Εντυπωσιάστηκα από τον αριθμό των Ελλήνων του ποδοσφαίρου που, εκτός από χρήματα, βρήκαν την άκρη για μια θέση στο «Wembley» και θα έχουν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν τον αυριανό τελικό του Champions League. Ρώτησα τον εαυτό μου πόσοι εκ των παραγόντων, είτε πρόκειται για ιδιοκτήτες, είτε για προέδρους, είτε για τεχνικούς διευθυντές και προπονητές μιας ομάδας, εμπνέονται από αυτό που παρακολουθούν στα παιχνίδια του Champions League. Δηλαδή πόσοι μπαίνουν στη διαδικασία να ψάξουν βαθύτερα πίσω από το θέαμα που παρακολουθούν, για να εξηγήσουν στον εαυτό τους πώς είναι δυνατόν οι ξένοι να τα κάνουν όλα σωστά στο ποδόσφαιρο και οι Ελληνες να παίζουν ακόμη κλοτσοσκούφι.
Πόσοι εξ αυτών που θα βρεθούν αύριο βράδυ στο «Wembley» θα αναρωτηθούν πώς το έκανε αυτό η Μπαρτσελόνα, να έχει 15 δικά της παιδιά σε μια ομάδα που σαρώνει τα τρόπαια και έχουμε βαρεθεί να τη βλέπουμε σε τελικούς. Πόσοι ζηλεύουν τον τρόπο, τη μέθοδο; Είμαι περίπου βέβαιος ότι ζηλεύουν μόνο αυτή καθαυτή την επιτυχία. Την άρση του τροπαίου. Τη λεζάντα. Γι’ αυτό και είμαι τόσο βέβαιος ότι θα επιστρέψουν στην Ελλάδα με το ίδιο κλειστό κεφάλι που έβαλαν στο αεροπλάνο, στην πτήση για το Λονδίνο.
Η συντριπτική πλειονότητα πήγε για το «ήμουν εκεί», για το εφέ, τη λεζάντα. Αντε και για λίγο prιλίκι, να συναντήσουμε κανένα μάνατζερ, κανένα γενικό διευθυντή ομάδας για να τον πιάσουμε κότσο και να πάρουμε κανα δανεικό παίκτη. Αυτά.
Είμαι τόσο βέβαιος ότι η σφραγίδα της Μπάρτσα πάνω στα παιδικά δελτία των Μέσι, Τσάβι, Ινιέστα, Πουγιόλ και των λοιπών σταρ που θα πατήσουν αύριο τον χλοοτάπητα του «Wembley» δεν λέει τίποτα σε όλους αυτούς που ταξίδεψαν από την Αθήνα στο Λονδίνο για τον τελικό. «Τους τυχερούς. Επεσαν πάνω τους τέτοια ταλέντα, γι’ αυτό κονομάνε». Αυτή είναι η ανάγνωση που κάνει ο μέσος Ελληνας παράγοντας ομάδας σε αυτές τις φωτογραφίες. Το ελληνικό ποδόσφαιρο παραμένει καταδικασμένο να ζει με όλους αυτούς τους τύπους. Καταδικασμένο να ζει σε αυτό το «1 ημίχρονο, 2 τελικό» καθεστώς που μας στερεί την απόλαυση του ποδοσφαίρου.
