Σε ακόμη μια βόλτα στην ελληνική επαρχία επιβεβαίωσα την εντύπωση που είχα αρχίσει να σχηματίζω, περίπου πριν από έναν χρόνο, τις πρώτες φορές που απομακρυνόμουν από την Αθήνα: ειδικά σε αυτή, την εποχή της κρίσης, είναι καλύτερη η ζωή μακριά από την Αττική. Οχι μόνο επειδή ζει κανείς με λιγότερα, ούτε τόσο επειδή καταφέρνει, η απόσταση, να απομακρύνει τον Ελληνα από την καταθλιπτική επικαιρότητα και την καταθλιπτική Αθήνα. Κυρίως επειδή η επαρχία δίνει, ειδικά το καλοκαίρι, περισσότερες, καλύτερες, ενδεχομένως και μεγαλύτερες ευκαιρίες στον Ελληνα να επιχειρήσει. Για να ζήσει καλύτερα.
Μια άλλη συζήτηση, στα Χανιά που βρέθηκα για λίγο, είναι αυτή που αφορά το ποδόσφαιρο. Ενας νομός που ζει καλά δεν καταφέρνει να φτιάξει ποδόσφαιρο της προκοπής, για να θαυμάσει μια ομάδα στη Β' Εθνική και, γιατί όχι, στην Superleague. Θα ήταν πολύ πρόχειρο από μέρους μου να ισχυριστώ ότι κατάλαβα σε διάστημα μιας ημέρας τι δεν πηγαίνει καλά σε αυτό το κομμάτι της Κρήτης, στην υπόθεση του ποδοσφαίρου. Ποτέ μου όμως δεν κατάλαβα γιατί η Κρήτη δεν έφτιαξε μια ομάδα, για να την καμαρώσει ισχυρή στη μεγάλη κατηγορία και να την υποστηρίξει μαζικά, για να μεγαλουργήσει. Είμαι βέβαιος ότι αν το έβαζε στόχο, η Κρήτη θα έφτιαχνε μια ομάδα πολύ υψηλών προδιαγραφών. Σαν τον ΟΦΗ της παλιάς καλής εποχής, κι ακόμη υψηλότερων.
