί, οι συνδικαλιστές, άφησαν απροστάτευτη επί δεκαετίες; Ποια ήταν η τελευταία φορά που ένας, έστω ένας από όλους αυτούς πέρασε από το γραφείο μου ή μου τηλεφώνησε για να με ρωτήσει πώς τα βγάζουμε πέρα στην «Εξέδρα»; Ποιος έδωσε σε αυτούς τους ανθρώπους το δικαίωμα να μοιράζουν τον αριθμό του τηλεφώνου μου σε κάθε τυχαίο που απέκτησε το προνόμιο να μπουκάρει στη ζωή μου ετσιθελικά και παράνομα;

Ντρεπόμουν δεκαετίες τώρα για όλο αυτό που συμβαίνει στον χώρο του συνδικαλισμού των επαγγελματιών δημοσιογράφων. Πλέον είμαι εξοργισμένος. Και, όπως καλά έχω διαπιστώσει τις τελευταίες ημέρες, το ίδιο συμβαίνει με τη συντριπτική πλειονότητα των συναδέλφων μου, τους οποίους καθημερινά συναναστρέφομαι.

Ολο αυτό που κάνουν αυτοί οι υποψήφιοι αποδεικνύει περίτρανα ότι οι δημοσιογράφοι είμαστε στον κόσμο μας. Στη γυάλα μας. Εδώ ο κόσμος χάνεται κι αυτοί στέλνουν sms. Ντροπή!

Η άποψή μου για την Supporters Club Α.Ε. προσπάθεια στην ΑΕΚ

Εγραψα στο σημερινό φύλλο της «Εξέδρας» την άποψή μου πάνω στο «Supporters Club A.E.» εγχείρημα για την επιβίωση της ΠΑΕ ΑΕΚ. Θα με ενδιέφεραν οι απόψεις σας πάνω σε αυτό το ζήτημα. Τις περιμένω στο email μου.

Ο φάκελος του ΟΦΗ κρίθηκε με τα ίδια μέτρα;

Μου ζητάτε να γράψω την άποψή μου για την υπόθεση της άδειας που δεν πήρε η ΠΑΕ ΟΦΗ. Περιμένω να μάθω το σκεπτικό της απόρριψης αυτού του φακέλου, όπως και αυτού των Τρικάλων, για να καταλάβω αν η επιτροπή έχει κρίνει τον ΟΦΗ με τα ίδια μέτρα και σταθμά που έκρινε τους άλλους φακέλους.

Τις απορίες που μου γεννά το ποδόσφαιρο αυτές τις μέρες, έγραψα σε ένα σημείωμά μου στη σημερινή «Εξέδρα».

Ο φάκελος του ΟΦΗ κρίθηκε με τα ίδια μέτρα;

Για την υπόθεση της απόρριψης των φακέλων, και ειδικά αυτής του ΟΦΗ, θα βγάλω συμπέρασμα όταν μάθω το σκεπτικό της απόφασης, το οποίο για κάποιο λόγο η επιτροπή της ΕΠΟ κρατά για μέρες, όπως έκανε και με τον Ηρακλή, για τον εαυτό της. Περιμένω να διαπιστώσω αν ο ΟΦΗ κρίθηκε πιο αυστηρά ή με τα ίδια μέτρα που κρίθηκαν όλες οι άλλες ομάδες. Το ίδιο περιμένω στην υπόθεση της ΠΑΕ ΑΕΚ και της ένστασης που σκέπτεται να καταθέσει. Μια ένσταση που πάει κόντρα στα «πιστεύω» που η ΑΕΚ είχε δείξει μέχρι τώρα στη ζωή της, αλλά και μια κίνηση εναντίον ενός «σημαδεμένου» ανθρώπου του ελληνικού ποδοσφαίρου που παραβίασε τους κανόνες. Στον θαυμαστό κόσμο του ελληνικού ποδοσφαίρου συμβαίνουν φαινόμενα που δυσκολεύεται να εξηγήσει και να ερμηνεύσει κανείς όταν τα προσεγγίζει με την απλή, την κοινή λογική. Την ίδια ώρα βεβαίως παρουσιάζεται μια αχτίδα φωτός, αυτή που μπαίνει από το παράθυρο που ανοίγει η συνεργασία ΕΠΟ, Superleague και Πολιτείας για νέες προδιαγραφές ασφάλειας στο ελληνικό ποδόσφαιρο.

Το ερειπωμένο πρωτάθλημα μπάσκετ

Το θεωρώ αδιανόητο αυτό που εξακολουθεί να συμβαίνει στο ερειπωμένο πρωτάθλημα μπάσκετ. Και προσπαθώ να καταλάβω αν η διοίκηση του αθλήματος και η διοργανώτρια του πρωταθλήματος έχουν κάποιο σχέδιο ή οποιαδήποτε ιδέα για να το ξανακάνουν ελκυστικό. Το θέαμα των ημιτελικών των play offs ήταν, ακόμη μια φορά, παραπάνω από αποκαρδιωτικό. Θεατές και τηλεθεατές έδειξαν ότι δεν του δίνουν πλέον, του πρωταθλήματος, καμιά απολύτως σημασία και ότι περιμένουν να δουν μόνο τη σειρά των αγώνων που κρίνουν τον τίτλο.

Εγραψα τη σκέψη μου πάνω σε αυτό το θέμα στο σημερινό φύλλο της «Εξέδρας». Κι εύχομαι να πέφτω έξω, δηλαδή όλοι όσοι αποφασίζουν για το μπάσκετ στην Ελλάδα να έχουν καταλάβει τι συμβαίνει και γιατί συμβαίνει, να έχουν δηλαδή αναγνωρίσει το πρόβλημα για να το λύσουν. Η ευκαιρία που τους παρουσιάζεται για ένα ελληνικό, φρέσκο σε ιδέες και πρόσωπα, πρωτάθλημα είναι ιστορική.

Μια μεγάλη βραδιά ενός μεγάλου κυρίου

Στο σημείωμά μου στη σημερινή «Εξέδρα» έγραψα για το μεγαλοπρεπές αντίο του Ζιλμπέρτο Σίλβα, ενός πολύ ακριβού κυρίου του ποδοσφαίρου, ο οποίος μας χάρισε χθες μια πολύ καλή ανάμνηση για την ποιότητά του, που είχαμε την τύχη να φιλοξενούμε στην Ελλάδα.

