Τον περασμένο Δεκέμβριο, όταν έγραφα, σε ένα σημείωμά μου στην «Εξέδρα», όσα βλέπω μπροστά μου να έρχονται και να συμβαίνουν στη ζωή του «ημιεπαγγελματικού» και του «ερασιτεχνικού» αθλητισμού, άκουγα ακόμη και συναδέλφους μου να με χαρακτηρίζουν «απαισιόδοξο».
Σήμερα, διαβάζοντας στο exedra.gr όσα συμβαίνουν στο βόλεϊ, με τις ομάδες τη μία πίσω από την άλλη να αρνούνται τη συμμετοχή στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις επειδή δεν μπορούν να καλύψουν το κόστος, σκέφτομαι αν υπάρχει και ποια είναι η ομοσπονδία αθλήματος ή ο σύλλογος που έχει καταφέρει να φτιάξει σχέδιο αναδόμησης, ακόμη κι αν αυτό είναι 5ετίας ή στοχεύει να φέρει αποτελέσματα μετά από περισσότερα χρόνια.
Είναι σαφές. Το σχέδιο είναι «αντέχουμε, κρατάμε τα μαγαζιά ανοιχτά και βλέπουμε… μέχρι να ξανάρθει η εποχή που θα πληρώνουν οι χορηγοί για να αγοράζουν επιτυχίες». Αν δεν αλλάξει αντίληψη και νοοτροπία η κοινωνία που έχει την ευθύνη των ερασιτεχνικών σωματείων, τον αθλητισμό τον περιμένουν και χειρότερα.
