Διαβάζω τις τελευταίες ώρες τον τρόπο με τον οποίο κινείται η Μπαρτσελόνα στον σχεδιασμό της επόμενης σεζόν, τον βάζω, τον τρόπο, απέναντι στην «μέθοδο», ας την βαφτίσω έτσι για λόγους οικονομίας χώρου, που ακολουθούν οι ελληνικές ομάδες, και αγανακτώ με τη διαπίστωση ότι οι Ελληνες του ποδοσφαίρου επιμένουν να μη βάζουν μυαλό.
Η Μπάρτσα αποφασίζει να ξοδέψει 50 εκατ. ευρώ αυτό το καλοκαίρι για μεταγραφές, μολονότι φαινομενικά δεν της χρειάζονται. Ένα σημαντικό μέρος του κεφαλαίου επενδύεται και πάλι σε έφηβους με ταλέντο, δηλαδή με επιλογές για τη νέα τάξη της «Μασία», του πιο διάσημου κέντρου παραγωγής πρωταθλητών. Ένα κομμάτι του κεφαλαίου θα πάει για μια ακριβή μεταγραφή, για να βάλει ένα νέο πρόσωπο στη ζωή της και τη ζωή των οπαδών. Και το υπόλοιπο θα διατεθεί για έναν έμπειρο παγκίτη επιθετικό, δηλαδή έναν παίκτη που θα γνωρίζει εκ των προτέρων και θα αποδεχθεί τον ρόλο του κομπάρσου, όχι του πρωταγωνιστή.
Η κατά τεκμήριο καλύτερη ομάδα στον πλανήτη έχει εδώ και καιρό αποφασίσει τι θέλει να κάνει. Και φυσικά συνεχίζει την επένδυση σε νέα παιδιά και στην παραγωγή ποδοσφαιριστών. Την ίδια ώρα οι ελληνικές αθλητικές εφημερίδες γεμίζουν τις σελίδες τους με τα ονόματα διαφόρων μεσήλικων, ποδοσφαιρικά, ανώνυμων ξένων ποδοσφαιριστών που είναι πρωταγωνιστές στα μεταγραφικά σενάρια που αφορούν τις ομάδες. Πλην ελαχίστων εξαιρέσεων οι διοικήσεις των ομάδων θα επαναλάβουν το πατροπαράδοτο σχέδιο, έχουν ήδη χαράξει την «ψωνίζω ό,τι να ‘ναι» επιχειρηματική στρατηγική. Διότι αυτό, το νταραβέρι, αφήνει πολλά περιθώρια κέρδους στους μεσάζοντες, ενώ αντίθετα η απόκτηση Ελλήνων πιτσιρικάδων δεν αφήνει πολύ χώρο στο γήπεδο για ενδιάμεσους, προμήθειες και εικονικά συμβόλαια. Αθάνατο ελληνικό ποδόσφαιρο. Δεν θα γίνεις ποδόσφαιρο ποτέ.