Gilberto, thanks for the memories!

Αυτό είναι το σημείωμα που έγραψα σήμερα στην «Εξέδρα» με τη σκέψη μου πάνω στη στιγμή του αποχαιρετισμού του Ζιλμπέρτο Σίλβα. Ενός εκ των καλύτερων επαγγελματιών που πέρασαν ποτέ από την Ελλάδα για να παίξουν ποδόσφαιρο.

Ο ΠΑΟ λέει αντίο σε έναν από τους πιο σημαντικούς του

Απόψε, μετά τη λήξη του Παναθηναϊκός – ΠΑΟ ορισμένα από τα μεγαλύτερα ονόματα του πλανήτη ποδόσφαιρο αυτή την εποχή, σαν τον Κακά, τον Ρονάλντο, τον Φαν Πέρσι, θα διαβάσουν τα τελευταία ποδοσφαιρικά tweets του Ζιλμπέρτο Σίλβα από την Αθήνα. Θα μπουν στη σελίδα με φόντο την Ακρόπολη και θα διαβάσουν όσα θα ζήσει και θα νιώσει ο Ζιλμπέρτο από τη συμπεριφορά των φίλων του Παναθηναϊκού στην τελευταία του βραδιά στο ΟΑΚΑ με την πράσινη φανέλα σε εντός έδρας παιχνίδι. Αυτό το παιδί δεν είναι απλώς μια από τις σημαντικότερες προσωπικότητες του παγκοσμίου ποδοσφαίρου που βρέθηκαν ποτέ στον τόπο μας για δουλειά. Είναι και ένα από τα μεγαλύτερα υποδείγματα ποδοσφαιριστή που γνώρισε ποτέ της η Ελλάδα. Μακάρι να έμενε εδώ, να ανοίξει μια σχολή για να διδάξει νοοτροπία, αντίληψη για το ποδόσφαιρο, επαγγελματισμό. Ακόμη και χθες, είχε ένα «come on Panatha», για να γράψει στο twitter, κι ας έχει ήδη πακετάρει τα πράγματά του για επιστροφή στην Βραζιλία. Ημασταν πολύ τυχεροί που ήταν εδώ, είναι ευλογημένοι όσοι δούλεψαν μαζί του και έμαθαν, θα είναι πάντοτε σημαντικός για μας. Και πέρα από όλα τα άλλα, είναι ένας από τους τελευταίους σημαντικούς ξένους που επιμένουν να μιλούν καλά για την Ελλάδα. Gilberto, thanks for the memories!

Δεν καταλαβαίνουν οι οπαδοί, δεν καταλαβαίνει όμως κι ο «Τζίγκερ»

Στο σημερινό φύλλο της «Εξέδρας» έγραψα όσα καταλαβαίνω σχετικά με το σημείο και τη στιγμή του Παναθηναϊκού. Για τη στάση και τη συμπεριφορά των φανατικών οπαδών, τη στάση και τη συμπεριφορά των μη οργανωμένων φίλων του Παναθηναϊκού, τη στάση και τη συμπεριφορά του μεγαλομετόχου Γιάννη Βαρδινογιάννη.

«Μουρίνιο ο εξωγήινος», ένα must για τη βιβλιοθήκη του ποδοσφαιρόφιλου

Για πολύ καλή μου τύχη έφτασε στα χέρια μου το βιβλίο «Μουρίνιο ο εξωγήινος», που κυκλοφόρησε αυτό το μήνα στην Ελλάδα από τις εκδόσεις «Τόπος». Ένα αριστούργημα, γραμμένο από έναν Ιταλό Δημοσιογράφο (θα έπρεπε να γράψω ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟ), τον Σάντρο Μοντέο, επί εικοσαετία στην Corriere della Sera, και εδώ και μερικά χρόνια στην Guardian, ο οποίος έχει πλέον ειδικευτεί, όπως πολύ καλά διαπιστώνει ο αναγνώστης του βιβλίου, σε θέματα επιστήμης και ποδοσφαίρου.

Δεν έχω λόγια για να εκφράσω τον θαυμασμό μου για έναν ερευνητή, ο οποίος κατάπιε και χώνεψε μια αναρίθμητη βιβλιογραφία, πολύ βαριά και δύσπεπτη, προτού αρχίσει να μπαίνει στη διαδικασία να εξηγήσει το φαινόμενο Ζοσέ Μουρίνιο. «Μια εξαιρετική διείσδυση στο μυαλό μιας μεγαλοφυΐας που τυχαίνει να είναι προπονητής», έγραψε για το βιβλίο η Gazzetta dello Sport. Ε, και λίγο είναι. Διότι στην προσπάθειά του να μάθει από πού ξεφύτρωσε, πώς εκκολάφθηκε, πώς ανατράφηκε, από ποιους και πόσο επηρεάστηκε, τι σπούδασε, τι εξέλιξε, πώς το εξέλιξε, πού το πάει ο Μουρίνιο, ο συγγραφέας ερεύνησε στο μεγαλύτερο δυνατό βάθος τον Πορτογάλο, την καταγωγή, την ανατροφή, την πορεία του από τη γέννησή του μέχρι την ημέρα που βρέθηκε στη Μαδρίτη για να παρουσιαστεί από την Ρεάλ.

Δεν το συστήνω απλώς, αυτό το βιβλίο, στους επαγγελματίες του ποδοσφαίρου. Είναι σαν να λες στους μαθητευόμενους ιερείς ότι πρέπει να διαβάσουν το ευαγγέλιο. Το προτείνω ανεπιφύλακτα και με μεγάλο ενθουσιασμό σε όσους παρακολουθούν ανήσυχα το ποδόσφαιρο, σε αυτούς που θέλουν να αντιληφθούν και να κατανοήσουν την εξέλιξή του ως επιστήμη, την εξέλιξη που του δημιουργούν, όσο εξελίσσονται οι ίδιοι, οι επιστήμονες του ποδοσφαίρου.

