Μέσα σε όλη αυτή τη μαυρίλα των ημερών βρήκα το κουράγιο και την όρεξη να πάω στα βραβεία NOVA Superleague 2011. Ευτυχώς. Διότι θυμήθηκα πώς είναι, πώς μοιάζει το ελληνικό ποδόσφαιρο όταν το αφήνουμε στα χέρια των ποδοσφαιριστών. Τους είδα να το ευχαριστιούνται, να συμπεριφέρονται σαν κανονικοί άνθρωποι, μακριά από την ένταση και των εκνευρισμό που προκαλούν οι κάφροι και οι κάφροι παράγοντες.
Είδα τον Σισέ να χειροκροτεί τον Μιραλάς, τον Τζιμπούρ, τον Ιμπαγάσα. Είδα τον Βίντρα να κάνει πλάκα με τον Αβραάμ. Τον Βιεϊρίνια να κάνει χαβαλέ με τον Νέτο. Τους ποδοσφαιριστές όλων των ομάδων να γίνονται μια παρέα και να διασκεδάζουν, να περνούν καλά, να αστειεύονται, να κάνουν επίδειξη χιούμορ.
Είδα τον Ερνέστο Βαλβέρδε να παίρνει χειροκρότημα από τη διοίκηση του Παναθηναϊκού. Ανακάλυψα μια σπουδαία πράξη του Μπουμσόνγκ την οποία δεν είχα πάρει χαμπάρι, την κίνησή του να χαρίσει την φανέλα του σε μια κοπέλα που καθόταν σε αναπηρική καρέκλα.΄
Για περίπου δύο ώρες έζησα με την ψευδαίσθηση ότι το ελληνικό ποδόσφαιρο έχει λάμψη. Θα είχε λάμψη αν τα φώτα έμεναν πάνω στους ποδοσφαιριστές, αν το ποδοσφαιρικό παιχνίδι έμενε μακριά από κάφρους οπαδούς και παράνομους του ποδοσφαίρου.
Μακάρι αυτή η γιορτή να κρατούσε πολύ περισσότερο από δύο ώρες. Να γινόταν μεγαλύτερη. Με καλεσμένους όλους τους Ελληνες ποδοσφαιρόφιλους. Με κανονικούς ανθρώπους στις εξέδρες, κανονικούς διαιτητές στο τερέν και κανονικούς παράγοντες στις θέσεις της ευθύνης, της διοίκησης και της επιχείρησης του ποδοσφαίρου. Δυστυχώς αυτό το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα θα το δούμε μόνο σε ταινία επιστημονικής φαντασίας.
