Προσπαθούσα να εξηγήσω σε έναν φίλο του Παναθηναϊκού ότι όλο αυτό που της συμβαίνει της ΠΑΕ οφείλεται στην αναβλητικότητα του Γιάννη Βαρδινογιάννη και ότι όσο ο Τζίγκερ επιμένει να αναβάλει την απόφασή του σχετικά με το αν θα αναλάβει ή όχι τις ευθύνες του μεγαλομετόχου της εταιρείας, ο Παναθηναϊκός δεν μπορεί να κάνει τίποτα άλλο από το να βράζει στο ζουμί του. Ο εκνευρισμός μεγάλωσε λόγω της απόφασης του Ζήση Βρύζα να αφήσει εκτεθειμένο τον Δημήτρη Γόντικα που ισχυριζόταν ότι είχε κλείσει τεχνικό διευθυντή. Δεν είναι όμως αυτό το μεγαλύτερο πρόβλημα της ΠΑΕ. Δεν φταίει τόσο το μπάχαλο με τον Βρύζα για την καθυστέρηση της υλοποίησης του σχεδιασμού του Παναθηναϊκού για την επόμενη σεζόν. Φταίει κυρίως ότι δεν υπάρχει ο ένας για να αποφασίζει. Επειδή δεν υπάρχει ένας έχουν προκύψει... τέσσερις. Καθένας εκ των οποίων όμως δεν θέλει να πάρει επάνω του τις σκληρές αποφάσεις, για να μην πληρώσει το πολιτικό κόστος, δηλαδή για να μην έχει τον κόσμο να τον βρίζει και τους κάφρους έξω από το σπίτι ή το γραφείο του.
Οσο ο Βαρδινογιάννης δεν αποφασίζει τι θέλει να κάνει με τον Παναθηναϊκό, για να ξέρει κι ο Παναθηναϊκός υπό ποιο καθεστώς θα λειτουργήσει, τόσο θα συνεχίζεται αυτή η ζωή σε τέλμα που ζει αυτή την περίοδο η ΠΑΕ. Και το ανησυχητικό στην υπόθεση είναι ότι ουδείς μπορεί να πιέσει τον Τζίγκερ να βιαστεί στη λήψη της απόφασης. Θα τον πιέσουν μόνο οι οικονομικές υποχρεώσεις της εταιρείας. Οσο καταφέρνει ο Γόντικας να τις πηγαίνει πίσω, ο Τζίγκερ κερδίζει χρόνο. Και ο Παναθηναϊκός χάνει τον χρόνο του.