Παρατηρώ, όπως όλοι, από απόσταση το φαινόμενο Ζοσέ Μουρίνιο. Είχα καταλάβει ή νόμιζα ότι έχω καταλάβει αρκετά. Μετά την ανάγνωση αυτού του βιβλίου δεν είναι μόνο ότι ξέρω καλύτερα. Είναι, κυρίως, ότι έχω καταλάβει καλύτερα. Περίπου 180 σελίδες, βαριές, γεμάτες γνώση, εμπειρία και σοφία. Μη χάσετε την ευκαιρία! Διότι δεν είναι μόνο ότι θα ανακαλύψετε τη μέθοδο Μουρίνιο, αυτή που τον κάνει Special One. Θα ανακαλύψετε μια άλλη πλευρά του ποδοσφαίρου. Τέτοιες ευκαιρίες δεν παρουσιάζονται συχνά.

Τι θα κάνει ο Ρίο αν του κόψει το twitter ο σερ Αλεξ;

Όπως όλοι οι υπόλοιποι, δηλαδή οι 1+ εκατομμύριο followers του, είμαι πολύ περίεργος να δω πώς θα αντιδράσει ο Ριο Φέρντιναντ αν ο σερ Αλεξ πραγματοποιήσει την απειλή του και απαιτήσει από τους ποδοσφαιριστές της Γιουνάιτεντ να παγώσουν ή και να κλείσουν τους λογαριασμούς τους στο twitter. Ο «Φερντι» δεν είναι απλά ο πιο εθισμένος ποδοσφαιριστής της Μan U. στο twitter. Εχει χτίσει επάνω του όλη την επικοινωνία του με τον κόσμο του ποδοσφαίρου, δηλαδή τους ποδοσφαιρόφιλους όλου του πλανήτη. Μέσα από το twitter έχει αναπτύξει, πέρα από όλα τα άλλα, κοινωνική και φιλανθρωπική δράση. Εχει βοηθήσει κόσμο, έχει επικοινωνήσει με ανθρώπους σε όλα τα σημεία του πλανήτη, έχει γνωρίσει καλά, αξιοποιήσει πολύ καλά και αγαπήσει πολύ το twitter.

Τώρα, που ο Φέρντιναντ λανσάρει τις εφαρμογές που έφτιαξε για τις mobile συσκευές, οικοδομώντας, στην πραγματικότητα, το επόμενο στάδιο της ζωής του, μετά την ημέρα που θα βγάλει τα ποδοσφαιρικά παπούτσια, ο σερ Αλεξ έρχεται να συζητά ανοικτά την πιθανότητα να του πάρει το twitter από τα χέρια. Αν διαβάζω και ερμηνεύω σωστά όσα tweetάρουν οι Αγγλοι insiders του ποδοσφαίρου, ο Φέρντιναντ έχει ήδη αντιδράσει και δράση για να προλάβει τον Φέργκιουσον, για να μην του το κάνει αυτό το κακό. Σε αντίθεση με τον Ρούνι, τον Οουεν, τον Νάνι, που tweetάρουν για πλάκα, ο Φέρντιναντ ικανοποιεί την ανάγκη του να βγει από τα όρια του τερέν και να παίξει μπάλα σε πολύ μεγαλύτερα βάθη. Γι’ αυτό και έχει μεγάλο ενδιαφέρον ο τρόπος που θα επιλέξει να χειριστεί ένα πρόβλημα τόσο σοβαρό γι’ αυτόν.

Εξηγήστε του ότι πρέπει να ζητήσει συγγνώμη

Στο σημερινό φύλλο της «Εξέδρας» έγραψα την άποψή μου για αυτό που θα έπρεπε, καιρό τώρα, να έχει κάνει η διοίκηση του ΠΑΟΚ στην υπόθεση του Πάμπλο Γκαρσία. Για έναν, κυρίως, λόγο: επειδή είναι αμέτρητα τα μικρά παιδιά που τον έχουν αφίσα στο δωμάτιό τους και φορούν με καμάρι την φανέλα του.

Εξηγήστε του ότι πρέπει να ζητήσει συγγνώμη

Μου έχει γίνει καιρό τώρα κατανοητό ότι ο Πάμπλο Γκαρσία εκφράζει τον μέσο ΠΑΟΚτσή. Τον μέσο Σαλονικιό θα έλεγα. Στην υπόθεση του ποδοσφαίρου είναι η φαντασίωση του μέσου ΠΑΟΚτσή. Αντιδρά, και βάζει βία στην αντίδρασή του κόντρα στην εξουσία. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο ο ΠΑΟΚ θα έπρεπε να ζητήσει από τον Γκαρσία να εμφανιστεί δημόσια και να ζητήσει συγγνώμη από το ποδόσφαιρο και τα παιδιά που τον θαυμάζουν για αυτή την αλήτικη συμπεριφορά. Θα έπρεπε να εμφανιστεί για να εξηγήσει στα μικρά παιδιά που τον βλέπουν πόσο μεγάλο ήταν το προχθεσινό λάθος του. Αυτή θα ήταν η μεγαλύτερη προσφορά που θα μπορούσε να κάνει προς τον ΠΑΟΚ και το ποδόσφαιρο ο Ουρουγουανός. Μου είναι αδιανόητο να ακούω ή να διαβάζω το αντίθετο από νοήμονες και πολιτισμένους ανθρώπους, το «καλά έκανε» για τις μπουνιές του. Οσοι έχετε επιλέξει αυτό το παράδειγμα, της βίας, για τα παιδιά σας, αν αυτή τη στάση έχετε επιλέξει για τη ζωή σας, μη χάνετε άδικα τον χρόνο σας στο ποδόσφαιρο. Χαλάτε το χρόνο σας, χαλάτε και το άθλημα.

Επρεπε να αυξηθούν οι τιμές στα διαρκείας

Με αφορμή την επιλογή του προέδρου της ΠΑΕ Ολυμπιακός να μην ανεβάσει τις τιμές των εισιτηρίων διαρκείας της επόμενης σεζόν, έγραψα σήμερα στην «Εξέδρα» για την αλλαγή της αντίληψης στο ελληνικό ποδόσφαιρο προκειμένου αυτό να επιβιώσει, να ανασυγκροτηθεί και, κάποτε, να αναπτυχθεί στη νέα εποχή, αυτή των δεδομένων που δημιούργησε (και) στο ποδόσφαιρο η οικονομική κρίση.

Το φωτεινό παράδειγμα Ερικ Αμπιντάλ

Εγραψα σήμερα στην «Εξέδρα» για τον Ερικ Αμπιντάλ, ένα από τα καλύτερα παραδείγματα του ποδοσφαίρου. Εύχομαι μέσα απ’ την καρδιά μου κάθε φορά που θα πηγαίνει για εξέταση να παίρνει καθαρά αποτελέσματα. Θα το ευχόμουν για τον ίδιο σε κάθε περίπτωση. Με αυτά που διαβάζω και ακούω για τη δράση και τη στάση του όμως το εύχομαι και στο ποδόσφαιρο να καθαρίσει οριστικά από την περιπέτεια της υγείας του ο Γάλλος και να λάμπει για χρόνια στο ποδόσφαιρο.

Αμπιντάλ, μια ζωντανή διαφήμιση του αυθεντικού ποδοσφαίρου

Η ιστορία του θα έπρεπε να γυριστεί σε ντοκιμαντέρ, για να εμπνέει όσους πάσχουν από οποιαδήποτε μορφής αρρώστια και να διδάσκει όλα τα παιδιά που παίζουν ποδόσφαιρο, να κρατά τα πόδια τους στο έδαφος. Ο Ερικ Αμπιντάλ, ένα παιδί που έμαθε ότι έχει όγκο στο συκώτι και μπορεί να χάσει τη ζωή του, ετοιμάζεται τούτες τις μέρες, περίπου 2,5 μήνες μετά, για να επιστρέψει στο «Γουέμπλεϊ», εκεί όπου είχε γράψει «θα επιστρέψω για τον τελικό» σε ένα φιλικό της Εθνικής Γαλλίας. Ετοιμάζεται να παίξει τελικό Champions League. Και έχει ήδη πουλήσει όλα του τα ακριβά αυτοκίνητα για να χρηματοδοτήσει έρευνες για την θεραπεία των καρκινοπαθών και να βοηθήσει άρρωστα παιδιά. Ένα παιδί που ζήτησε από την Μπαρτσελόνα «να μην υπογράψω συμβόλαιο προτού βεβαιωθώ ότι μπορώ να ξαναπαίξω, διότι δεν θέλω να κοροϊδέψω την ομάδα και τον εαυτό μου». Αυτό το παιδί έχει γίνει ένα σύμβολο του κανονικού ποδοσφαίρου. Όχι μόνο επειδή δεν το έβαλε κάτω και επέστρεψε σε χρόνο dt, αλλά και επειδή η στάση του στέλνει τα καλύτερα κοινωνικά μηνύματα που έχει εκπέμψει το ποδόσφαιρο τα τελευταία χρόνια.

Ποδόσφαιρο είναι ο Ζιλμπέρτο, όχι ο Γκαρσία

Αν η κουβέντα για τα χθεσινά ματς αφορούσε το ποδόσφαιρο, σήμερα το topic θα έπρεπε να είναι το «ο βιονικός επαγγελματίας Ζιλμπέρτο Σίλβα». Στην Ελλάδα όμως περισσότερο από το ποδόσφαιρο πουλάει η μαγκιά ή η «μαγκιά». Ετσι σήμερα προβάλλεται περισσότερο, θετικά ή αρνητικά, ο Πάμπλο Γκαρσία, για την αλήτικη συμπεριφορά του στο χθεσινό παιχνίδι της Τούμπας κατά την αποβολή του. Κι ας είναι άλλος ο πραγματικός μάγκας της υπόθεσης: ο Πάπα Μπούμπα Ντιόπ, που δεν αντέδρασε στους τσαμπουκάδες του Ουρουγουανού, που επιμένει να αδικεί τον εαυτό του.

Εγραψα στο σημερινό φύλλο της «Εξέδρας» τη σκέψη μου για το φαινόμενο Ζιλμπέρτο και το λάθος που κάνει ο Παναθηναϊκός να μην προσπαθεί να τον κρατήσει, με λιγότερα, για ακόμη έναν χρόνο, αλλά και για την τελική ευθεία των play offs.

Είναι τόσο απλό να καθαρίσει η Ελλάδα με την γηπεδική βία...

Μια υπόθεση που βρίσκεται σε εξέλιξη στην Κρήτη εκθέτει τις αρχές του κράτους, οι οποίες υποστηρίζουν ότι δεν είναι δικό τους το μεγαλύτερο μερίδιο της ευθύνης για την αθλητική βία.

Εγραψα σήμερα στην «Εξέδρα» σχετικά με αυτή την υπόθεση, των επεισοδίων που έγιναν στην Κρήτη πριν από τον αγώνα ΟΦΗ – ΠΑΣ Γιάννινα και της δράσης που ανέπτυξε η Αστυνομία για τη σύλληψη των δραστών. Για να καταλάβουμε όλοι πόσο εύκολη υπόθεση είναι η πάταξη της βίας, ή τουλάχιστον η εξαφάνισή της από τους αθλητικούς χώρους, εφόσον η διοίκηση του κράτους αποφασίσει να εφαρμόσει τους νόμους.

Η συνταγή πάταξης της αθλητικής βίας σε μια μέρα

Στη θέση της διοίκησης του ποδοσφαίρου, θα πήγαινα στο υπουργείο Προστασίας του Πολίτη με το ρεπορτάζ της δίωξης που ασκεί ο Εισαγγελέας Ηρακλείου σε βάρος επτά ατόμων, που συμμετείχαν στο καρτέρι της αποστολής του ΠΑΣ Γιάννινα. Διότι αυτή η υπόθεση είναι μια τρανή απόδειξη που τεκμηριώνει τον ισχυρισμό ότι όταν θέλει η Αστυνομία κάνει πολύ καλή δουλειά. Οι επτά κατηγορούμενοι έκαναν το λάθος να τραυματίσουν εννέα αστυνομικούς στη διάρκεια της συμπλοκής στην ενέδρα που είχαν στήσει περίπου 300 οπαδοί στο λεωφορείο. Και με έναν μαγικό τρόπο η Αστυνομία βρήκε και επεξεργάστηκε φωτογραφίες των συμμετεχόντων στα επεισόδια, συνέλαβε τον έναν από αυτούς μετά τη λήξη του ματς έξω από το γήπεδο και παράδωσε τα στοιχεία των άλλων έξι στον Εισαγγελέα. Είναι τόσο απλή η δουλειά, αν θέλει κανείς να την κάνει. Οι αστυνομικοί έχουν βαρεθεί να συλλαμβάνουν ταραξίες και να τους ξανασυναντούν στα επόμενα επεισόδια. Και τα ‘χουν, πολλοί, παρατήσει, όπως έγραφαν τις προάλλες οι αστυνομικοί υπάλληλοι στην ανακοίνωσή τους. Όταν τραυματίζονται δικοί τους όμως θυμώνουν τόσο που ξεχνούν, ερευνούν και συλλαμβάνουν. Κι ας ξέρουν ότι το πιθανότερο είναι να τους ξανασυναντήσουν και αυτούς τους επτά στα επόμενα επεισόδια…

Τα κριτήρια επιλογής προπονητή

Με αφορμή αυτό που συμβαίνει αυτή την εποχή στον Παναθηναϊκό, στην υπόθεση του προπονητή, έγραψα στο σημερινό φύλλο της «Εξέδρας» όσα έχω διαπιστώσει σχετικά με την διαδικασία και τα κριτήρια επιλογής που βάζουν οι ελληνικές ομάδες στην επιλογή προπονητή. Η «ό,τι να ‘ναι» μέθοδος που εφαρμόζουν οι διοικήσεις είναι μια από τις βασικότερες απαντήσεις στην «γιατί δεν εξελίσσονται αγωνιστικά οι ελληνικές ομάδες;» ερώτηση.

Η απεικόνιση της κατάρριψης του μύθου των υπερήλικων του ποδοσφαίρου

Αυτό το γράφημα θα μπορούσε να έχει πολλούς τίτλους. «Όταν το ποδόσφαιρο νικά το μυαλοπωλείο», «Σκεφτείτε το την επόμενη φορά που θα πάτε να σκοτώσετε ένα άλογο του ποδοσφαίρου που μοιάζει γερασμένο», «Πόσο άδικο είναι να κρίνονται οι ποδοσφαιριστές από κριτές που δεν έχουν τη γνώση και την εμπειρία να τους κρίνουν». Κι ένα σωρό άλλους, παρόμοιους, με νοήματα και διδάγματα που δίνουν στους ανθρώπους του ποδοσφαίρου την ευκαιρία να μάθουν, να κατανοήσουν καλύτερα και να αμφισβητήσουν μόνοι τα όσα ήξεραν ή νόμιζαν ότι ήξεραν για το ποδόσφαιρο.

Στα 35 του ο Τραϊανός Δέλλας πραγματοποιεί την πιο γεμάτη σεζόν της μεγάλης καριέρας του. Και δεν είναι ότι έγραψε συμμετοχές. Είναι ότι θα κλείσει τη σεζόν με το καύχημα ότι δίχως αυτόν η ΑΕΚ ήταν μια άλλη ομάδα, χαμηλότερων προδιαγραφών από αυτές που της βάζει η παρουσία του.

Η εξήγηση της κατάρρευσης του Παναθηναϊκού

Στα δικά μου μάτια η εξήγηση της αγωνιστικής κατάρρευσης του Παναθηναϊκού δεν είναι σύνθετη, ούτε δύσκολη. Εχω συζητήσει πολύ πάνω στο θέμα με ποδοσφαιριστές και προπονητές. Όλα όσα ακούω γι’ αυτό που συμβαίνει στον Παναθηναϊκό, κι όλα όσα βρίσκω στα media για την εξήγηση του φαινομένου, με οδηγούν στην διαπίστωση ότι για ακόμη μια φορά το ελληνικό ποδόσφαιρο περιορίζεται σε μια ρηχή πρώτη ανάγνωση της κατάστασης. Γι’ αυτό δεν πηγαίνει μπροστά.

Εγραψα στο σημερινό φύλλο της «Εξέδρας» την εξήγησή μου για αυτό που παρακολουθούμε στη διάρκεια των τελευταίων τριών μηνών στον Παναθηναϊκό. Εξήγηση που βρίσκει σύμφωνους ποδοσφαιριστές και προπονητές άλλων ομάδων της Superleague.

Ολο το νόημα του ποδοσφαίρου σε μια φωτογραφία

Αυτή η φωτογραφία θα έπρεπε να καδραριστεί σε κάθε ποδοσφαιρικό σπίτι της Ελλάδας, σε κάθε ένα από τα γραφεία των ΠΑΕ και των ομάδων ποδοσφαίρου που θέλουν να βάλουν προδιαγραφές για την μακροημέρευση και την ευημερία τους. Την τράβηξαν χθες βράδυ μόνοι, με ένα κινητό, οι ποδοσφαιριστές της Μπαρτσελόνα. Για να καμαρώσουν για την πρόοδο, την επιτυχία, την ευστοχία της σχολής στην οποία φοίτησαν για να διδαχθούν σωστά το ποδόσφαιρο. Η Masia, στην οποία εκπαιδεύτηκαν για να γίνουν πρωταθλητές, για να αποδώσουν στο υψηλότερο επίπεδο του ποδοσφαίρου, βλέπει με ικανοποίηση 15 δικά της παιδιά να ποζάρουν πίσω από το τρόπαιο της πρωταθλήτριας ομάδας στην Ισπανία.

Τριάντα δύο χρόνια μετά την ίδρυσή της χάρη στον Γιόχαν Κρόιφ, η Masia έχει ήδη επιτεύγματα που την αναδεικνύουν σε κορυφαία σχολή της Ευρώπης στη νεότερη ιστορία του ποδοσφαίρου. Η σχολή που είδε τρεις απόφοιτούς της να είναι υποψήφιοι για τη Χρυσή Μπάλα. Η σχολή που είδε τα μέλη της να γίνονται πρωταθλητές κόσμου, να σηκώνουν το ένα τρόπαιο πίσω από το άλλο. Η σχολή που είδε έναν απόφοιτό της, που έμαθε και κατανόησε εκεί το ποδόσφαιρο, να είναι σήμερα ο προπονητής της πρωταθλήτριας της Ισπανίας. Η σχολή που βλέπει τους σημερινούς πρωταθλητές του ποδοσφαίρου να καμαρώνουν που είναι απόφοιτοί της και να την υμνούν και σήμερα, που δεν την έχουν πια ανάγκη.

Για τους περισσότερους Ελληνες επιχειρηματίες του ποδοσφαίρου αυτή εδώ είναι ακόμη μια φωτογραφία, και μάλιστα θολή. Γι’ αυτό και δεν θα βρεθούν ποτέ στην ευχάριστη θέση να τραβήξουν αυτή τη φωτογραφία. Δεν θα έχουν ποτέ κάποιους να ποζάρουν, για να γεμίσουν το σκηνικό.

Το πρώτο play offs point της ΑΕΚ και ο κίνδυνος για τον ΠΑΟ

Εγραψα σήμερα στην «Εξέδρα» για το πρώτο play offs point που κέρδισε η ΑΕΚ, δηλαδή το δικαίωμα να «κλειδώσει», με θετικό αποτέλεσμα στην Τούμπα, την πρώτη θέση σε αυτό το μίνι πρωτάθλημα και να εξασφαλίσει το εισιτήριο για τα προκριματικά του Champions League. Μαζί με την εκτίμησή μου για τον κίνδυνο που διατρέχει ο Παναθηναϊκός να μείνει για πρώτη φορά μετά από 14 χρόνια εκτός Ευρώπης, αν συνεχίσει να χορεύει στον σκοπό του τελευταίου διμήνου.

Η ελπίδα για το ελληνικό ποδόσφαιρο έρχεται από την επαρχία

Εγραψα σήμερα στην «Εξέδρα» τη σκέψη μου για την ελπίδα, τουλάχιστον αισθητικής, αναβάθμισης της βιτρίνας του ποδοσφαίρου, της Superleague χάρη στην είσοδο των επαρχιακών ομάδων, που έρχονται από την Β’ Εθνική. Η επαρχία είναι η μεγάλη ελπίδα του ποδοσφαίρου. Η μεγάλη ελπίδα της Ελλάδας, γενικότερα…

Όταν η δημοσιογραφία γίνεται εχθρός…

Αν ήταν άλλος, θα μου έκανε εντύπωση. Από τον Σταύρο Αδαμίδη όμως τα περιμένω αυτά τα ξεσπάσματα σε βάρος της «Εξέδρας». Εχει επιχειρήσει και πιο ωμά να μας φιμώσει. Η εμπάθεια του προέδρου της ΠΑΕ ΑΕΚ τον οδηγεί σε επιλογές που τον εκθέτουν. Φτάνει να κατηγορεί την «Εξέδρα» επειδή τόλμησε να δώσει βήμα στον Βαχίντ Χαλίλχοζιτς, ο οποίος υποστηρίζει ότι τον προσέγγισε κάποιος για να του μιλήσει για την ΑΕΚ.

Η «Εξέδρα» λειτούργησε ακολουθώντας τους κανόνες της δεοντολογίας. Φιλοξένησε την «δεν ασχολούμαστε με τον Χαλίλχοζιτς» θέση της ΠΑΕ, φιλοξένησε και τις δηλώσεις του Βόσνιου προπονητή. Το τελευταίο όμως δεν άρεσε στον πρόεδρο της ΠΑΕ ΑΕΚ, που φρόντισε εκ των υστέρων να μας επιτεθεί.

Η συνέχεια της θέσης μου πάνω σε αυτό το θέμα βρίσκεται στο exedra.gr

glory glory man u twitter!

Η Γιουνάιτεντ έγινε η δεύτερη ομάδα, μετά τη Ρεάλ, που μας έβαλε, μέσα από τα tweets των ποδοσφαιριστών της, στα αποδυτήρια των πανηγυρισμών για την κατάκτηση τίτλου. Ο Ρίο Φέρντιναντ, ο Μάικλ Οουεν, ο Νάνι, tweetάρουν συνεχώς για να πανηγυρίσουν.

Το ίδιο κάνει ο Γουέιν Ρούνι, που έχει εξελιχθεί σε φανατικό του twitter, κι έφτασε να φωτογραφίσει εαυτόν ημίγυμνο, με ξυρισμένο στήθος για να σχηματίσει το 19 των τίτλων της Μάντσεστερ. Το έχω σημειώσει πολλές φορές, οι ποδοσφαιρόφιλοι γνωρίζουμε μέσα από το twitter ακόμη μια φύση του σπορ που λατρεύουμε. Μας δίνουν αυτό το δικαίωμα στην ψυχαγωγία οι ποδοσφαιριστές που αντιλαμβάνονται πόση χαρά δίνουν σε αυτούς που τους ακολουθούν.

Το ποδόσφαιρο στη Βουλή για τα μάτια του κόσμου

Εγραψα στο exedra.gr για αυτή την κωμωδία της επίσκεψης του προέδρου της ΕΠΟ στη Βουλή, για να δώσει εξηγήσεις για τις άδειες που έλαβαν οι ποδοσφαιρικές εταιρείες για συμμετοχή στις διοργανώσεις της επόμενης σεζόν. Ακόμη και σήμερα, μετά από όσα έχουν συμβεί και προηγηθεί, οι Ελληνες πολιτικοί παραμένουν αμετανόητοι και συνεχίζουν να μας κάνουν πλάκα…

Η χαριστική βολή για τον αθλητισμό

Δεν υπάρχει αθλητικός δημοσιογράφος που να μην ζει τούτες τις ώρες με την ανησυχία του τι θα συμβεί απόψε στο ΟΑΚΑ, την Κυριακή πριν και μετά από τον τελικό κυπέλλου στο μπάσκετ, δηλαδή σε οποιοδήποτε από τα αθλητικά γεγονότα κάποιας σημασίας που βρίσκονται στην ατζέντα του αθλητισμού των επόμενων ημερών.

Δεν έχω ιδέα αν υπάρχει και ποια είναι η πρόνοια των αρχών και των διοργανωτών. Εκ των υστέρων όμως θα είναι πολύ αργά για δάκρυα. Κάποιος πρέπει να το προλάβει αυτό που όλοι ανησυχούμε ότι μπορεί να συμβεί στα γήπεδα. Διότι αυτή μπορεί να αποδειχθεί η χαριστική βολή για τον αθλητισμό.

Άλλη μια μέρα στη δουλειά για τη Μπάρτσα: ο πανηγυρισμός της κατάκτησης του τίτλου

Το σήκωσαν κι αυτο, ή, καλύτερα, το πανηγύρισαν κι αυτό το πρωτάθλημα. Και διαβάζει κανείς τις δηλώσεις τους και διαπιστώνει ότι βγάζουν δίψα για την κατάκτηση του Champions League. Σε κάτι τέτοιες στιγμές μου έρχεται στο μυαλό μια δήλωση του Πεπ Γκουαρδιόλα πριν από καιρό: "Αυτοί οι ποδοσφαιριστές ανατράφηκαν, εκπαιδεύτηκαν και σπούδασαν για να κατακτούν τίτλους". Μου μοιάζει απίθανο να ακούσω αυτή την πρόταση από ελληνικό στόμα.

Πόσους Domingos έχει να δείξει το ελληνικό ποδόσφαιρο;

Επειδή έχω γράψει αρκετές φορές για τον Villas Boas, ώρα να γράψω για το δεύτερο "πουλέν" της προπονητικής στην Πορτογαλία, τον Domingos, που χθες ανακοίνωσε την απόφασή του να αποχωρήσει από την ομάδα - έκπληξη Μπράγκα, την ώρα που τα media της Πορτογαλίας τον στέλνουν στον πάγκο της Σπόρτινγκ με διετές συμβόλαιο.

Ο 42χρονος προπονητής με τη βαριά ποδοσφαιρική καριέρα πίσω του δεν είναι ουρανοκατέβατος στην προπονητική της Πορτογαλίας. Έμαθε τη δουλειά στην Πόρτο Β, τη σπούδασε για τρία χρόνια στο πανεπιστήμιο, παρέλαβε ομάδες της πρώτης κατηγορίας, έκανε ιστορικές επιτυχίες σε αυτές και ειδικά στην Ακαδέμικα προτού πάρει τη Μπράγκα και την φτάσει φέτος στον τελικό του Europa League.

Πόσες τέτοιες περιπτώσεις προπονητών έχει να δείξει το ελληνικό ποδόσφαιρο;

Η πιο εξελιγμένη έκδοση προπονητή

Παρατηρώ ότι ο Andres Villas Boas είναι μέσα στη λίστα των ονομάτων με την πιο συχνή αναζήτηση από τους επισκέπτες του blog μου. Και χαίρομαι πολύ γι' αυτό, διότι είναι ένα σημάδι της ανησυχίας και της αντίληψης των αναγνωστών των σημειώσεών μου.

Δεν μου προκαλεί εντύπωση που ο 33χρονος προπονητής αποφάσισε, νωρίς, προτού μάθει αν θα κάνει τρεμπλ και δίχως να νοιαστεί να το εξαργυρώσει άμεσα, να παραμείνει στην Πόρτο την επόμενη σεζόν. Δεν μου κάνει εντύπωση ούτε ότι κατάφερε να τον κρατήσει ο Πίντο ντα Κόστα, ένας εκ των πιο επιτυχημένων προέδρων του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου.

Ο "νέος Μουρίνιο", που τόσο ενοχλείται με αυτό τον χαρακτηρισμό, ζήτησε και πέτυχε την αλλαγή των προδιαγραφών της Πόρτο, πείστηκε ότι μπορεί να εξελιχθεί μαζί της, και άφησε στην άκρη την Τσέλσι, την Λίβερπουλ, την Ίντερ και όλα τα υπόλοιπα σενάρια.

Οι Πορτογάλοι φίλοι μου λένε ότι αυτή είναι ακόμη πιο εξελιγμένη έκδοση προπονητή από τον Μου. Κι εγώ τους ζηλεύω, επειδή εμείς δεν είχαμε, δεν έχουμε και δεν θα έχουμε ευκαιρία να ανακαλύπτουμε Έλληνες προπονητές, επειδή η Ελλάδα διστάζει να εμπιστευθεί τον Έλληνα προπονητή αν δεν τον έχει δει προηγουμένως στην τηλεόραση. Μήπως η λύση και σε αυτό το πρόβλημα είναι να φτιάξουμε ένα ριάλιτι προπονητών;

Θα της βάλει της ΑΕΚ πλάτη ο κόσμος της;

Στο σημερινό φύλλο της "Εξέδρας" έγραψα τη σκέψη μου για τον αργό θάνατο του "ερασιτεχνικού" και "ημιεπαγγελματικού" ομαδικού αθλητισμού, αλλά και για την προσπάθεια της ΑΕΚ και, κατά τα φαινόμενα, του Παναθηναϊκού να ζητήσουν από τον κόσμο να γίνει χρηματοδότης.

Με ενδιαφέρει πολύ η άποψή σας και γι' αυτό περιμένω να επεξεργαστώ τις απαντήσεις που θα δώσετε στο διπλανό γκάλοπ που έστησα.

Οσο δεν γνωρίζουμε το ακριβές σχέδιο - πρόταση των Supporters της ΑΕΚ δεν μπορούμε να κάνουμε εκτιμήσεις για την προοπτική του πλάνου. Αυτό που επιχειρούμε να αντιληφθούμε, ή να επιβεβαιώσουμε, είναι τη διάθεση του μέσου Ελληνα αυτή την εποχή.

Το ρολόι στον ΠΑΟ δείχνει να έχει σταματήσει

Εγραψα στο exedra.gr για όσα (δεν) συμβαίνουν αυτή την εποχή στον Παναθηναϊκό, του οποίου η ζωή γίνεται όλο και πιο δύσκολη. Οσα μαθαίνουμε, οι δημοσιογράφοι, οδηγούν στην εκτίμηση ότι το κρίσιμο διάστημα είναι αυτό από το τέλος των play offs μέχρι τα μέσα του Ιουνίου. Σε εκείνο το διάστημα θα διαπιστώσουμε αν θα προκύψει χρηματοδότης για την ΠΑΕ ή αν αυτή θα βρεθεί οριστικά σε θέση παρόμοια με αυτή της ΑΕΚ.

Ολος ο Διαμαντίδης σε ένα γράφημα...

Ολο το μεγαλείο ενός αθλητή σε ένα γράφημα. Στο σημερινό φύλλο της «Εξέδρας» επιχειρήσαμε να κλείσουμε σε ένα infographic την καριέρα του Δημήτρη Διαμαντίδη στη διάρκεια της τελευταίας 7ετίας. Και το αποτέλεσμα είναι εντυπωσιακό. Διότι ο απολογισμός αυτού του παιδιού είναι εντυπωσιακός. Ο «3D» είναι ο κορυφαίος του ευρωπαϊκού μπάσκετ, κι εμείς πολύ τυχεροί που δεν ξενιτεύεται…

Το ηθικό δίδαγμα από τη δίκη του ατυχήματος μαϊμού

Πόσα έχω ακούσει και διαβάσει στη διάρκεια των τελευταίων περίπου 10 ετών για τον Χρήστο Τζέκο, τον Κώστα Κεντέρη και την Κατερίνα Θάνου. Για πόσα έχουν να απολογηθούν τόσοι των media, στην υπόθεση αυτή. Αν στηνόταν μια αντίστοιχη δίκη για να αποδώσει ευθύνες σε αυτούς που συνειδητά πουλούσαν παραμύθι στους Ελληνες στη διάρκεια της τελευταίας 10ετίας στον αθλητισμό, θα χρειάζονταν πολλοί εισαγγελείς και δικαστές για να βγάλουν τη δουλειά, με υπερωρίες.

Δεν περίμενα την απόφαση του δικαστηρίου για Τζέκο, Κεντέρη, Θάνου για να καταλάβω τι είχε συμβεί. Και δεν νομίζω ότι έχει πλέον νόημα η ενασχόληση με αυτή την υπόθεση. Αυτό που με απογοητεύει στην υπόθεση είναι ότι ο σημερινός πιτσιρικάς των 15 ετών δεν διδάσκεται από αυτή την ιστορία. Διότι δεν βλέπει κανέναν να την πληρώνει. Στο δικό του κεφάλι, αν πάει από τον ίδιο δρόμο για να γίνει πρωταθλητής έχει πολλά να κερδίσει και πολύ λίγα να χάσει. Διότι αν το πάρει το χρυσό, θα γίνει αξιωματικός, θα πάρει άδεια ΠΡΟΠΟ ή μπόνους, θα μπει σε πανεπιστήμιο, θα φτιάξει λεζάντα γύρω από το όνομά του. Κι αν τυχόν κάποια στιγμή συλληφθεί να κοροϊδεύει, το πολύ πολύ να του επιβληθεί μια εξαγοράσιμη ποινή. Κι αυτό θα συμβεί μετά από πολλά πολλά χρόνια.

Η ΑΕΚ πάει να κάψει για τρίτη φορά το χαρτί του κόσμου της

Εγραψα στο exedra.gr την σκέψη που μου γέννησαν όλα όσα άκουσα από τον πρόεδρο της ΠΑΕ ΑΕΚ στη σημερινή παρουσίαση της κατάστασης της εταιρείας, του παρελθόντος και του παρόντος της. Καταλαβαίνω ότι η ΑΕΚ δοκιμάζει ακόμη μια φορά να παίξει το χαρτί του κόσμου της, δίχως να έχει συνειδητοποιήσει ότι αν το ξανακάψει μπορεί να το χάσει οριστικά από τα χέρια της.

Η πολυτέλεια της ύπαρξης του καλύτερου όλων των εποχών

Εγραψα στο exedra.gr όσα σκέφτομαι σχετικά με το φαινόμενο «Ζέλικο Ομπράντοβιτς». Έναν προπονητή που είχε την «ατυχία» να πετύχει όλα αυτά τα θαύματα στο μπάσκετ και στην Ελλάδα, όχι στο εξωτερικό και στο ποδόσφαιρο, για να φτιάξει ασύγκριτα μεγαλύτερο μύθο και θρύλο από αυτόν που δημιουργεί από τον πάγκο του μπασκετικού Παναθηναϊκού.

Φτάσαμε στην «αντίο Ευρώπη» εποχή του αθλητισμού

Τον περασμένο Δεκέμβριο, όταν έγραφα, σε ένα σημείωμά μου στην «Εξέδρα», όσα βλέπω μπροστά μου να έρχονται και να συμβαίνουν στη ζωή του «ημιεπαγγελματικού» και του «ερασιτεχνικού» αθλητισμού, άκουγα ακόμη και συναδέλφους μου να με χαρακτηρίζουν «απαισιόδοξο».

Σήμερα, διαβάζοντας στο exedra.gr όσα συμβαίνουν στο βόλεϊ, με τις ομάδες τη μία πίσω από την άλλη να αρνούνται τη συμμετοχή στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις επειδή δεν μπορούν να καλύψουν το κόστος, σκέφτομαι αν υπάρχει και ποια είναι η ομοσπονδία αθλήματος ή ο σύλλογος που έχει καταφέρει να φτιάξει σχέδιο αναδόμησης, ακόμη κι αν αυτό είναι 5ετίας ή στοχεύει να φέρει αποτελέσματα μετά από περισσότερα χρόνια.

Είναι σαφές. Το σχέδιο είναι «αντέχουμε, κρατάμε τα μαγαζιά ανοιχτά και βλέπουμε… μέχρι να ξανάρθει η εποχή που θα πληρώνουν οι χορηγοί για να αγοράζουν επιτυχίες». Αν δεν αλλάξει αντίληψη και νοοτροπία η κοινωνία που έχει την ευθύνη των ερασιτεχνικών σωματείων, τον αθλητισμό τον περιμένουν και χειρότερα.